Το άλλο διάσημο παιχνίδι μεταξύ των δύο διεξήχθη την επόμενη χρονιά περίπου, στο διαμέρισμα του Ρόθσταιν στην Νέα Υόρκη. Αυτήν την φορά διάλεξε το παιχνίδι στο οποίο θεωρούνταν ο αδιαφιλονίκητος κορυφαίος ,το σταντ πόκερ.

“Κέρδισα 675.000 δολ. σε δέκα ώρες. Προς το τέλος του αγώνα μας όμως έπεσα πάλι πάνω σε αυτό που ονομάζω η γρουσουζιά του Ρόθσταιν. Είχα ένα πολύ καλό φύλλο, έναν Παπά στο κρυμμένο φύλλο και έναν άλλο στο φανερό. Ο Ρόθσταιν είχε ένα Άσσο καρό στο κρυμμένο και έναν Παπά καρό στο φανερό του χαρτί”.

Μένοντας οι δυο τους καθώς οι άλλοι παίκτες έκαναν πάσο από το κόλπο, οι δύο παίκτες φαινόμενο, πέρασαν στην σφαίρα του αληθινού σε βάθος παιχνιδιού που δεν χαρακτηρίζεται τόσο στο να κερδίσεις λεφτά ,αλλά στο να επικρατήσεις ενάντια σε όλους τους αντιπάλους με την δύναμη της διαίσθησης, της πανουργίας και του θάρρους. Ο Νικ άνοιξε με ένα προσεκτικό ποντάρισμα των 10.000 ώστε να μην διώξει τον Ρόθσταιν από το ποτ. Ο Ρόθσταιν του γύρισε 30.000 και ο Νικ τα είδε. Στην επόμενη κάρτα τράβηξε ένα τέσσερα ενώ ο Ρόθσταιν ένα εννιά καρό. Τότε ο Ρόθσταιν πόνταρε 60.000 και ο Νικ τα είδε.

Η επομένη κάρτα ήταν ένα εξάρι για τον Νικ και ένα τέσσερα καρό για τον Ρόθσταιν.

“Αυτή ήταν η στιγμή. Ήμουν σίγουρος ότι ο Ρόθσταιν δεν είχε ζευγάρι αλλά ίσως να είχε ένα καρό στην κρυφή του κάρτα. Είμαι επίσης σίγουρος ότι ούτε ο Ρόθσταιν πίστευε ότι έχω ζευγάρι αλλιώς δεν θα είχε μείνει τόσο πολύ στο κόλπο. Δεν ξέρω όμως, ήταν ένας ιδιόρρυθμος ψυχρός άνθρωπος στο τραπέζι”, είπε ο Νικ.

Μετά από μία παύση ,στην οποία οι άλλοι παίκτες καθόντουσαν ακίνητοι στο τραπέζι, ο Ρόθσταιν πόνταρε άλλες 70.000. Πολύ ήσυχα ο Νικ τα είδε και πόνταρε άλλες 142.500 που ήταν ότι λεφτά είχαν απομείνει στον Ρόθσταιν στο τραπέζι. Ο Ρόθσταιν τα είδε. Σε αυτό το ποτ υπήρχαν γύρω στις 600.000, ήταν το μεγαλύτερο ποτ στο μεγαλύτερο παιχνίδι σταντ πόκερ που έχει καταγραφεί.

Τώρα ήρθε η ώρα να μοιραστεί το τελευταίο φύλλο. Ο Νικ τράβηξε ένα 7 μπαστούνι και ακούμπησε την πλάτη του στην καρέκλα σαν να ίππευε χασμουρημένος πάνω στους παπάδες του. Ο Ρόθσταιν τράβηξε το φύλλο του ,αποκαλύπτοντας πρώτα το κρυμμένο του φύλλο τον άσσο καρό, ήταν ένα επτά καρό. Έτσι έκανε φλος κερδίζοντας το κόλπο. Η ρέντα του Ρόθσταιν συνεχίστηκε καθώς κέρδισε μερικές εκατοντάδες χιλιάδες δολάρια ακόμη από τους υπόλοιπους παίκτες, με τον Νικ να βγαίνει κερδισμένος τελικά 70.000 δολάρια όταν μία ώρα περίπου πριν το τέλος κέρδιζε 675.000 δολάρια .

Την επόμενη μέρα ο Ρόθσταιν του έστειλε μία ολοκαίνουργια Ρόλς Ρους ,αλλά ο Νικ του την γύρισε πίσω. Το μοναδικό που είπε ήταν “ποιος χρειάζεται ένα αμάξι στην Νέα Υόρκη;”

Το 1929 ήταν μία πολύ άσχημη χρονιά για όλους τους μεγάλους παίκτες. Ακόμη και αυτοί οι λίγοι που αντιστάθηκαν να επενδύσουν χοντρά στις μετοχές της Γουώλ Στρητ ένοιωσαν την τσαμπιά του μεγάλου κραχ της Μαύρης Παρασκευής. Με το ξεκίνημα της επόμενης δεκαετίας παρά ταύτα , το μέλλον φαινόταν καλύτερο . Η ευημερία όπως διακήρυττε με πίστη ο Αμερικανός πρόεδρος ήταν κάπου στην γωνία , και αυτοί που νόμιζαν ότι μπορούν να την δουν κάπου εκεί στην γωνία ενίσχυσαν συνολικά την αισιοδοξία τους στις λέσχες παιχνιδιών από την μία άκρη της Αμερικής έως την άλλη.

Το 1931, πέρασε ένας νόμος στην πολιτεία της Νεβάδα που έκανε νόμιμο τον τζόγο στην πολιτεία. Αν και λίγη σημασία δόθηκε για αυτό στην χώρα ήταν μία κίνηση που θα άλλαζε το μέλλον του τζόγου στην Αμερική. Φυσικά υπήρχαν ήδη κάποια καζίνο στην πολιτεία της Νεβάδα σχεδόν από τότε που εγκαταστάθηκαν σε αυτήν οι πρώτοι άποικοι . Δόθηκε απλά νομιμότητα σε μία ήδη γνωστή και διαβόητη κατάσταση. Έτσι λοιπόν παρόλη την νομιμοποίηση τους την δεκαετία του 30 τα καζίνα έμοιαζαν να είναι καταδικασμένα σε αποτυχία ,όπως οι νόμιμες λέσχες της Λουιζιάνα τον 19o αιώνα.

Στο μεταξύ η μεγάλη δράση διασκορπίστηκε. Το Νιούπορτ, το Κεντάκυ άρχισαν σιγά σιγά να ανεβαίνουν στο προσκήνιο , και το Χοτ Σπρινγκς όπως και το Αρκάνσας θεωρούνταν άξια προσοχής. Το Μαϊάμι άρχισε να προσελκύει περισσότερους παίκτες από το Πάλμ Σπρινγκς και φυσικά η Νέα Υόρκη όπως και σήμερα συνέχισε να είναι ένας μοναδικός πόλος δράσης για μεγάλα χρηματικά ποσά.

Η Νεβάδα ακόμα συνέχιζε να προσελκύει ένα πολύ μικρό μερίδιο από αυτό που τις αναλογούσε. Η δράση βέβαια για τους high rollers είχε ελαττωθεί πάρα πολύ καθώς τα καλά παιχνίδια σπάνιζαν αρκετά. Δεν υπήρχε το άφθονο χρήμα της προηγούμενης δεκαετίας. Ο Νικ έκανε ένα μικρό αναγνωριστικό ταξίδι στις αρχές του 30 στο μοναδικό μέρος της Αμερικής όπου οι πολίτες μπορούσαν να παίξουν ελεύθερα χωρίς τον φόβο της σύλληψης.

Και μολονότι είδε προοπτικές εκεί , παραδέχτηκε αργότερα ότι βρήκε κάτι παραπάνω από αποκρουστικές τις συνθήκες διαβίωσης εκεί καθώς και το γενικότερο σκηνικό. Η αποστροφή του για το κλίμα και η απομόνωση της περιοχής ίσως να τον κρατούσαν μακριά από την Νεβάδα για πάντα, εάν δεν συνέβαινε ένας μικρός λάθος υπολογισμός από τον φίλο του Χάρρυ Μάβροκ.

Ο Χάρρυ έτρεφε εδώ και πολύ καιρό έναν κρυφό πόθο , του να γίνει ένας κορυφαίος ανεξάρτητος τζογαδόρος όπως ο ευεργέτης του, και το 1933 αποφάσισε ότι ήταν έτοιμος. Πούλησε τα δικαιώματα του στην λέσχη για ζάρια στην Νέα Υόρκη, μετέτρεψε οτιδήποτε άλλο είχε σε ρευστό για να δώσει στον εαυτό του ένα αρχικό κεφάλαιο των 800.000 δολαρίων. Τότε βγήκε έξω για να αντιμετωπίσει τα μεγαλύτερα παιχνίδια που υπήρχαν.

Φυσικά ο Νικ θα μπορούσε να του είχε πει τι μεγάλο λάθος πήγε να κάνει. Αρκετές φορές όμως τον είχε προειδοποιήσει ότι το γεγονός ότι κάποιος ξέρει πώς να τζογάρει και το γεγονός ότι λειτουργούσε παιχνίδια τύχης με την ικανότητα του μάνατζερ ήταν μεγάλα πλεονεκτήματα, αλλά αυτά δεν εγγυώνται την επιτυχία. Επίσης του είπε ότι υπήρχε και το θέμα της ατομικής προσωπικότητας, αυτή η ακαθόριστη εσωτερική ποιότητα της με χαράς αποδοχής του ρίσκου, που ξεχωρίζουν τους νικητές από τους χαμένους.

Ο Νικ δεν ήταν όμως παρόν όταν ο Χάρρυ έψαξε να βρει τον μπελά του, και τα νέα ότι ο Χάρρυ αποφάσισε να αλλάξει στρατηγική διαδόθηκαν αργά σε αυτόν. Όταν τα νέα τον βρήκαν ήταν στο Λούισβιλλ παραδίνοντας μαθήματα πόκερ σε κάποιους ντόπιους που νόμιζαν ότι ήξεραν τα πάντα για το παιγνίδι. Ο Νικ παρόλο που σκέφθηκε ότι ίσως η ξαφνική αναχώρηση του φίλου του είχε να κάνει με τις κούρσες αλόγων δεν δίστασε. Πήρε το πρώτο τραίνο που βρήκε, αλλά μια χιονοθύελλα τον κράτησε στα σκοτάδια της Πενσυλβάνια, και την ώρα που συνάντησε τον καλό του φίλο τα πράγματα είχαν πάρει μία ροπή τέτοια που οδηγούσαν σε ένα αναπόφευκτο αποτέλεσμα.

Ο Χάρρυ ήταν στο Bergen County του Νιού Τζέρσευ σε ένα μέρος γνωστό ως The Barn και μετά από δύο μέρες συνεχούς δράσης στα ζάρια το κεφάλαιο του είχε ψαλιδιστεί σχεδόν εξ ολοκλήρου. Για μια στιγμή ο Νικ σκέφτηκε να πλησιάσει τον Χάρρυ διακόπτοντας το παιχνίδι, ώστε να τον πάρει από κει μέσα σώζοντας τα λίγα χρήματα που του απόμειναν. Αλλά το βλέμμα στα μάτια του νεαρού Χάρρυ ήταν κάτι που είχε ξαναδεί. Ήταν η μισογυάλινη έκφανση του παίκτη που προσπαθεί να τα πάρει όλα πίσω εδώ και τώρα ,αλλά χάνει συνεχώς. Και αυτό έγινε.

Καθώς ο Νικ παρακολουθούσε ο φίλος του έσπρωξε τα εναπομείναντα του χρήματα στο κέντρο του τραπεζιού. Ένας τύπος που τον φώναζαν The Baron ήταν αυτός που διοργάνωνε το παιχνίδι και κάλυψε το στοίχημα του Χάρρυ που έριξε τα ζάρια. Ήταν μία φυσιολογική εξέλιξη. Κέρδισε την ζαριά και χωρίς να διστάσει τα έπαιξε πάλι όλα για όλα. Έριξε πάλι γρήγορα τα ζάρια βλέποντας το τέσσερα και το τρία να αναπαύονται επάνω στην τσόχα. Έτσι ξανακέρδισε και φώναξε δυνατά “ξανά, τα ξαναπαίζω όλα” ,αυτή την φορά όμως τα στριφογύρισε μερικές φορές παραπάνω στις χούφτες του.

Η σιωπή στο δωμάτιο ήταν τέτοια καθώς όλοι μπόρεσαν να ακούσουν τα λόγια ενθάρρυνσης που πρόφερε στον εαυτό του καθώς άνοιγε τα χέρια του και άφηνε τα ζάρια να διατρέξουν όλο το μήκος του τραπεζιού και να σταματήσουν τελικά στο τέλος του. “Εφτά”, κραύγασε ο Χάρρυ. Ήταν όμως οι δύο άσσοι στα ζάρια που τον κοιτούσαν. “Ο παίχτης έχασε” φώναξε ο Βαρόνος , μαζεύοντας τα ζάρια και τα χρήματα “επόμενος παίκτης”. Για μία στιγμή ο Χάρρυ στάθηκε χαζεμένος τρεμοπαίζοντας τα βλέφαρα του καθώς έβλεπε τα τελευταία του χρήματα να μπαίνουν στο ταμείο του μαγαζιού.

Τότε σήκωσε το κεφάλι του και έβαλε το χέρι του μέσα σε μία ειδική θήκη κάτω από την ζώνη του παντελονιού του. Όταν το έβγαλε κρατούσε ένα μικρό πιστόλι. Η δραστηριότητα στην αίθουσα διακόπηκε απότομα. Ο βαρόνος κούνησε το πόδι του για να πάει προς το μέρος του αλλά το σκέφτηκε καλύτερα όταν ο Χάρρυ γύρισε το πρόσωπο του για να τον κοιτάξει.

Όλοι οι υπόλοιποι στέκονταν απόλυτα ακίνητοι , περιμένοντας. Με ένα μικρό πλάγιο χαμόγελο ο Χάρρυ άνοιξε αδέξια τον κύλινδρο του πιστολιού, βγάζοντας τις σφαίρες στο χέρι του και ξανάβαλε μόνο μία μέσα στον κύλινδρο.

“Άκουσα για ένα νέο παιχνίδι”, είπε χωρίς να απευθύνεται σε κάποιον συγκεκριμένα. “Το ονομάζουν ρώσικη ρουλέτα , βλέπετε το μόνο που κάνεις είναι να γυρίσεις τον κύλινδρο γύρω γύρω και να πατήσεις την σκανδάλη”. Σημάδεψε με το πιστόλι τον κρόταφο του και πυροβόλησε. Ακούστηκε ένα κλικ καθώς η σκανδάλη πάτησε σε άδειο από σφαίρα θάλαμο. Ακόμα χαμογελούσε. “Η τύχη μου” είπε “άλλος ένας χαμένος”. Αλλά πριν ο Χάρρυ προλάβει να σηκώσει το όπλο για άλλη μία προσπάθεια παρενέβη ο Νικ.

“Χάρρυ”, του είπε με μία καθαρή , κρύα φωνή. “Χέι Χάρρυ…” Ο Χάρρυ γύρισε το κεφάλι του βλέποντας τον φίλο του για πρώτη φορά. “Γειά χαρά Νικ, τι κάνεις αγόρι μου;” του λέει. “ Έτσι και έτσι του λέει ο Νικ, βγάζοντας από την τσέπη του μία δέσμη χαρτονομίσματα. “Πες μου Χάρρυ” του λέει ξεχωρίζοντας μερικά χαρτονομίσματα “δικιά σου δεν είναι η κάντιλακ που είναι παρκαρισμένη έξω;”

Ο Χάρρυ σκέφτηκε για αυτό και είπε “ Ναι , έτσι πιστεύω γιατί;” –“Σκέφτηκα” είπε ο Νικ βάζοντας στο χέρι του Χάρρυ ένα μάτσο εκατοδόλαρα, “σκέφτηκα ότι θα ήταν ενδιαφέρον αν βάζαμε ένα μικρό στοίχημα, δύο χιλιάρικα για την κάντιλακ σου στην επόμενη ριξιά”.

Τα μάτια του Χάρρυ διευρύνθηκαν και το σαγόνι του έπεσε. Ένας δραματικός ηθοποιός ίσως να ζήλευε τις εναλλαγές των συναισθημάτων που παρέλασαν στο πρόσωπο του για ένα λεπτό. Κατόπιν έσκασε στα γέλια. Ο Νικ γέλασε μαζί του – η ένταση είχε σπάσει πλέον – και προχώρησε για να αποσπάσει το πιστόλι από τα χέρια του φίλου του. “Σιωπηλέ Έλληνα, πουτάνας γιε”,γόγγυσε ο Χάρρυ και πέταξε το πιστόλι στον τοίχο ,”θα έπρεπε να γινόταν αυτό από τα χέρια σου”.

Στην επιστροφή για Νέα Υόρκη ο Νικ μίλησε στον Χάρρυ για μία ιδέα μιας νέας επιχειρηματικής πρωτοβουλίας με κάπως μικρότερο ρίσκο από τα τραπέζια με ζάρια. Ένα από τα μεγάλα μειονεκτήματα που σημείωσε στην πόλη της ερήμου το Λας Βέγκας ήταν η έλλειψη μιας αξιοπρεπής εγκατάστασης για φαγητό. “Δεν εννοώ μεγάλα πολυτελή ρεστοράν” του λέει, “εννοώ απλώς ένα μέρος όπου κάποιος μπορεί να σερβιριστεί ένα έξοχο γεύμα”.

Στην αρχή ο Χάρρυ πρόβαλλε αντίσταση. Είχε ακουστά ότι η Δύση ήταν γεμάτη Ινδιάνους. Επιπλέον τι στο διάβολο ήξερε ο ίδιος για το πώς να διευθύνει ένα τέτοιο μαγαζί; “Δεν ξέρεις τίποτα”, παραδέχτηκε ο Νικ “είσαι όμως καλός μάγειρας. Έφαγα από τα χέρια σου και ήταν α” διαλογής. Τα υπόλοιπα θα τα μάθεις”.

Και πραγματικά αυτό έγινε. Με ένα δάνειο 10.000 δολ. από τον Νικ το καφέ του Χάρρυ έγινε επιτυχία σχεδόν από την αρχή. Το μπουμ στο Βέγκας απείχε μερικά χρόνια ακόμη. Αλλά υπήρχε πάντα κάτι να κάνεις στην πόλη , ακόμη και αν όπως έλεγε ο Χάρρυ ήθελες μόνο να κοιτάζεις. Σε αυτά τα χρόνια της δεκαετίας του 30 ο Νικ επισκεπτόταν τον Χάρρυ περιστασιακά μόνο. Κατά τα μέσα της δεκαετίας μπορούσες εύκολα πλέον να βρεις μεγάλα παιχνίδια στην ανατολή και στα κεντρικά της χώρας. Το Χόλυγουντ έβγαζε κάποιους χοντρούς παίκτες αλλά όχι αρκετούς ώστε να ικανοποιήσει την ανάγκη του Νικ για συνεχή δράση.

Οι επισκέψεις του στην δυτική ακτή , που περιορίζονταν στα λίγα κλάμπς με γρήγορη δράση που τα έβρισκες τότε στο Sunset Strip , ήταν συνήθως απογοητευτικές , και σπάνια προτιμούσε τα νόμιμα καζίνο του Λας Βέγκας, ρίχνοντας εκεί απλώς μία γρήγορη ματιά.

Την δεκαετία αυτή η φήμη ότι ο Νικ εξελίχθηκε στον μεγαλύτερο high roller παίκτη μεγάλωσε. Ήταν ο άνθρωπος που δημιουργούσε την μεγαλύτερη δράση όπου και αν πήγαινε και αυτό άρχισε να δημιουργεί ολοένα και μεγαλύτερα προβλήματα. Πολλοί ενοχλητικοί τύποι άρχισαν να κυνηγούν κάθε παιχνίδι στο οποίο μετείχε.

Οι ρεπόρτερ ήθελαν να γράψουν την ιστορία της ζωής του – μία ανησυχητική πρόταση σε έναν άνθρωπο που έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του με τον κοινωνικό περίγυρο να του γέρνει τα φρύδια πάνω του. Κάθε μέρος που επισκεπτόταν οι τοπικοί παίκτες ήθελαν να παίξουν μαζί του , μόνο και μόνο για να έχουν να το διηγηθούν.

Όλα αυτά όμως άλλαξαν όταν η δεκαετία του 30 έφθασε στο τέλος της και μία καινούρια δεκαετία άνοιγε με ένα παγκόσμιο ολοκαύτωμα. Ο πόλεμος επέφερε και περιορισμούς στα ταξίδια που με την σειρά τους επέφεραν μία αυστηρή διακοπή στην θέληση του Νικ για μία ελεύθερη ζωή. Βρέθηκε στην θέση να μην μπορεί να παρευρίσκεται παρά μόνο σε λίγα από τα μεγάλα παιχνίδια που μπορούσες ακόμη να βρεις στην χώρα. Η Ευρώπη φυσικά ήταν εκτός σχεδίου για τζόγο και η Καραϊβική στην οποία άνοιξαν μερικά καζίνο πριν τον πόλεμο δεν άξιζε καν τον κόπο.

Έτσι λοιπόν το 1940 με την πίεση εναντίον του τζόγου να αυξάνεται σε κάθε πολιτεία εκτός της Νεβάδα, ο Νικ αποφάσισε να επισκέπτεται πιο σοβαρά και με μεγαλύτερη συχνότητα το Λας Βέγκας. “Το βρήκα αηδιαστικό”, έλεγε ο Νικ. “Η Freemont Street , η κύρια οδός, ήταν ένας σκονισμένος δρόμος περιτριγυρισμένος από ξύλινα πεζοδρόμια. Υπήρχαν δύο κλαμπ στην πόλη , και τα δύο με σταθερή πελατεία από καουμπόηδες ,τουρίστες με φανταχτερά πουκάμισα, εργάτες σιδηρόδρομου, χρυσοθήρες και ινδιάνους που φορούσαν παραδοσιακές τους κουβέρτες. Δεν μπορούσα να δω πολλή δράση σε αυτή την διαρρύθμιση”.

Στο πρώτο από αυτά τα ταξίδια του 40 ο Νικ ήταν συντροφιά με τον Carl Laemmle Sr., ιδρυτή της Universal Pictures και παλιό φίλο και συμμέτοχο στην δράση. Μπαίνοντας σε ένα από αυτά τα κλαμπ, ο μεγαλύτερος παίκτης του κόσμου ατένισε με ανεκτικότητα ένα από τα τραπέζια που παίζανε draw poker που απαρτίζονταν από ξινισμένους πόκερκάουμπους και σκονισμένους γενειοφόρους κυρίους. Μόνο για να έχει να πει κάτι στα φιλαράκια πίσω στο Λος Άντζελες αποφάσισε να παίξει για λίγο. Αυτή η ιστορία δεν ειπώθηκε ποτέ.

“Δεν είχα ξαναδεί παίκτες του πόκερ από τους οποίους ήταν τόσο δύσκολο να πάρεις κάποια πληροφορία ,κάποιο σημάδι για το παιχνίδι τους”, θυμήθηκε ο Νικ. “Τα περισσότερα από τα πρόσωπα των μεταλλωρύχων ήταν κρυμμένα πίσω από τα αγριωπά μαλλιά τους. και τις τρίχες του προσώπου τους, τα πρόσωπα των Ινδιάνων παρότι άτριχα ήταν σαν από πέτρα. Καθώς το παιχνίδι εξελισσόταν άρχισα κατά κάποιο τρόπο να διαισθάνομαι ότι αυτοί οι κύριοι ήξεραν παραπάνω για το παιχνίδι από όσο κάποιος θα μπορούσε να υποψιαστεί..

Το γεγονός είναι ότι πρόλαβα να χάσω 23.000 δολ. πριν μπορέσω να ξεκαθαρίσω τι πραγματικά συμβαίνει. Έπρεπε να ορκίσω τον Laemmle σε μυστικότητα . Επίσης έπρεπε να αλλάξω την εντύπωση μου για το Λας Βέγκας”.

Μεταξύ του 1940 και 1943 ο Νικ άρχισε να ταξιδεύει όλο και πιο συχνά στην με ταχύ ρυθμό αναπτυσσόμενη πόλη της ερήμου. Τελικά αποφάσισε να μείνει. Είχε ένα κεφάλαιο 2 εκατομμύρια δολάρια μαζί του και έγινε λίγο ως πολύ ένας μόνιμος πελάτης στο καφέ του Χάρρυ. Ο κόσμος του όπως και ο υπόλοιπος κόσμος γύρω του ακολούθησε τον ατέλειωτο κύκλο της αλλαγής.

“Όπως και να έχει δεν είναι άσχημο πράγμα”, έλεγε στον Χάρρυ. “Η ανάπτυξη και αλλαγή , όσο επώδυνες και αν είναι αυτές , είναι προτιμότερες από ότι οτιδήποτε άλλο το οποίο θα είναι σε δεύτερη μοίρα”. Καθώς η ύφεση και οι νόμοι έφεραν για τα καλά το τέλος στην εποχή των high rollers ,το Λας Βέγκας έμοιαζε σαν το καλύτερο μέρος για κάποιον που επιζητούσε την δράση.

“Ο Νικ θα μπορούσε να έχει αγοράσει το Λας Βέγκας από άκρη εις άκρη”, έλεγε κάποιος από τους ιδιοκτήτες ξενοδοχείων στο Βέγκας, “αλλά φαίνεται ότι δεν ενδιαφερόταν για επενδύσεις σε ακίνητα”. Όταν έφτασε ο Νικ στο Βέγκας για να μείνει υπήρχαν τρία κλαμπς και δύο νεόκτιστα ξενοδοχεία-καζίνο στο στριπ, αυτήν την λεωφόρο που εκτεινόταν νότια της πόλης ,η οποία είναι σήμερα γεμάτη από ξενοδοχεία-καζίνο αξίας δισεκατομμυρίων. Τότε τα 3 τετραγωνικά μέτρα στο στριπ πουλιόντουσαν 40 δολάρια. Ο κόσμος προσπαθούσε να του δώσει ακίνητα σε στρατηγικά σημεία στην πόλη και στο στριπ για να του ξεπληρώσουν χρέη από τον τζόγο.

“Ευτυχώς δεν ενέδωσα στις πονηριές τους” έλεγε , “ίσως έμενα φυλακισμένος από τα δεσμά του πλούτου”. Ο Νικ που αγαπούσε την ελευθερία και ήθελε πάντα να ακολουθεί την καρδιά του αναγκάστηκε σε μία μόνιμη παραμονή στο Λας Βέγκας. Ο Χάρρυ έμοιαζε να ταξιδεύει με τις σκέψεις του αλλού κάθε φορά που ο Νικ του μιλούσε για την νέα εποχή που ερχόταν.

Ο Νικ πρόσεχε την προκατειλημμένη στάση του φίλου του και του έλεγε “Έλα ρε Χάρρυ” χτυπώντας τον στον ώμο, “ότι και αν είναι ξέχνα το. Τίποτα δεν αξίζει την στενοχώρια μας όταν υπάρχει ο Πλάτωνας για κύριο θέμα συζήτησης”. Ο Χάρρυ τελικά πήρε μία βαθιά ανάσα και ξαναέφερε τις σκέψεις του στο παρόν. “Δεν στενοχωριόμουν”, είπε “απλά σκεφτόμουν. Θυμόμουν. Ξέρεις Νικ ,ότι έλεγες για τους high rollers ήταν σωστό .Οι αληθινοί έχουν φύγει για πάντα. Αλλά είμαστε τυχεροί εμείς οι δύο”.

“Επειδή μπορούμε να θυμηθούμε;” ρώτησε ο Νικ. “Ακριβώς , επειδή μπορούμε να θυμηθούμε” , ο Χάρρυ Μάβροκ πρώην Ηρακλής Μαυροκορδάτος τόνισε αυτές τις λέξεις με έμφαση , “και επειδή ήμασταν μέρος τους- αν και ομολογώ ότι η δική μου καριέρα ήταν το πιο ακριβό τίμημα για μάθηση που θα μπορούσα ποτέ να αγοράσω”. Ο Νικ χαμογέλασε πάλι σε αυτό. “Ήταν ακριβό”, συμφώνησε. “Αλλά άξιζε τα λεφτά του, θα μπορούσες να τα έχεις έτσι για το τίποτα, αλλά σε τι καλό θα σε χρησίμευαν; Θα μπορούσες να τα αξιολογήσεις σαν πολύτιμα; Θα μπορούσες να μάθεις από αυτά;”

Ο Χάρρυ το σκέφτηκε αυτό. “Όχι”, του λέει μετά από μία στιγμή “Νομίζω πως όχι. Ήθελα να γίνω σαν εσένα. Ένας ακόμη Νικ δε Γκρηκ. Έπρεπε νομίζω να το δοκιμάσω έτσι κι αλλιώς, αν και ήξερα ποια θα ήταν η κατάληξη του.” “Ακριβώς”, του λέει ο Νικ. “Επειδή η αλήθεια είναι, ότι πράγματι έμαθες πριν ξεκινήσεις. Όλα γύρω από εμένα, όλα μου τα μυστικά – τα μικρά και τα μεγάλα. Αλλά στο τέλος κανένας δεν μπορεί να είναι παρά ο εαυτός του. Έμαθες τους κανόνες, παρακολούθησες, άκουσες, είδες. Ίσως ακόμη και να κατάλαβες. Μετά από αυτά …”

“Μετά από αυτά εξαρτιόνταν όλα από εμένα.”, απαντά ο Χάρρυ. “Ακριβώς. Όπως και να το κάνουμε υπάρχει μόνο ένας Ηρακλής Μαυροκορδάτος”, λέει ο Νικ . “Και”, λέει ο Χάρρυ παίρνοντας στα χέρια του την πολιτεία του Πλάτωνα “υπάρχει στα σίγουρα μόνο ένας Νικ δε Γκρηκ”. Κοντά στα εξήντα του εν μέσω του μεγάλου πολέμου Ο Νικ δε Γκρηκ συνέχισε να λαχταράει την δράση . Η εγκατάσταση του στο Λάς Βέγκας άνοιγε ένα άλλο μεγάλο κεφάλαιο που θα επηρέαζε όχι μόνο την ζωή του αλλά και το τζόγο γενικά της χώρας.

Κάποιο πρωί στα 4, μία τερατώδης έκρηξη δοκιμής ατομικής βόμβας τρίζει τα παράθυρα του Las Vegas σκεπάζοντας τον λαμπερό φωτισμό του με μία τεράστια λάμψη. Κανείς δεν δίνει σημασία. Ήταν μόνο οι επιστήμονες της Νεβάδα με δοκιμές στο έδαφος παίζοντας ανόητα με την σκανδάλη του σύμπαντος. Μισή ώρα αργότερα πάντως όλο το Λας Βέγκας ξεσηκώθηκε από ένα γεγονός με πραγματικά ηλεκτριστικό ενδιαφέρον.

Στα 30 λεπτά μετά την έκρηξη, ο αυθεντικός Νικ δε Γκρηκ, ο επαγγελματίας τζογαδόρος που σαν ανεξάρτητος παίκτης έπαιζε τα μεγαλύτερα στοιχήματα στην ιστορία, έχανε 90.000 δολάρια σε ένα παιχνίδι ζάρια. Όταν αυτό το νέο απλώθηκε στην πόλη , πλήθη τουριστών κατέφθασαν αμέσως στο Flamingo Casino , όπου ήταν σε εξέλιξη το παιχνίδι. Ακόμα και σκληροί ντόπιοι που δεν ήταν δυνατόν να τους βγάλει έξω τέτοια ώρα μία φωτιά , ένας πόλεμος ή μία υπόσχεση σωτηρίας τους, άρχισαν να φτάνουν εκεί που ξετυλιγόταν μία ιστορική δράση χωρίς δεσμούς, με σακουλεμένα μάτια τόσο άνετη που ήταν σαν να φορούσε παντόφλες πάνω στο χαλί.

Πριν το απειλητικό σύννεφο του μανιταριού στο βορρά μετακινηθεί εντελώς , το Φλαμίνγκο Καζίνο γέμισε ασφυκτικά από ένα συνεπαρμένο πλήθος που ήθελε να τα δει όλα. Στο κέντρο του πλήθους στεκόταν αυτοπροσώπως ο δημιουργός της όλη ιστορίας, ένας ψηλός, γαλήνια εμφανιζόμενος , καλοντυμένος άντρας, με μία ελαφριά κύρτωση στους ώμους, προς το τραπέζι του τζόγου.

Κάτω από μία θολή από τσιγάρα ακτίνα φωτός έδινε την καλή εντύπωση μίας κέρινης φιγούρας. Τα μαύρα του μάτια ατενίζουν πέρα από το πλήθος, σαν να μην φαίνεται να κάνουν νοήματα ούτε να βλέπουν, σαν το μυαλό του να ήταν έξω από το γεγονός.

Σε αυτό το ψευτοφώς , οι βαθιές γραμμές και κοιλότητες στο πρόσωπο του, έδιναν την εντύπωση μίας αχνής κόπωσης , μίας αμυδρής διασκέδασης. Τίποτε επάνω του δεν κινιόταν εκτός από τα μακιγιαρισμένα δάκτυλα του δεξιού του χεριού που μετρούσαν γοργά μία στοίβα μάρκες. Καθώς η χασούρα του αυξήθηκε από τα 90.000 δολάρια στα 120.000 δολάρια, ο Νικ άρχισε να ποντάρει ποσά που ισοδυναμούσαν με ένα μέσο μισθό 2 ετών.

Οι περισσότεροι από τους θεατές παρακολουθούσαν την δράση έντονα και με ενθουσιασμό , αλλά υπήρχε μία ανόητη σαν νοικοκυρά φαινόμενη γυναίκα που το μυαλό της έμοιαζε να είναι σε άλλα πράγματα. Καθώς ο προεξέχων παίκτης τοποθετούσε 10,000 δολάρια σε μάρκες στην γραμμή Don’t pass, αυτή τραβήχτηκε δυναμικά στο μανίκι του.

“ Πσστ”, ψυθιρίζει ρίχνοντας ένα μάτι στους άλλους παίκτες, “Ποιος από αυτούς είναι ο Νικ δε Γκρήκ;”. Είναι στιγμές όπου ένα τζέντλεμαν δεν πρέπει να τον διακόπτουν. Αργά, καθώς επαναφέρει το μυαλό του από τις μαθηματικές διαστάσεις, ο Νικ ρίχνει ένα επίμονο βλέμμα πάνω στην γυναίκα. “Κυρία”, λέει ήσυχα αλλά σταθερά, “δεν υπάρχει κανένας Νικ δε Γκρηκ”.

-“Κανένας Νικ δε Γκρηκ;”, αναφωνεί η γυναίκα εμβρόντητη.” Γιατί; Είναι ο πιο διάσημος παίκτης στον κόσμο”. Στέκεται παράμερα στενεύοντας τα μάτια. “Ποιο είναι το όνομα σου;” ρώτησε υποψιασμένα. –“ Νικόλαος Ανδρέας Δάνδολος”, απαντά απλά ο Νικ , “ένας εχθρός των αερολογιών και παραισθήσεων στην υπηρεσία σας.”

Παρόλο που επέδωσε αυτές τις αράδες με θεατρική ακρίβεια, ο Νικ εκτράπηκε σε μια μελαγχολική διάθεση καθώς έφευγε η γυναίκα. Δεν κάνει καμία διαφορά ότι άλλαξε η τύχη του καθώς κέρδισε πίσω το μεγαλύτερο μέρος της χασούρας του στις δύο ώρες πριν κλείσει το τραπέζι. Η γυναίκα άγγιξε ένα από τα πιο ευαίσθητα του σημεία. Τον αποκάλεσε διάσημο.

Ο Nικ οικτίρει την φήμη. “Στο δικό μου επάγγελμα” , λέει, “την φήμη ακολουθεί συνήθως μία καταδίκη σε φυλάκιση”. Παρόλα αυτά φήμη είναι αυτό που έχει, και η αφθονία της είναι σαν το μεγάλωμα των μαλλιών. Κάθε χρόνο χιλιάδες επισκέπτες του Λας Βέγκας κάνουν κάθε προσπάθεια να τον δουν από κοντά.

“Ξοδεύουμε κάθε εβδομάδα 40.000 δολάρια σε σόους”, λέει ένας ιδιοκτήτης καζίνου, “αλλά ο Νικ εξακολουθεί να είναι ο καλύτερος κράχτης στην πόλη”. Στις αρχές του καλοκαιριού του 1953 μία εφημερίδα του Λας Βέγκας έκανε μία δημοσκόπηση σε πάνω από 100 εκτός πολιτείας τουρίστες με την εξής ερώτηση : Ποιο από την Νότια Νεβάδα μεγάλο φυσικό θαύμα θέλετε να δείτε περισσότερο; Το αποτέλεσμα της δημοσκόπησης σε αφήνει άφωνο. Ο Νικ συγκέντρωσε 8 ψήφους περισσότερους από το διάσημο φράγμα Χούβερ!