Ας δούμε κάποια από τα σημαντικότερα σημεία του άρθρου του Brunson:

«[…]To WSOP 2012 ήταν μάλλον απογοητευτικό για μένα. Έπαιξα σε τέσσερα τουρνουά και προχώρησα αρκετά στα τρία από αυτά. Όμως δεν κατάφερα να κερδίσω χρηματικό έπαθλο σε κανένα. Παλαιότερα, όταν ερχόταν το WSOP, ήταν η καλύτερη περίοδος για πόκερ… Τώρα όμως παραπάει το να παίζεις πολλές ώρες καθημερινά, δίχως άμεσα αποτελέσματα. Ποτέ δεν ασχολήθηκα σοβαρά με την «κούρσα για τα bracelets» . Τα τουρνουά είναι για νεαρότερους παίκτες. Εύχομαι σε όλους τους καλή τύχη, και ελπίζω να έχουν τα καλύτερα δυνατά αποτεέσματα.

Μια άλλη δυσάρεστη ανάμνηση που θα έχω από το φετινό WSOP είναι η απώλεια του scooter μου. Έφυγε πάνω από το Escalade μου (σ.σ. τύπος αυτοκινήτου) καθώς αποχωρούσα από το Rio μετά τη Day 1 του Main Event. Ήταν 2 το πρωί και, πάνω σε μια απότομη αριστερή στροφή, άκουσα έναν περίεργο ήχο πίσω μου. Κοίταξα αλλά δεν είδα κάτι. Υπέθεσα όμως πως το scooter μου λύθηκε, φεύγοντας από τη θέση του. Η κίνηση όμως στο δρόμο ήταν τόσο έντονη, που δε μπορούσα να επιτρέψω. Έφτασα λοιπόν στο σπίτι , όπου και διαπίστωσα πως το scooter είχε χαθεί. Έχω χάασει τρία scooters από τότε που άρχισα να τα χρησιμοποιώ εξαιτίας του τραυματισμένου μου ποδιού – και τα τρία, κατά τη διάρκεια του WSOP. Το ένα είχε γλιστρήσει με παρόμοιο τρόπο, και δε το βρήκα ποτέ. Μια άλλη φορά άφησα το κλειδί στο scooter όταν πήγα στην τουαλέτα και κάποιος το πήρε. Στο επόμενο WSOP λοιπόν θα είμαι πολύ προσεκτικός. 

[…] Δεν παρακολούθησα τα events στενά, γιατί σχεδόν συνέχεια έπαιζα. Παρατήρησα όμως πως ο Phil Hellmuth τα πήγε καλά, κερδίζοντας το 12ο του Bracelet. Ήταν ένα μη – Hold’em event, ίσως τώρα λοιπόν λάβει τον σεβασμό που του αξίζει. Κανείς δεν παίζει τόσο σκληρά ή περισσότερα events από τον Phil. Είναι εμφανές πως μετατρέπεται σε έναν «all-around» παίκτη. Είμαι περήφανος επίσης για τον γιο μου, τον Todd, ο οποίος ήταν δεύτερος σε ένα τουρνουά. Σχεδόν κέρδισε το δεύτερό του bracelet το οποίο, κατά τη γνώμη μου, είναι το πιο σημαντικό και το πιο δύσκολο να κερδίσει κάποιος.

Κάτι άλλο που είναι επίσης ξεκάθαρο : η Vanessa Selbst δεν είναι απλά η καλύτερη παίκτρια πόκερ στον κόσμο, αλλά και μια εκ των κορυφαίων – ανδρών και γυναικών. Δεν μπορεί κανείς να αρνηθεί πως η Vanessa παρουσίασε εξαιρετικά αποτελέσματα τα τελευταία χρόνια. Αν μια γυναίκα κερδίσει στο μέλλον το Main Event, σίγουρα η Selbst συγκεντρώνει τις περισσότερες πιθανότητες για να είναι αυτή η γυναίκα.

Όσο έπαιζα σε ένα cash game στο Bellagio, συνέβη κάτι πολύ παράξενο. Ένα παιδί, που φαινόταν να μην έχει την κατάλληλη ηλικία για να βρίσκεται στο καζίνο, μπήκε μέσα στο Bobby’s Room. Κοίταξε τα μετρητά και τις μάρκες μεγάλης αξίας στο τραπέζι, και κατόπιν γύρισε και βγήκε προς τα έξω, κάνοντας πως φεύγει. Απότομα, όμως, γύρισε πίσω στο παιχνίδι μας και κοίταξε απ” ευθείας σε μένα. Κατόπιν, ξανακοίταξε τα χρήματα, και ύστερα έφυγε προς τα έξω. Κάποιοι παίκτες σε ένα άλλο παιχνίδι τον άκουσαν να λέει «Θα επιστρέψω με ένα πιστόλι και θα πάρω αυτά τα χρήματα«. 

Αμέσως ειδοποιήθηκε η ασφάλεια. Όταν έφτασε, τους είπαμε τι είχε συμβεί. Αυτοί πήραν το βίντεο από τις κάμερες ασφαλείας, έχοντας στο νου τους να εντοπίσουν τον νεαρό. Και τα δύο παιχνίδια, στο μεταξύ, σταμάτησαν αφού κάποιοι παίκτες αγχώθηκαν και ήθελαν να φύγουν. Είπα σε κάποιον της ασφάλειας πως θα ήθελα να πάρω το όπλο μου, το οποίο πάντα κουβαλάω στο αυτοκίνητο, προκειμένου να συνεχίσω να παίζω. Προφανώς δεν μου το επέστρεψαν και γιαυτό έφυγα, καθώς δε μου άρεσε η ιδέα να κάθομαι και να περιμένω τον τρελλό να επιστρέψει.

Στα cash games του Bellagio δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από κάποιον επαγγελματία, ο οποίος πιστεύει πως παίζει τόσο καλά που είναι αδύνατο να χάσει. Το γεγονός ότι κάποιος είναι κερδισμένος παίκτης δε σημαίνει πως δεν μπορεί να περάσει κάποια άσχημη περίοδο. Αηδιάζω εντελώς όταν ένας καλός παίκτης κλαψουρίζει για τις συνθήκες του παιχνιδιού, τα άσχημα φύλλα, τους dealers ή τους παίκτες που κερδίζουν.

Όπως όμως έχει πει ο Hyman Roth στην ταινία «Ο νονός» : Αυτή είναι η ζωή που επιλέξαμε«.