Αυτός όμως που βρίσκεται στην κορυφή όλων είναι ο Phil Hellmuth. Κατακτώντας το 12ο bracelet του φέτος, ο “Poker Brat” εδραίωσε τη θέση του στην κορυφή της λίστας των παικτών με τα περισσότερα bracelets, αυξάνοντας στα δύο τα bracelets που τον χωρίζουν από τους Doyle Brunson και Johnnie Chan. 

Λίγο πριν την έναρξη του φετινού WSOP, ο Hellmuth παραχώρησε μια ιδιαίτερη συνέντευξη στο PokerPlayer, αναφερόμενος σε κάποιες από τις πιο χαρακτηριστικές στιγμές της καριέρας του. Ας δούμε τι είπε : 

– Η χειρότερή μου ανάμνηση 

Το 2011 με πλήγωσε. Θα μπορούσε να ήταν πολύ καλό αν είχα τρεις πρώτες θέσεις, αλλά είχα τρεις δεύτερες! Η χειρότερή μου ανάμνηση όμως είναι ο αποκλεισμός μου από το Main Event το 2001, όταν κέρδισε ο Carlos Mortensen. Είχα πολλές μάρκες και έπαιξα ρέστα με εννιάρια, απέναντι στα εξάρια του Carlos. Αν είχα κερδίσει, θα είχα περίπου 1.6 εκατομμύρια μάρκες με 5 παίκτες να συνεχίζουν. Ο Carlos είναι πολύ καλός παίκτης και θα είχαμε μονομαχήσει σκληρά, μαζί και με τον Dewey Tomko – οι υπόλοιποι όμως κατέρρεαν. Το εξάρι που έπιασε ο Carlos ενδεχομένως να μου κόστισε το Main Event και, αν είχα κερδίσει, θα είχα γίνει ο νεαρότερος παίκτης που εισήχθη στο Poker Hall of Fame. Ήταν άσχημο, αλλά θα έπρεπε να περιμένω λίγα ακόμη χρόνια για να φτάσω ως εκεί.

-Η καλύτερή μου χρονιά

Ο πατέρας μου είχε έρθει να με δει να παίζω, όταν κέρδισα το bracelet του Main Event το 1989 – μια υπέροχη στιγμή. Αλλά έχω υπέροχες αναμνήσεις από το 1993, όταν κέρδισα τρία bracelets ενώ ηγούμουν και του Main Event μετά την πρώτη μέρα.  Κατέκτησα επίσης και μια δεύτερη θέση, όταν ο Billy Baxter με κέρδισε όντας all-in με draw. Ήμουν το φαβορί σε εκείνο το hand και, αν δεν συμπλήρωνε το draw του, θα είχα τέσσερα bracelets την ίδια χρονιά. Το 1993 ήταν πραγματικά εξαιρετικό.

– Η λίστα των παικτών με τα περισσότερα κέρδη σε τουρνουά πόκερ

Η συγκεκριμένη λίστα είναι τεχνητή. Είναι σαν το γκολφ. Υπάρχει ο Tiger Woods που έχει κερδίσει πολλά χρήματα, αλλά ενδεχομένως σε 15 χρόνια τα τουρνουά να δίνουν $4 εκατομμύρια στον πρώτο νικητή. Ξαφνικά, κάποιος θα έχει κερδίσει π.χ. $80 εκατομμύρια. Ξέρω πως όλοι οι παίκτες στις πρώτες θέσεις αυτής της λίστας είναι περήφανοι που βρίσκονται εκεί, αλλά προσωπικά δεν μου λέει και πολλά. Τα bracelets είναι αυτά που μετράνε.

– Τι θα άλλαζα στο WSOP

Θα άλλαζα έναν κανόνα. Όταν κάποιος παίζει all-in απέναντί σου και σκέφτεσαι να κάνεις call, θα έπρεπε να σου επιτρέπεται να δείξεις τα φύλλα σου. Η απόρριψη αυτού του κανόνα ήταν λάθος. Παίζουμε πόκερ ζωντανά! Τι θέλουν, να παίζουμε πόκερ στο ίντερνετ, όταν δεν μπορούμε να δούμε τον άλλο; Ή θέλουν να επικοινωνούμε θέτοντας ερωτήσεις ο ένας στον άλλο; Θα πρέπει να γίνει το ένα πράγμα, ή το άλλο. Αν θες να παίζεις πόκερ στον “πραγματικό” κόσμο, μην αφαιρείς τέτοιους κανόνες. Είναι γελοίο. Συμφωνώ με τον Daniel Negreanu πλήρως όταν λέει ότι αυτό το στοιχείο πρέπει να αλλάξει. Νομίζω πως και οι περισσότεροι συμφωνούνε.

– Το χειρότερο bad beat μου

Εγώ, ο Howard Lederer και ο George Rodis διεκδικούσαμε ένα bracelet το 1994, και είχα μεγάλο chip lead. Ο George συνεχώς έπαιζε all-in μέχρι που είπα “αρκετά”. Τότε, αποφάσισε να κάνει limp, έκανα raise με Άσους και αποφάσισε να παίξει ρέστα με Κ-Τ οff-suit. Αυτό το suckout μου κόστισε ακόμα ένα bracelet. Αυτή είναι όμως η φύση του πόκερ. Δεν μπορείς να πεις “Πόσα bracelets θα έπρεπε να έχω;”. Κάποιες φορές θα σταθείς και εσύ τυχερός. Χρειάστηκα runner-runner για το ενδέκατό μου bracelet, και το “έπιασα”. Δεν μπορείς να ξεχνάς τις τυχερές σου στιγμές, αλλά σε αυτό το hand με τους Άσους ένιωσα σαν να μου ξεριζώνουν το bracelet από τον καρπό μου. Υπάρχουν και ένα-δυο ακόμα τέτοια bad beats τα οποία με αρρωσταίνουν όταν τα θυμάμαι.

– Οι θρύλοι του WSOP

Για να καθορίσεις τις θρυλικές προσωπικότητες του WSOP πρέπει να δεις ποιοι έχουν κερδίσει bracelets, και πόσα. Εκτός από μένα, οι Doyle Brunson και Johnny Chan έχουν από δέκα bracelets και συνεχίζουν . Έχουμε τον Erik Seidel και τον Phil Ivey… Ποιος ξέρει, ίσως ο Ivey γράψει νέες σελίδες στην ιστορία του θεσμού. Αλλά δε θα του το επιτρέψω! Δεν θα αποχωρήσω! Θα συνεχίσω να γράφω ιστορία. Θα πρέπει με κάποιο τρόπο να με φτάσει και να με ξεπεράσει. 

– Η ομορφότερή μου ανάμνηση

Η ομορφότερή μου ανάμνηση ήταν η κατάκτηση του 10ου μου bracelet. Ήταν ένα τουρνουά με rebuys. Κατά τη διάρκεια των rebuys δεν είχα κερδίσει ούτε ένα pot. Στο διάλειμμα, είχα πει στη μητέρα μου, στον πατέρα μου και στη γυναίκα μου πως είχα εξουθενωθεί. Και τότε η μητέρα μου με άγγιξε… Ήταν περίεργο το συναίσθημα, σαν να με … ξαναγεμίζει με καύσιμα! Επέστρεψα και άρχισα να κερδίζω τα pots, το ένα μετά το άλλο. Όταν είχα ρηγάδες είχαν δεκάρια, όταν είχα βαλέδες είχαν εννιάρια! Ξαφνικά, έγινα chip leader. Εξακολουθούσα να είμαι κουρασμένος, αλλά κατέληξα να βγω πρώτος. Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνο το άγγιγμα της ημητέρας μου. Η αλληλεπίδραση με την οικογένειά μου ήταν αυτή που έκανε τη στιμή τόσο ξεχωριστή. Ο γιος μου έτρεξε στην αίθουσα, 16 ετών τότε. Το να έχω τον μεγαλύτερό μου γιο να με βλέπει να κερδίζω το 10ο μου bracelet, μαζί με όλη την οικογένειά μου, ήταν υπέροχο. Οικογένεια και bracelet, ό,τι καλύτερο!

– Ο δυσκολότερος αντίπαλός μου

Υπάρχουν στιγμές που σκέφτηκα “Δεν θα κερδίσω αυτό τον τύπο”. Ο πρώτος ήταν ο Dan Heimiller. Ήταν σε μεγάλη φόρμα παλαιότερα, και συνεχώς με κέρδιζε. O Johnny Chan είναι εξαιρετικός παίκτης, ο Layne Flack επίσης. Ο “μεθυσμένος Lane”, έτσι τον αποκαλώ, σπέρνει τον τρόμο στα τραπέζια. Ένας παίκτης που έχει σταθεί εξαιρετικά τυχερός απέναντί μου είναι ο Phil Ivey. 

– WSOP. Τότε, ή σήμερα;

Μου αρέσουν και οι δύο περίοδοι. Το WSOP είναι σαν να έχεις τους τέσσερις μεγάλους θεσμούς του γκολφ, ενωμένους σε έναν. Είναι υπέροχο. Είναι ένα θέατρο, σαν να έχεις εκατομμύρια μάτια καρφωμένα πάνω σου. Δεν υπάρχει άλλο τουρνουά στο οποίο λαμβάνει μέρος ο οποιοσδήποτε. Το $25k WPT Diamond στο Bellagio είναι ένα event το οποίο θα ήθελα να κερδίσω, ο τελικός του EPT είναι πλέον ένα από τα μεγαλύτερα events… Aλλά κορυφαίο όλων είναι το WSOP. Τα παλιά χρόνια, μπορούσες να περάσεις 2-3 μέρες χωρίς να μπεις all-in, ενώ σήμερα όλοι παίζουν σαν μανιακοί, κάνοντας three-bet κάθε φορά που πιάνουν δύο πεντάρια! Είναι ένα νέο στυλ πόκερ που δεν έχει αποτέλεσμα στο WSOP – μοιάζει όμως με έναν “Ευρωπαϊκό” τρόπο παιχνιδιού.