Τα δύο τελευταία χρόνια ο Zach Elwood έχει κάνει αρκετούς παίκτες του πόκερ να αναθεωρήσουν τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουν τα poker tells.

Το βιβλίο του “Reading Poker Tells” αποτελεί συχνά αντικείμενο συζήτησης μεταξύ παικτών, έχοντας δεχθεί επαινετικά σχόλια από παίκτες όπως οι Mason Malmuth, Kathy Liebert και Max Steinberg. Αν και τα περισσότερα βιβλία των τελευταίων πέντε ετών καταπιάνονται με τη μαθηματική πλευρά του παιχνιδιού, ο Elwood παραδίδει πρακτικές συμβουλές που αφορούν τα reads επί των αντιπάλων μας.

Σε ένα ενδιαφέρον άρθρο του, το οποίο δημοσιεύτηκε στο PokerListings, ο Elwood μας εξηγεί που κάνουν λάθος στα poker tells ειδικοί ψυχολόγοι όπως ο Joe Navarro. Ας δούμε τα όσα γράφει :

«Το πώς ο κόσμος αντιδρά όταν παίζει πόκερ διαφέρει εντελώς από το πώς αντιδρά σε άλλες του δραστηριότητες.

Έχω συναντήσει αρκετούς αποκαλούμενους “ειδικούς επί της γλώσσας του σώματος” να προσπαθούν να εφαρμόσουν τις γενικές τους γνώσεις που έχουν, στο πόκερ. Αν δεν έχουν παίξει πολύ πόκερ, είναι καταδικασμένοι να κάνουν λάθη. Το πόκερ έχει ένα μοναδικό περιβάλλον, με μοναδικές συνθήκες.

“Και τι γίνεται με τις ανακρίσεις εγκληματιών;” θα ρωτήσετε. Θα μπορούσαμε να πούμε πως οι εγκληματίες μοιάζουν με… αυτούς που μπλοφάρουν, αφού προσπαθούν να κρύψουν κάτι και δε θέλουν να ανακαλυφθούν.

Ίσως υποστηρίξετε πως ο Joe Navarro ήταν πράκτορας του FBI και έγραψε ένα γνωστό βιβλίο σχετικά με τα poker tells, γιαυτό λοιπόν και ενδεχομένως να υπάρχουν ομοιότητες μεταξύ των δύο αυτών κόσμων. Σίγουρα, κάποιες γνώσεις βρίσκουν εφαρμογή και στις δύο περιπτώσεις. Υπάρχουν ομοιότητες στην ανθρώπινη συμπεριφορά σε σχεδόν κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα – υπάρχουν όμως και διαφορές μεταξύ των δύο αυτών πεδίων.

Σε αρκετές περιπτώσεις, η γνώση της ανθρώπινης συμερπιφοράς δε μπορεί να βοηθήσει – ή ακόμα χειρότερα, να μας οδηγήσει σε λανθασμένα συμπεράσματα – στο τραπέζι του πόκερ. Θα χρησιμοποιήσω παραδείγματα από το βιβλίο των poker tells “Read’ Em and Reap” των J. Navarro και M. Klarlins, αφού θεωρώ πως το συγκεκριμένο βιβλίο περιέχει κάποιες από τις πιο συνηθισμένες λανθασμένες αντιλήψεις που προκύπτουν από την προσπάθεια εφαρμογής γενικών γνώσεων ανθρώπινης συμπεριφοράς στους παίκτες του πόκερ.

Κατά πόσο μοιάζει το πόκερ με την ανάκριση ενός εγκληματία;

Ας ξεκινήσουμε με τη λανθασμένη αντίληψη πως η ανάκριση ενός εγκληματία μοιάζει σε πολλά με το παιχνίδι του πόκερ. Ίσως θεωρείτε πως ο παίκτης που μπλοφάρει μοιάζει με έναν ένοχο εγκληματία ο οποίος ανακρίνεται. Αμφότεροι κάνουν κάτι για το οποίο νομίζουν πως θα τη γλιτώσουν. Αμφότεροι προσπαθούν να μας εξαπατήσουν.

Ιδού, όμως, η κύρια διαφορά : ένας άνθρωπος που ανακρίνεται, αθώος ή ένοχος, δεν έχει πρόβλημα με το να δείχνει νευρικός, φοβισμένος ή αβέβαιος για τον εαυτό του. Μάλιστα, ίσως να είναι προς όφελος ενός ενόχου να δείχνει έτσι, ώστε να μοιάζει περισσότερο αθώος.

Αντίθετα, ο παίκτης του πόκερ ο οποίος μπλοφάρει έχει την ενστικτώδη επιθυμία να μη θέλει να φανεί νευρικός ή φοβισμένος. Αυτός που μπλοφάρει, ή ακόμα και κάποιος με πολύ “ευάλωτο” hand, δε θέλει να επιδείξει συμπεριφορά η οποία θα κάνει τον αντίπαλό του να αντιληφθεί πως βρίσκεται σε δυσχερή θέση.

Αυτή λοιπόν είναι η κύρια διαφορά και είναι ιδιαίτερα σημαντική. Κάποιος έμπειρος στις ανακρίσεις εγκληματιών ενδεχομένως να υποθέσει πως τα ανθρώπινα συναισθήματα εκδηλώνονται με παρόμοιο τρόπο στο πόκερ όπως και στην αίθουσα ανακρίσεων. Το πόκερ, όμως, έχει το δικό του ξεχωριστό περιβάλλον με τους δικούς του κανόνες.

Ας δούμε κάποια άλλα παραδείγματα.

Πίεση ή δάγκωμα των χειλιών

Ο Navarro δηλώνει πως όταν ένας παίκτης πιέζει τα χείλη του έχει άγχος, όπως και όταν τα δαγκώνει. Αν και γενικά αυτό ισχύει για τις περισσότερες περιπτώσεις εκτός του πόκερ, στο πόκερ σπάνια θα δείς κάποιον να εκδηλώνει τη δυσχερή του θέση με τον τρόπο αυτό – ειδικά κάποιον που μπλοφάρει.

Μάλιστα, στο βιβλίο μου “Reading Poker Tells” έχω γράψει πως η κίνηση αυτή υποδηλώνει ένα δυνατό hand. Πολλοί παίκτες, έχοντας καλό hand, επιχειρούν ενστικτωδώς να φανούν αδύναμοι. Η πίεση των χειλιών είναι ένας τρόπος να το κάνουν, το δάγκωμά τους ένας άλλος.

Οι τρόποι αυτοί συνδέονται με άλλους, κυρίως ασυναίσθητους, τρόπους με τους οποίους παίκτες με καλό hand προσπαθούν να φανούν ευάλωτοι – όπως π.χ. να βυθίζονται στο κάθισμά τους, να κουνούν ελαφρά το κεφάλι τους, να βγάζουν ήχους με το στόμα τους (όπως π.χ. το χαρακτηριστικό “τσκ τσκ “) κλπ.

Αν και περιστασιακά μπορείτε να δείτε πιεσμένα ή δαγκωμένα χείλη από κάποιον πραγματικά αγχωμένο, συνήθως θα το παρατηρήσετε σε περιπτώσεις όπου δεν έχει και ιδιαίτερη σημασία – όταν π.χ. ένας παίτκης κοιτά τα φύλλα του preflop και κατόπιν πάει πάσο ή όταν αντιμετωπίζει ένα τελευταίο ποντάρισμα προσπαθώντας να αποφασίσει αν θα κάνει call ή fold.

Δάγκωμα των νυχιών

Ο Navarro τονίζει πως το δάγκωμα των νυχιών αποτελεί ένδειξη άγχους και πως συνεπάγεται ένα “αδύνατο προς μέτριο hand”. Και πάλι, αν και κάτι τέτοιο ισχύει γενικά για καταστάσεις εκτός του πόκερ, σπάνια θα δείτε κάποιον που εμπλέκεται σε ένα μεγάλο pot, είτε αν μπλοφάρει είτε αν έχει ευάλωτο hand,να δαγκώνει τα νύχια του.

Όπως και στην προηγούμενη περίπτωση, οι άνθρωποι γενικά γνωρίζουν πως το δάγκωμα των νυχιών αποτελεί ένδειξη άγχους. Γιατί λοιπόν να το κάνει κάποιος με ένα αδύναμο hand; (Αναρωτιέμαι πραγματικά με τι είδους… αρρωστάκια έπαιζε ο Navarro και διαπίστωσε αυτή τη συμπεριφορά ανά τακτά χρονικά διαστήματα.)

Eφησυχαστική συμπεριφορά

Ο Navarro καταγράφει κάποιες “εφησυχαστικές συμπεριφορές” που αποτελούν ενδείξεις ενός αγχωμένου παίκτη. Οι συμπεριφορές αυτές περιλαμβάνουν : τρίψιμο του λαιμού, τρίψιμο του μετώπου, εκπνοή από φουσκωμένα μάγουλα, χάιδεμα του προσώπου, τράβηγμα του λοβού του αυτιού, σφύριγμα, χαλάρωμα του κόμπου της γραβάτας κλπ.

Και πάλι, είναι εύκολο να φανταστούμε έναν νευρικό εγκληματία που ανακρίνεται να πράττει κατ’ αυτό τον τρόπο προκειμένου να ηρεμήσει. Είναι όμως δύκσολο να συναντήσουμε έναν παίκτη του πόκερ, ειδικά κάποιον που μπλοφάρει, να φέρεται έτσι.

Αυτό οφείλεται στο ότι οι ενέργειες αυτές είναι ιδιαίτερα γνωστές ως ενδείξεις άγχους. Γιαυτό και ο παίκτης του πόκερ με την ελάχιστη, έστω, εμπειρία θα τις αποφύγει ενστικτωδώς, κρατώντας κάποιο αδύναμο hand. Μάλιστα, ισχύει το ακριβώς αντίθετο : παίκτες με δυνατά hands ενδεχομένως να πραγματοποιήσουν κινήσεις οι οποίες να υποδηλώνουν νευρικότητα ή απογοήτευση.

Σύνοψη: Το περιβάλλον του πόκερ είναι μοναδικό

Είναι πιθανό σε παιχνίδια πολύ χαμηλών stakes και με αρχάριους παίκτες να εντοπίσετε αγχωτικές συμπεριφορές όπως οι παραπάνω. Αλλά, τις περισσότερες φορές, ακόμα και με ελάχιστα έμπειρους παίκτες, δύσκολα θα τις διαπιστώσετε από παίκτες με αδύναμα hands.

Είμαι πολύ σίγουρος πως αν δείτε τα αμέτρητα poker videos τηλεοπτικών μεταδόσεων, δεν πρόκειται να βρείτε πουθενά τέτοιες συμπεριφορές από κάποιον που μπλοφάρει ή ακόμα και από κάποιον παίκτη με αδύναμο hand. Νομίζω πως οι λανθασμένες αντιλήψεις του Navarro όσον αφορά τη γενικότερη συμπεριφορά ενός παίκτη του πόκερ αποτελούν ένα πολύ καλό παράδειγμα του τι συμβαίνει όταν κάποιος με μεγάλη εμπειρία στη μελέτη ανθρώπινης συμπεριφοράς προσπαθεί να εφαρμόσει τις γνώσεις του στον κόσμο του πόκερ.

Ο Navarro είχε ήδη γράψει ένα βιβλίο πάνω στην ανθρώπινη συμπεριφορά με τίτλο “What Every Body Is Saying” πριν γνωρίσει τους Phil Hellmuth και Annie Duke, πριν συνεργαστεί με κάποιον ακόμη και προχωρήσει στη συγγραφή του “Read’ Em and Reap”.

Κατά πάσα πιθανότητα, κάποιοι υπέθεσαν πως τα διαπιστευτήριά του ως πράκτορας του FBI και συγγραφέας ενός βιβλίου σχετικού με τη γλώσσα του σώματος, σε συνδυασμό με την όποια καθοδήγηση στη γλώσσα του πόκερ του προσέφερε ο Marvin Karlins αλλά και την προώθηση χάρη στο όνομα του Phil Hellmuth (ο οποίος προλόγισε το βιβλίο) θα έδινε τη δυνατότητα στον Navarro να γράψει το απόλυτο βιβλίο σχετικά με την συμπεριφορά ενός παίκτη του πόκερ.

Τα όσα όμως αναφέρω εδώ αποτελούν ισχυρά επιχειρήματα υπέρ της άποψης πως το περιβάλλον του πόκερ είναι μοναδικό, με τις δικές του αγχωτικές καταστάσεις και αψηφά τις γενικότερες γνώσεις που έχουμε περί της ανθρώπινης συμπεριφοράς.”