Γνωρίζετε ποιος είναι ο παίκτης με τα περισσότερα final tables στο World Series of Poker Main Event;

Το όνομα του Crandell Addington μπορεί να μην είναι ιδιαίτερα γνωστό στους νέους φίλους του πόκερ, όμως το background του μόνο αμελητέο δεν είναι και είναι αυτός που διαθέτει το ρεκόρ με 7 παρουσίες (!) σε WSOP ME final table, στα πρώτα χρόνια βέβαια του θεσμού όπου η συμμετοχή δεν ήταν μεγάλη.

Γεννημένος στις 2 Ιουνίου 1938 στο Τέξας ο 82χρονος πλέον βετεράνος του πόκερ έδωσε μια εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη στο Pokernews.com όπου ανέσυρε ενδιαφέρουσες ιστορίες από το παρελθόν.

Καλός φίλος του Doyle Brunson για περισσότερα από 50 χρόνια ο Addington είχε βοηθήσει μάλιστα και στην συγγραφή του Super System 2 με ένα κεφάλαιο για την ιστορία του παιχνιδιού.

‘Το παράδοξο με το ρεκόρ των 7 final tables είναι πως ποτέ δεν ήμουν  παίκτης τουρνουά, έπαιζα μόνο το main event γιατί με ήθελε ο Benny Binion.

Έχω να παίξω πάντως cash από την δεκαετία του 90. Όταν αποσύρθηκα από τον χώρο επικεντρώθηκα στις επιχειρήσεις μου. Δεν παίζω ούτε στην περιοχή μου το San Antonio πλέον, παρότι έχουν μερικά πραγματικά high–stakes games.’

Ο Αμερικάνος εισήχθη στο Poker Hall of Fame το 2005 που παρεμπιπτόντως ήταν και η τελευταία χρονιά που συμμετείχε στο WSOP.

‘Το limit poker είναι επιστήμη, αλλά το no–limit είναι τέχνη. Στο limit, πυροβολείς σ’ ένα στόχο, ενώ στο no–limit ο στόχος έρχεται αυτός και σε πυροβολεί.’

Παρότι δεν παίζει πλέον, ο Addington έχει πλήθος εμπειριών από το παιχνίδι, από τις απαρχές ακόμη του WSOP.

‘Από ιστορικής άποψης υποθέτω πως εγώ κι ο Doyle Brunson είμαστε οι τελευταίοι εν ζωή road gamblers του Τέξας που έχουν να πουν μερικές ωραίες ιστορίες από το παρελθόν.

Το World Series of Poker ποτέ δεν είχε αρχικά σκοπό να γίνει αυτό που έγινε. Είχα μετακομίσει στο Reno το 1967 και ο Tom Moore που ήταν φίλος μου ήθελε ν’ αγοράσει το Holiday Hotel & Casino στην περιοχή. Ήταν ένα τοπικό καζίνο και ο ιδιοκτήτης του Newt Crumley είχε σκοτωθεί σε αεροπορικό δυστύχημα.’

Την περίοδο εκείνη ο Addington δεν ήταν παντρεμένος και χωρίς να έχει καθόλου υποχρεώσεις εγκαταστάθηκε στο Reno. Το πλάνο του Moore τελικά για το καζίνο δεν προχώρησε, καθώς δεν μπόρεσε ν’ αποκτήσει την άδεια κι έτσι αποφάσισε το 1969 να διοργανώσει το Texas Gamblers Convention στο Reno, πρόδρομο του σημερινού WSOP.

‘Δεν ήταν τουρνουά, αλλά μια συγκέντρωση ουσιαστικά των κορυφαίων παικτών, bookmakers και high rollers της χώρας. Συγκεντρώθηκαν στο Holiday και έπαιξαν cash games όλων των παραλλαγών.

Κάποια στιγμή ο Benny Binion ρώτησε τον Moore αν μπορούσε ν’ αγοράσει το event και συμβούλεψα τον φίλο μου να το κάνει. Ο Benny είναι showman, θα βρει τρόπο να το προωθήσει του είπα. Κι αυτό ακριβώς συνέβη.’

Ένα χρόνο αργότερα λοιπόν οι δραστηριότητες μεταφέρθηκαν στο Λας Βέγκας, αλλά εξακολουθούσε να μην έχει ακριβώς το format ενός τουρνουά. Συμμετέχοντες όπως ο Addington ψήφιζαν τον κορυφαίο παίκτη. Τότε ο Jimmy ‘The Greek’ Snyder πρότεινε στον Binion να δώσει ονομασία στο event και να γίνει ένα single game κάτι που θα βοηθούσε στην δημοτικότητα του.

‘Ο Benny ρώτησε τους Texas road gamblers τι τουρνουά θα ήθελαν και του είπαμε no-limit hold’em με $5.000 buy–in. Ήταν νομίζω το 1971, αλλά δεν κατάφερα να πάω καθώς ταξίδευα σε Καναδά και Μεξικό παίζοντας high stakes cash games.

Το τουρνουά ήταν μια καλή ευκαιρία για να δείξουμε τι κάναμε ως παίκτες. Ο Benny το χρησιμοποίησε για να προσελκύσει πολλούς πελάτες για το καζίνο και εμείς οι παίκτες για να εξασφαλίσουμε μερικά καλά κέρδη από αυτούς που αποκαλούσαμε ‘φώκιες’.

Ήμασταν οι μεγάλοι ‘λευκοί καρχαρίες’ που περίμεναν τις ‘φώκιες’ και υπήρχε πλήθος εξ’ αυτών. Οι συγκεκριμένοι έχασαν αρκετά χρήματα. Ο πιο φημισμένος πιθανότατα ήταν ο έμπορος ναρκωτικών Jimmy Chagra. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσα χρήματα έχασε.’

Τα πρώτα χρόνια του WSOP ο νικητής κέρδιζε το σύνολο του prize pool, τουλάχιστον στα… χαρτιά γιατί πίσω από τις πόρτες γινόντουσαν διάφορα deals.

‘Οι παίκτες συνήθως ψήφιζαν και συμφωνούσαν να μοιράσουν τα χρήματα στους 3 ή 4 φιναλίστ, αν κι εγώ ήμουν πάντα υπέρ του ‘ο νικητής να τα πάρει όλα’.

Μα έχεις περισσότερα χρήματα από εμάς μου λέγανε και τους απαντούσα ότι οφείλουμε να το κάνουμε έτσι αν θέλουμε να γίνουμε ‘πρεσβευτές’ του παιχνιδιού.’

Ένα καλό παράδειγμα σύμφωνα με τον Addington συνέβη το 1976 όταν ο Brunson κέρδισε το main event. Οι 4 φιναλίστ συμφώνησαν να μοιράσουν το prize pool των $220.000. Ο κάθε παίκτης θα έπαιρνε το 75% της αξίας των μαρκών που είχε μπροστά του (κάθε chip ήταν dollar for dollar) και θα έπαιζαν για το υπόλοιπο 25%. Ο Addington ήταν ο chip leader εκείνη τη φορά κι έτσι εξασφάλισε ένα καλό ποσό.

‘Πήρα το 75% που μου αναλογούσε και ο Doyle πλήρωσε τον φόρο,’ θυμάται ο Addington γελώντας. Το 1977 ο Brunson κέρδισε ξανά, αλλά τα πράγματα έπρεπε ν’ αλλάξουν.

‘Στο γκολφ οι παίκτες μοίραζαν τα χρήματα στα μεγάλα τηλεοπτικά events κάτι που δεν άρεσε στις εφοριακές αρχές του IRS. Οι νόμοι άλλαξαν και ο Binion ήταν ενήμερος.

Μας κάλεσε λοιπόν το 1977 και μας εξήγησε ότι υπάρχει πρόβλημα κι ότι την επόμενη χρονιά θα πρέπει να μοιράσουμε τα χρήματα σε πέντε κομμάτια. Θα ήταν η πρώτη χρονιά που θα γίνονταν πραγματική διανομή του prize pool όπως παρουσιαζόταν. Αυτή τη φορά θα τερμάτιζα στην 2^η θέση πίσω απ’ τον Bobby Baldwin.’

Ο Addington ανέφερε επίσης για τον τρόπο που παιζόταν τότε το παιχνίδι και πως το άλλαξε ο Brian ‘Sailor’ Roberts, μέλος κι αυτός του Poker Hall of Fame.

‘Εκείνα τα χρόνια οι παίκτες βασίζονταν στα ένστικτα τους στα card games και ιδιαίτερα στο hold“em.’

Ο Sailor ωστόσο άρχισε να δουλεύει πάνω σε θέματα στρατηγικής ώστε να κερδίζεις χρήματα χωρίς να έχεις καλό hand.

‘Ήταν πιθανότατα ο πρωτοπόρος στο κομμάτι αυτό και τον ακολούθησα μαθαίνοντας πως ν’ απομονώνεις ένα παίκτη πριν το flop.

Ο Doyle κι εγώ ήμασταν οι μοναδικοί παίκτες που είχαμε πανεπιστημιακή μόρφωση. Είχα ασχοληθεί με την στατιστική και γνώριζα πως να υπολογίζω τις πιθανότητες.

Αυτό σε βοηθούσε λοιπόν να κερδίζεις hands… χωρίς hand. Κερδίσαμε αρκετά χρήματα παίζοντας ουσιαστικά περισσότερο τα hands των άλλων παρά τα δικά μας. Γι’ αυτό και είχαμε την επιτυχία που είχαμε.’

Ο Addington ήταν γνωστός για το καλό του ντύσιμο στα τραπέζια του πόκερ κάτι που το έδωσε το προσωνύμιο ‘Δανδής’.

‘Ήταν μέρος ενός γενικότερου πειθαρχημένου στιλ. Αν δεν έχεις πειθαρχία στα card games θα καταλήξεις χαμένος. Μου υπενθύμιζε λοιπόν την αναγκαιότητα της πειθαρχίας, αλλά ήταν και η εικόνα που ήθελα να δώσω στο τραπέζι.’

Στο σημείο αυτό ο Αμερικάνος θυμήθηκε και μια ιστορία με τον Jimmy ‘The Greek’ Snyder, έναν Έλληνα ομογενή με καταγωγή από την Χίο.

‘Είχα μια γραβάτα γιατί φορούσα κοστούμι και ο χώρος στο Horseshoe ήταν περιορισμένος, ενώ τα φώτα ήταν έντονα και είχε μεγάλη ζέστη. Θα βγάλεις αυτή τη γραβάτα πριν φύγεις από το τουρνουά προέβλεψε.’

‘Όχι δεν θα τη βγάλω’, του είπα.

‘Πας στοίχημα;’ με ρώτησε.

‘Ασφαλώς,’ του απάντησα.

Ο Έλληνας δεν ήθελε να ποντάρει πολλά και να του δώσει κίνητρο κι έτσι ο Addington του πρότεινε ένα στοίχημα μόλις $1!

‘Αυτό είναι στοίχημα μου είπε! Το κρατήσαμε καθ’ όλη την διάρκεια του τουρνουά και όταν το έχασε μου έδωσε το δολάριο με την υπογραφή του!’

Στις αρχές του 80 ο Addington κατευθύνθηκε στο Τέξας ώστε να επικεντρωθεί στις επιχειρήσεις του και άφησε το πόκερ σε δεύτερο πλάνο.

‘Ο Benny και οι Texas road gamblers είναι αυτοί που ευθύνονται γiα την αλλαγή της συμπεριφοράς που είχε η κοινωνία προς τους παίκτες του πόκερ.’

Αναφερόμενους στους περίφημους road gamblers της εποχής ο Addington δεν βίωσε τις ίδιες ιστορίες που είχαν Doyle Brunson και Amarillo Slim.

‘Ήμουν αρκετά τυχερός που δεν έπεσα ποτέ θύμα ληστείας. Γνώριζα βέβαια και αρκετούς ανθρώπους του υποκόσμου όπου τους βοηθούσα όταν έμεναν χωρίς χρήματα.

Ήταν άνθρωποι που το έκαναν αυτό για τα… προς το ζην και τριγυρνούσαν στα poker games κι έτσι υπήρχε ο φόβος να πυροβοληθείς ανά πάσα στιγμή.’

Όσο για το πως εξελίχθηκε το πόκερ με το πέρασμα των χρόνων ο Addington είναι ευτυχής για την τροπή που πήρε.

‘Είμαι ικανοποιημένος για τον τρόπο που εξελίχθηκε η βιομηχανία του πόκερ. Η πλάκα είναι πως όταν ξεκινούσαμε εμείς ουσιαστικά χρησιμοποιούσαμε τα media, ενώ τώρα τα μέσα ενημέρωσης είναι αυτά που αναδεικνύουν τους παίκτες.’

Μόνιμος κάτοικος του San Antonio στο Τέξας όπου έζησε σχεδόν όλη του τη ζωή ασχολείται πλέον με το ψάρεμα, ενώ είναι συνιδρυτής και της Phoenix Biotechnology.

‘Δοκιμάζουμε αυτή την περίοδο κάποια φάρμακα καταπολέμησης του  COVID-19 και τα αποτελέσματα έως τώρα είναι αρκετά ενθαρρυντικά.’