Συνήθως στην κατηγορία των συνεντεύξεων υπάρχουν επαγγελματίες παίκτες του πόκερ. Αυτή τη φορά το Pokerland αποφάσισε να μεταφράσει για σας την συνέντευξη ενός ξεχωριστού ανθρώπου, του Alan Schoonmaker.

Ψυχολόγος, καθηγητής πανεπιστημίου, σύμβουλος επιχειρήσεων, αρθρογράφος και συγγραφέας βιβλίων που αφορούν το πόκερ!

Είχατε μια επιτυχημένη ακαδημαϊκή καριέρα με διδακτορικό δίπλωμα στην ψυχολογία, δουλέψατε στον κόσμο των επιχειρήσεων και διδάξατε στα πανεπιστημιακά έδρανα. Φαίνεται πως επικεντρώνεστε στο πόκερ πλέον. Πως ξεκινήσατε αλήθεια να παίζετε πόκερ;  

Ξεκίνησα να παίζω πόκερ σε ηλικία 13 ετών. Διάβασα μερικά βιβλία, κάτι σπάνιο τότε κι έτσι ήμουν ο μόνος που είχε διαβάσει ένα βιβλίο σχετικό με το πόκερ. Γνώριζα λοιπόν εξ’ αρχής πως δεν μπορούσα για παράδειγμα να παίζω με κάθε hand και πως είναι καλύτερο να κοιτάς τους αντιπάλους σου προσπαθώντας να διαβάσεις τις σκέψεις τους παρά να σκέφτεσαι συνεχώς τα φύλλα σου.

Το πρώτο μάθημα στην ψυχολογία του πόκερ το πήρα από τον Oswald Jacoby που ήταν ένας σπουδαίος παίκτης πόκερ και μπριτζ. Μου είπε μια μέρα: “Αν δεις κάποιον που το παίζει εξαιρετικά άνετος πρόσεχε τον!” Παίζαμε θυμάμαι five-card stud κι ήταν ένας τύπος που έκανε το bet του και ύστερα καθόταν χαλαρά και άναβε το τσιγάρο του. Πήγα πάσο τα εφτάρια μου ή ένα τέτοιο ζευγάρι κι είχε τελικά άσους!

Πως κρίνετε το επίπεδο του παιχνιδιού στις μέρες μας;

Από τα 14 ως τα 25-26 έπαιζα πραγματικά πολύ κακό πόκερ, κι έπειτα δεν έπαιζα σχεδόν καθόλου, Πέρασαν τριάντα χρόνια κι όταν κάποια στιγμή είχα μεγαλώσει είπα μέσα μου “Ας κρατήσουμε το νου μας σε εγρήγορση, ας θυμηθούμε τα παλιά και να παίξουμε λίγο πόκερ!”

Πήγα στην Atlantic City το 1995 ή το 1996 και οι άνθρωποι εκεί δεν έπαιζαν καλύτερα απ’ ότι αυτοί στην λέσχη στα νιάτα μου! Παίζαμε 8-handed seven card stud και κάποιες φορές και οι οχτώ βλέπαμε το τέταρτο street! Όλοι λέγανε “θα δω και το επόμενο φύλλο κι αν δεν πιάσω τίποτα θα το παρατήσω!” Αν δεν μπορείς να κερδίσεις ένα τέτοιο παιχνίδι τότε καλό είναι να το παρατήσεις. Ήταν απίστευτα εύκολα εκείνες τις μέρες.

Το επίπεδο του παιχνιδιού έχει ανέβει θεαματικά τα τελευταία χρόνια, υπάρχει η τηλεόραση, αναρίθμητα βιβλία και σελίδες όπως το Card Runners και το Deuces Cracked με πολλά εκπαιδευτικά βίντεο. Υπάρχουν φυσικά και βοηθήματα όπως το PokerTracker και το Hold’em manager. Δεν θα είχα καμία τύχη απέναντι σ’ ένα 20χρονο παίκτη του σήμερα, είναι πραγματικά ικανότατοι.

Εν τέλει μετακομίσατε στο Λας Βέγκας…

Μετακόμισα στο Λας Βέγκας το 2000 και ήταν μια από τις καλύτερες αποφάσεις που έχω πάρει στην ζωή μου. Λατρεύω αυτή την πόλη, είναι ζωντανή 24 ώρες και είναι το μοναδικό μέρος στον κόσμο που μπορείς να τηλεφωνήσεις σε κάποιον 2 το βράδυ και να έχεις ίδιες πιθανότητες να τον βρεις αν τον καλούσες στις 2 το μεσημέρι!

Ήταν το πόκερ το σημαντικότερο δέλεαρ για να σας τραβήξει στο Λας Βέγκας; Πως πήρατε την απόφαση ν’ αφοσιωθείτε στο πόκερ, όχι μόνο παίζοντας αλλά και γράφοντας γι’ αυτό;  

Ναι ήταν το πόκερ. Γνώριζα εξ’ αρχής πως πάω σε μία από τις δύο ‘πρωτεύουσες του πόκερ’ στις Ηνωμένες Πολιτείες –  μιλάω φυσικά για το Λος Άντζελες και το Λας Βέγκας. Το Λας Βέγκας είχε δύο ακόμη καλά, πως βρίσκονταν εκεί το Card Player Magazine και το Two Plus Two.

Έχουμε δει κατά καιρούς διάφορα άρθρα σας τόσο για ψυχολογία όσο και για στρατηγική στο Two Plus Two και το Card Player Magazine. Πως ξεκίνησε όλο αυτό;

Έγραψα το πρώτο μου βιβλίο για το Two Plus Two με τίτλο ‘Η ψυχολογία του πόκερ’ και ομολογώ ήταν μια υπέροχη εμπειρία. Είχα την βοήθεια του Mason Malmuth και του David Sklansky.

Το κάναμε πριν εμφανιστεί το διαδίκτυο και τα emails κι έτσι ο Mason μου έστειλε ένα αντίγραφο με τις χειρόγραφες διορθώσεις. Μου πήρε αρκετές εβδομάδες για να συμφωνήσω τελικά στην έκδοση του, αλλά πιστεύω έγινε απείρως καλύτερο λόγω της εμπλοκής των δύο αυτών ανθρώπων. Ο Mason έγραφε τότε για το Poker Digest, κι έτσι όταν τελείωσα πήγα στο Two Plus two το 2002.

Μιας και αναφερθήκατε στους 20χρονους παίκτες του σήμερα, ελάχιστοι από αυτούς θα γνωρίζουν το παρελθόν του Two Plus Two που ήταν εκδοτικός οίκος.

Νομίζω πως αν πάρετε τα 20 κορυφαία βιβλία σε πωλήσεις, τουλάχιστον 8 θα προέρχονται από το Two Plus Two. ‘Η θεωρία του πόκερ’ από τον David Sklansky θεωρείται κατά πολλούς το κορυφαίο βιβλίο. Όλα τα βιβλία του Dan Harrington προέρχονται από το Two Plus Two, το ‘Small Stakes Hold’em’ του Ed Miller επίσης.

Θα μου επιτρέψετε πάντως να πω δύο λόγια για τον David Sklansky. Ήταν μια πραγματική ιδιοφυΐα. Έχω δουλέψει σε μεγάλα πανεπιστήμια κι έχω δειπνήσει 40,50 φορές με τον Herbert Simon που κέρδισε το Νόμπελ. Έχω εργαστεί στο Berkeley με αρκετούς υποψηφίους Νόμπελ και μπορώ να σας πω πως ο David είναι εξίσου έξυπνος, πραγματικά.

Έχετε γράψει εκατοντάδες άρθρα γύρω από το πόκερ. Γιατί αισθάνεστε την ανάγκη να μοιράζεστε μερικές από τις γνώσεις σας με άλλους παίκτες;

Ως ψυχολόγος γράφω για άρθρα που έχουν να κάνουν κυρίως με το ψυχολογικό κομμάτι του πόκερ. Ακόμη και στο βιβλίο μου ‘Πώς να κερδίζετε στα μικρά poker games’ αναφέρομαι πιο πολύ στην ψυχολογία γιατί αυτή ήταν η δουλειά μου τόσα χρόνια και μ’ αρέσει να διδάσκω.

Λέτε κάποια στιγμή: “Παίζω μόνο μικρά παιχνίδια γιατί η μεγιστοποίηση των κερδών είναι λιγότερο σημαντική για μένα απ’ το να χαλαρώσω και να μάθω πράγματα για άλλους ανθρώπους. Έγινα ψυχολόγος γιατί λατρεύω να παρατηρώ τους ανθρώπους κι ένα poker room είναι υπέροχο μέρος για να το κάνεις.’

Ναι οι παίκτες στα μικρά παιχνίδια είναι πιο ενδιαφέροντες χαρακτήρες απ’ ότι οι σοβαροί παίκτες των μεγάλων παιχνιδιών. Είναι πιο ανοιχτοί και χαλαροί. Γελάνε περισσότερο, λένε ιστορίες και ποτέ δεν ξεχνάνε πως η ουσία οποιουδήποτε παιχνιδιού είναι να περνάς καλά. Καθώς τα stakes ανεβαίνουν οι παίκτες γίνονται όλο και πιο σοβαροί και πιο κλειστοί. Οι περισσότεροι εξ’ αυτών διαβάζουν τα ίδια βιβλία, γνωρίζουν τις ίδιες πιθανότητες και χρησιμοποιούν παρόμοιες στρατηγικές. Στα μικρά παιχνίδια υπάρχουν πιο… τρελοί τύποι, περισσότερα calling stations, αρκετοί nerds, πολλοί μπλοφαδόροι, που σημαίνει πως μαθαίνω περισσότερο για την ψυχολογία κι έχω περισσότερο υλικό για γράψιμο.

Το γεγονός ότι απολαμβάνουν το παιχνίδι νομίζω είναι το πιο συναρπαστικό κομμάτι. Πολλοί άνθρωποι που γράφουν βιβλία νομίζουν ότι οι άνθρωποι παίζουν για να κερδίσουν και το κλασικό λάθος στα περισσότερα βιβλία είναι πως γράφονται από ικανότατους παίκτες που σου διδάσκουν πώς να κερδίζεις άλλους πολύ καλούς παίκτες. Δεν υπάρχουν πολλοί καλοί παίκτες στα μικρά παιχνίδια και πρέπει να μάθετε πως ν’ αντιμετωπίζετε παίκτες που δεν είναι σίγουροι κατά πόσον το straight κερδίζει το flush.

Υπάρχει ένας μύθος στο πόκερ πως ο καθένας μπορεί να κερδίσει. Αυτό δεν αληθεύει. Ο λόγος που οι άνθρωποι παίζουν άσχημα είναι πολύ απλός κι έχει πλάκα. Οι περισσότεροι παίκτες βαριούνται να πετάνε συνεχώς τα φύλλα τους. Έχει περισσότερη πλάκα ξέρετε να προσπαθείς να συμπληρώσεις για παράδειγμα το gutshot straight draw.

Είναι απλά μαθηματικά. Οι κακοί παίκτες χάνουν, οι καλοί κερδίζουν. Όσο περισσότεροι κακοί παίκτες τόσο περισσότερα χρήματα για σας. Όσο καλύτεροι τόσο μικρότερο το ποσό που μπορείτε να κερδίσετε.  Αν πρέπει να μοιραστώ τα κέρδη με δύο ή τρεις ικανούς παίκτες τότε κερδίσω το 1/3 με 1/4 των χρημάτων των κακών παικτών.

Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι προχωρημένης ηλικίας που εξακολουθούν και παίζουν πόκερ σε διάφορα poker rooms. Από ψυχολογικής απόψεως ποια θα λέγατε πως είναι τα σημαντικότερο οφέλη για αυτούς τους ανθρώπους;

Το σημαντικότερο θα έλεγα πως αποτρέπει το Αλτσχάϊμερ.

Πραγματικά;

Επ’ ευκαιρίας, ένα βιβλίο που κυκλοφορεί σύντομα λέγεται  ‘Μείνε νέος, παίξε πόκερ’ και είναι εμπνευσμένο από τα μαθήματα που έκανε ο φίλος μου George Epstein για αρκετά χρόνια. Ο George είναι τώρα 89 ετών και εξακολουθεί να διδάσκει, να γράφει και να παίζει πόκερ. Ένας υπέροχος τύπος πραγματικά.

Αν θέλετε να παραμείνετε πνευματικά υγιείς το καλύτερο είναι να έχετε το νου σας να δουλεύει συνεχώς. Είτε παίζοντας μπριτζ, είτε παίζοντας Sudoku. είτε φτιάχνοντας παζλ, το πιο σημαντικό είναι να διατηρείτε το νου σας σε εγρήγορση και το πόκερ είναι ένα απίστευτα απαιτητικό αλλά και κοινωνικό παιχνίδι. Με το πόκερ έχετε την ευκαιρία να επικοινωνείτε με άλλους ανθρώπους είτε τους συμπαθείτε, είτε όχι. Μπορείτε να παίζετε πόκερ για αρκετές ώρες, ελάχιστοι ασχολούνται με το παζλ για παράδειγμα τόσες πολλές ώρες. Το πόκερ λοιπόν είναι ο ιδανικός τρόπος να… παραμείνετε νέοι.

Ωραία πληροφορία λοιπόν για κάποιους παίκτες που θέλουν να παίξουν πόκερ και δεν τους… αφήνει η σύζυγος τους. Τι γνώμη έχετε για τις σημειώσεις στο πόκερ;

Είμαι φανατικός υπέρμαχος των σημειώσεων. Αν διαβάσετε το βιβλίο μου ‘Your Best Poker Friend’ έχω ένα ολόκληρο κεφάλαιο σε σχέση μ’ αυτό. Αυτό που είναι συναρπαστικό είναι πως σε πολλά επαγγέλματα επιβάλλεται να κρατάς σημειώσεις. Αν πάτε σ’ ένα γιατρό που δεν κρατάει σημειώσεις το καλύτερο που έχετε να κάνετε είναι να φύγετε. Αν πάτε σ’ ένα δικηγόρο το ίδιο! Φύγετε γιατί δεν πρόκειται να σας θυμάται!

Ο μέσος παίκτης πόκερ δεν κρατάει σημειώσεις με την δικαιολογία πως η μνήμη του είναι επαρκής. Μια εντελώς ανόητη δικαιολογία. Έχω καλή μνήμη, πιστέψτε με, δεν παίρνεις εύκολα πτυχίο απ’ το Berkeley χωρίς καλή μνήμη και γνωρίζω πως αν δεν  κρατήσω μια σειρά από σημειώσεις θα τα ξεχάσω. Ξέρετε για ποιον παίκτη πόκερ πρέπει οπωσδήποτε να κρατάτε σημειώσεις;

Πιθανότατα αυτόν που θεωρούμε ως ο κορυφαίος.

Λάθος, για τον εαυτό σας.

Ερώτηση… παγίδα!

Σοβαρολογώ. Πολλές φορές αναρωτιέστε “Μα πως γίνεται να είμαι τόσο ανόητος;” ή  “Γιατί ήμουν εξυπνότερος απ’ ότι χθες;” Ένας μέσος παίκτης πόκερ θεωρεί ότι οι πραγματικοί παίκτες δεν χρειάζονται σημειώσεις, δεν τις έχουν ανάγκη. Θα επικαλεστώ όμως τον Dan Harrington που λέει πως στα κορυφαία επίπεδα οι παίκτες κρατάνε εκατοντάδες σελίδες με σημειώσεις για τους αντιπάλους τους.