Σάββατο απόγευμα λοιπόν στο Casino Rendevouz της Μαρίνας του Mπράϊτον! H υπόθεση Main Event του UKIPΤ έχει τελειώσει και για τους δυο μας, μερικώς επιτυχημένα θα έλεγα, αφού το cash του Νίκου Δομεστίνη ήταν το πρώτο του σε μεγάλο Ευρωπαϊκό τουρνουά, εύχομαι να ακολουθήσουν πολλά περισσότερα!

Με το που παρέλαβε το φάκελο ο Νίκος, βρέθηκε μπροστά στο παρακάτω δίλημμα: Να πάω στο ξενοδοχείο ή να παίξω λίγο ποκεράκι ακόμη, δηλαδή στο Side Event των £330 που ξεκινούσε σε λίγα λεπτά; Είναι περιττό να σας πω τι αποφάσισε!

Το Side Event ήταν ένα τουρνουά με 10.000 μάρκες starting stack και 45λεπτα levels (2-days event, μια χαρά δηλαδή! Στο τραπέζι μου ήταν 2 παίκτες που είχαμε παίξει μαζί λίγο πριν, στο satellite. Καλό αυτό αφού είχα πληροφορίες για το παιχνίδι τους, πριν ακόμη ξεκινήσει το τουρνουά. Ήξερα δηλαδή από πριν πως σε board 10-10-Α-10 (έχω Α-10!) ένας από τους αντιπάλους μου θα πλήρωνε all in bet στο turn με Ρηγάδες! Και πράγματι, αυτό έγινε!

Ανέβηκα εύκολα πάνω από τις 22.500 μάρκες, κυριαρχώντας στο τραπέζι, κυρίως επειδή στα αναγνωριστικά πρώτα levels ήξερα ότι ο πρόσχαρος και διασκεδαστικός Βρετανός με το baby face είναι gambler (είχε δωρεάν φαγητό και ποτά από το καζίνο, επειδή είχε «γράψει χιλιόμετρα» σε ρουλέτα και μπλακ τζακ) και προσκυνούσε το δόγμα «The juice is the action!»… Επίσης, ο μεσήλικας Άγγλος δεξιά μου ήταν tight και πέταγε εύκολα τα φύλλα του, δεν έχανα λοιπόν την ευκαιρία να μπλέκομαι σε παρτίδες μαζί τους.

Απέναντι είχα δύο Internet-άδες που μιλούσαν με λεξιλόγιο chat και επιφωνήματα, ήξεραν όμως ότι το check-raise στο φλοπ στα πρώτα levels είναι δυνατή κίνηση και δεν έφταναν μέχρι το river, παρά μόνο όταν ήξεραν ότι κερδίζουν. Παικταράδες και οι δύο, έφτασαν αμφότεροι στο τελικό τραπέζι της επόμενης ημέρας, αλλά στην αρχή του τουρνουά είχα πάρει αρκετές μάρκες από αυτούς. Έπαιξα πολύ επιθετικά σε αυτό το τραπέζι και μου βγήκε. Φούσκωνα με επιτυχία τα ποτ που κέρδιζα, έδιωχνα εύκολα κόσμο από παρτίδες, δεν ήθελαν να μπλέξουν μαζί μου σε παρτίδες μέχρι το river.

Θα ήθελα να μείνω σε αυτό το τραπέζι όλο το βράδυ, ο tournament director όμως με άλλαξε σε ένα τραπέζι μανιακών! Η πέτρα του σκανδάλου ήταν ένας Άγγλος (μόνο live παίκτης όπως δήλωσε) που δεν έβαζε γλώσσα μέσα του και έπαιζε τα πάντα! Είχα παίξει cash μαζί του στο Victoria στο Λονδίνο, όχι ιδιαίτερα καλός παίκτης αλλά εξαιρετικά απρόβλεπτος! Πάντα raise όταν δεν είχε ανοίξει το ποτ μέχρι τη σειρά του, αλλά postflop δεν φρέναρε πάντα όταν έπρεπε, με αποτέλεσμα το στακ του να είναι ασανσέρ. Μίλαγε συνέχεια, σε κάθε bet, call, raise έλεγε “Marvelous! Marvelous!”, μαζί με 100 ακόμη λέξεις, είχε εκνευρίσει τους πάντες, όλοι τον κυνηγούσαν στις παρτίδες! Φανταστείτε τραπέζι….

Μετά από 2 orbits, χωρίς να έχω μιλήσει καθόλου, ο “Marvelous” κάνει και πάλι raise UTG+1, 775 σε blinds 150/300. Δύο callers κι εγώ στο cut off (με 18.000 μάρκες) αποφασίζω με 10-6 κούπες (ας μην το αναλύσουμε αυτό, lol) να ανεβάσω στις 2.600, ελπίζοντας πως θα καταφέρω να κλέψω το ποτ preflop ή αργότερα με θέση… Μάταια όμως, μπήκε χαλαρά το small blind και τους έβαλε όλους μέσα. Flop για 5 παίκτες, που άνοιξε 10-8-5, rainbow…

Το small blind (35.000 στακ) δε μου γέμιζε το μάτι ως παίκτης, αλλά σε ποτ 13.000 πόνταρε από μπροστά 6.000! Πάσο όλοι και φτάνει η σειρά μου. Εύκολο πάσο θα μου πείτε, αλλά κάτι μου έλεγε πως δεν έχανα, πως ήμουν μπροστά. Το range του ήταν τεράστιο και σίγουρα σε μεγάλο ποσοστό από τα πιθανά φύλλα του έχανα. Όμως αυτή είναι η ομορφιά του ζωντανού πόκερ. Η ατμόσφαιρα της στιγμής, τα βλέμματα, οι κινήσεις, η σιωπή, το table talk, κάνουν το ένστικτο να δουλεύει στο φουλ, όταν βέβαια το έχεις εκπαιδεύσει καλά. Σχεδόν μυρίζεις την αδρεναλίνη… Μάλλον όμως έχω δρόμο ακόμη…

Τα tells έλεγαν ότι ο αντίπαλος μου κάνει το απίστευτο, πάει να μπλοφάρει 4 άτομα μπροστά του… Το στήθος του ανεβοκατέβαινε σαν να έχει ανέβει 5 ορόφους σκάλες, κάτι δεν πήγαινε καλά. Οι top παίκτες, ενάντια σε κάθε λογική, μυρίζονται εδώ την μπλόφα και τους καμαρώνουμε μετά στα video. Δεν είμαι top παίκτης, δεν εμπιστεύθηκα το ένστικτο μου και πέταξα την ευκαιρία να πάρω εκεί, με ένα απλό raise, ένα τεράστιο ποτ που ουσιαστικά θα με διπλασίαζε, σε πολύ ευνοϊκό τραπέζι για μεγάλο στακ στη συνέχεια του τουρνουά…

Πέταξα τα φύλλα μου γκρινιάζοντας, προσποιούμενος Α-Κ (το προφανές, αλλά που ποτέ δεν ισχύει, lol), και με χαμόγελο ανακούφισης, το small blind ανοίγει 5-6… Απίστευτο, κι όμως αληθινό…

Το μόνο καλό μετά από αυτή την παρτίδα, ήταν ότι αποφάσισα να ρισκάρω στο μέλλον ακόμη και όλο μου το στακ, όταν μου το λέει το ένστικτο. Έτσι φτιάχνονται οι πύργοι από μάρκες φίλοι μου, όχι περιμένοντας τα nuts… Σε επόμενο άρθρο (από το Unibet Open στην Πράγα την περασμένη βδομάδα) θα διαβάσετε πως αυτή μου η απόφαση με οδήγησε σε σωστές και αποτελεσματικές κινήσεις σε επόμενα τουρνουά.

Το μέλλον μου σε αυτό το τραπέζι ήταν σύντομο, αφού μεταφέρθηκα και πάλι. Random η επιλογή, απλώς τύχαινε να είμαι εγώ στο big blind όταν ερχόταν ο υπάλληλος να σηκώσει παίκτη. Το νέο τραπέζι είχε 2 πολύ καλούς και επιθετικούς παίκτες, αλλά στην ουσία κυνηγούσαν 8 παίκτες το στακ ενός donk, που είχε μαζέψει 50.000 μάρκες, με πολύ …φάρδος.

Ένα coinflip με έριξε στις 7.000, είχα πια μόλις 10 big blinds, όταν αποφάσισα να σπρώξω με Α-7 suited έπειτα από limper UTG. Μόλις άκουσα call στο all in μου, τότε κατάλαβα όλο το σκεπτικό του limper, ο κύριος είχε limp-άρει Α-Q περιμένοντας το donk να κάνει raise από το button. Μου διέφυγε αυτό, μια στιγμή να χάσεις την προσοχή σου φτάνει… Βρέθηκα dominated και gg.

Ο Νίκος αποκλείστηκε νωρίς από το Side Event, χωρίς να έχει πολύ όρεξη, αλλά όπως μου είπε, χωρίς να το πουλήσει. Απλώς δεν του βγήκε τίποτα, έφαγε suck out, έχασε flip, τα γνωστά… Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο, κάνοντας και μια βόλτα στους δρόμους, μου έκανε εντύπωση πως έξω από τα club υπήρχαν αστυνομικοί που έλεγχαν τις ταυτότητες για ανήλικους ! Ο αλκοολισμός είναι μάστιγα στην Αγγλία και όπως φαίνεται κάποιοι παίρνουν τα μέτρα τους…

Εμείς πάντως ήπιαμε μερικές Guiness στο πολύ όμορφο bar του ξενοδοχείου. Συζητήσαμε, γελάσαμε όπως πάντα και πήγαμε για ύπνο. Το επόμενο πρωί είπαμε και οι δύο με μια φωνή:

«Τελευταία μέρα σήμερα, ΝΑ ΜΗΝ ΠΑΙΞΟΥΜΕ ΛΙΓΟ ΠΟΚΕΡ;;;», χαχαχαχα…

Είχε το Side Event των £220 (7.500 μάρκες, 40λεπτα), αλλά δεν θυμάμαι τίποτα από αυτό το τουρνουά. Α, τώρα θυμήθηκα, είχα 3 γυναίκες στο τραπέζι, η Αμερικανίδα είχε μαζέψει όλες τις μάρκες, μια Καναδόκροάτισα με «nice boobies» κάρφωσε τις μάρκες τις με 2 pairs, τις πήρε η τρίτη γυναίκα με nut κέντα, γενικά πλακώνονταν οι γυναίκες στο τραπέζι κι εμείς κοιτάγαμε, χάνοντας μάρκες. Ήταν και ένας γέρος τζέντλμαν, που κάποια στιγμή ήρθε μια δημοσιογράφος του Pokerstars και του ζήτησε να υπογράψει μια κασετίνα με μάρκες, για έναν στρατιώτη που έφευγε για Αφγανιστάν. Δεν μπόρεσα από την υπογραφή του να δω όνομα.

Σε δυο ωρίτσες καπνίζαμε με stiki στην είσοδο του καζίνο, χωρίς άλλες υποχρεώσεις. Είχαμε ένα ολόκληρο απόγευμα μπροστά μας, το περάσαμε με βόλτες και Guiness στο ξενοδοχείο. Σε έναν οδηγό ταξιδιωτών, έγραφε ότι το Μπράϊτον θεωρείται κέντρο των gay οργανώσεων και ο stikis αμέσως πέταξε το αστείο: «Είδες; Ήθελες και να βγούμε!», lol.

H τελευταία ωραία εικόνα από το Mπράϊτον ήταν από την παραλία, λίγο πριν το σούρουπο. Μια μικρή μπάντα με 3 μαυρούλες (2 στα φωνητικά και μία στην κιθάρα) και έναν funky λευκό ντράμερ, τραγουδούσαν soul επιτυχίες και μάζεψαν κυριολεκτικά όλο τον κόσμο μπροστά τους. Όλοι κρατούσαν μια μπύρα στο χέρι και …

Don’t blame it on the sunshine… don’t blame it on the moonlight… don’t blame it on the good times, blame it on the boogie….

{multithumb thumb_width=700 thumb_height=525}