‘Στο τρίτο heat (σημ: αναφέρεται στην παρουσία του στο PartyPoker Premier League) θεώρησα ότι τα πήγα αρκετά καλά. Αισθάνομαι σαν να ήμουν άτυχος στα 3 πρώτα μέχρι στιγμής, και είναι κάτι που με αγχώνει μπαίνοντας στο τελικό heat αύριο. Είναι ένα 8 handed table, και πρέπει να τελειώσω τρίτος ή ψηλότερα για να περάσω στον επόμενο γύρο. Είναι τόσο απλό. Τερματίζω 4ος είμαι έξω, 3ος είμαι μέσα.
Γνώριζα ότι ερχόμενος στους δύο τελευταίους προκριματικούς χρειαζόμουν τουλάχιστον μια τέταρτη και μια τρίτη θέση, συνεπώς εξασφάλισα μια 4η και ήρθε η ώρα να λάβω και την 3η.
Σκεφτόμουν αρκετά πράγματα όσον αφορά το πόκερ τελευταία. Παρακολουθώντας πόκερ, διαβάζοντας, μελετώντας και όλα τα συναφή έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι έχουν αλλάξει πραγματικά τόσαααα πολλά που μου είναι δύσκολο από πού να ξεκινήσω.
Όταν ξεκίνησα να παίζω τουρνουά πόκερ, ένας από τους καλύτερους στον κόσμο ήταν ο Τι Τζέϊ Κλουτιέ. Τα πήγαινα πάντοτε καλά απέναντι στον Τι Τζέϊ γιατί αισθανόμουν ότι καταλάβαινα τι προσπαθούσε να κάνει στο τραπέζι. Ο Τι Τζέϊ θα ήταν αρκετά σταθερός, όχι τρελά επιθετικός κι έπειτα σε σποραδική βάση θα επιχειρούσε κι ένα «play» με raise ή re-raise πριν το flop χωρίς να έχει τίποτα.
Χρησιμοποιούσε την εικόνα του ‘σφιχτού παίκτη’ για να ‘χτίσει’ το bankroll του, αυτό που ο Φιλ Λάακ αποκαλεί «Dormancy Vig,» που σημαίνει ότι μπορούσε να επιχειρήσει επιτυχημένα μπλόφες γιατί οι αντίπαλοι του θα του έδιναν… credit.
Ως εκ τούτου ο Τι Τζέϊ και σε λιγότερο βαθμό ο Τζον Τζουάντα, αναζητούσαν εν τέλει spots όπου μπορούσαν να αξιοποιήσουν την τακτική τους. Πολύ συχνά τα ‘διαβάσματα’ τους ήταν αποκλειστικά βασισμένα στα tells. Ο Τι Τζέϊ ίσως περίμενε κάποιον νεαρό στην 5η θέση να κάνει raise με το αριστερό του χέρι πολύ γρήγορα και ο Τι Τζέϊ γνώριζε ότι αυτό σήμαινε πως ο… μικρός δεν είχε τίποτα. Όταν το είχε, ο νεαρός θα κόμπιαζε, θα έπαιρνε τον χρόνο του κι έπειτα θα επιχειρούσε ένα μικρό raise με τα δυο του χέρια.
Όταν αξιοποιείς τέτοιου είδους tells και είσαι καλός σ’ αυτά, η στρατηγική τουρνουά γίνεται πολύ αποτελεσματική και η μεθοδολογία ήταν ένα από τα σημεία- κλειδιά που ο Κλουτιέ κατάφερε να επιτύχει τόσα σημαντικά αποτελέσματα με συνέπεια. Δεν έπαιζε τα… φύλλα, ήταν απλά… παίκτης.
Ήταν όλα πραγματικά τόσο απλά τις παλιές καλές ημέρες. Τα περισσότερα από τα τουρνουά δεν απαιτούσαν να παίξεις τόσο deep stacked poker, κι έτσι συλλέγοντας pots πριν το flop ήταν ‘αρκετό’ για να έχεις επιτυχία. Δεν χρειαζόταν να μάθεις πως να εξουδετερώνεις ένα hand και δεν χρειαζόταν να είσαι τόσο καλός post flop. Τέλος μπορούσες να χρησιμοποιήσεις αυτή τη στρατηγική, να εξαπολύσεις ένα ισχυρό continuation bet, κι έπειτα απλώς να αποσυρθείς από εκεί.
Λοιπόν αυτή η στρατηγική δεν είναι πλέον τόσο αποτελεσματική στα deep stacked tournaments για δύο λόγους:
1) Ο μέσος παίκτης είναι πλέον πολύ καλύτερος και αν καταλάβει ότι επιχειρείς raise και re-raise μ’ ένα εντελώς αδύναμο hand τότε πιθανόν να εξαπολύσει ένα 4-bet με ένα ακόμη πιο αδύναμο hand. Αυτού του είδους οι καταστάσεις δεν συνηθίζονταν στο παρελθόν εκτός κι αν διέθεταν QQ KK AA ή AK. Μπορούσες να κάνεις 3-bet στους παίκτες όλη την ημέρα γνωρίζοντας ότι ποτέ δεν θα επιχειρήσουν 4-bet εκτός κι αν διαθέτουν ένα από αυτά τα hands.
Αν αυτό είναι το μοναδικό σου ‘όπλο’ δεν μπορείς να το χρησιμοποιείς τόσο συχνά για να παραμείνεις ‘ζωντανός’ στο πόκερ σήμερα. Σίγουρα θα τα καταφέρεις αρκετές φορές, αλλά δεν θα κερδίσεις τόσα πολλά όταν το κάνεις συνέχεια. Αν το αξιοποιείς σε μεγάλο βαθμό τότε θα γίνει λιγότερο αποτελεσματικό καθώς θα δώσεις διαφορετική εικόνα στους αντιπάλους σου με τα 3-bets σου και δεν θα σου δίνουν πλέον… credit.
2) Οι δομές των τουρνουά είναι πλέον πολύ καλύτερες. Και αυτός είναι ένας πολύ σημαντικός λόγος για τον οποίο ο Κλουτιέ είχε ένα αρκετά διασκεδαστικό ιστορικό στο WSOP main event. Θα έμενε νοκ-άουτ τις μισές φορές στην day one, αλλά αν κατάφερνε και επιβίωνε την πρώτη ημέρα τότε ΠΑΝΤΟΤΕ θα προχωρούσε βαθιά στο τουρνουά.
Κι αυτό γιατί οι δεξιότητες του βασίζονταν στις γνώσεις τουρνουά και παίζοντας shallower stacks. Η στρατηγική του λειτουργούσε πολύ καλύτερα όταν τα antes και τα blinds ήταν αρκετά υψηλά ώστε να δικαιολογήσει μια τέτοια κίνηση για να αυξήσει το stack size του. Είναι μια ανόητη στρατηγική όταν τα blinds είναι 25-50 και έχεις 10,000 σε chips, αλλά όταν έχεις 40,000 σε chips και τα blinds είναι 1,000-2,000 τότε αποτελεί ένα εξαιρετικό ‘όπλο’.
Προσωπικά δεν έπαιξα ΠΟΤΕ κατ’ αυτόν τον τρόπο. Ήμουν πάντοτε small baller, παίζοντας πολλά μικρά pots δηλαδή. Δεν αγωνιζόντουσαν έτσι πολλοί παίκτες στο παρελθόν. Οι άνθρωποι θα γελούσαν με τα raise sizes μου. Θεωρείτο φυσιολογικό εκείνη την εποχή να κάνεις raise από παντού 3-5 φορές το big blind όταν είσαι ο πρώτος παίκτης που ενεργείς.
Εγώ έκανα raise 2.5 φορές το blind, και κανένας δεν το καταλάβαινε. Θεωρούσαν ότι είναι ανόητο. Στις μέρες μας είναι σπάνιο να βρεις οποιονδήποτε επιτυχημένο παίκτη να κάνεις raise sizes μεγαλύτερα του 2.5. Το… τότε «φυσιολογικό» raise των 3 blinds έγινε πλέον 2.5…. κι έτσι κι εγώ επιχειρώ min raise.
Το σημείο-κλειδί κατά την γνώμη μου που το «old school» παιχνίδι δεν είναι πλέον αποτελεσματικό είναι απλά γιατί οι παίκτες σήμερα είναι αρκετά ικανότεροι μετά το flop. Είναι μέρα με τη νύχτα σε σχέση με το πώς ήταν 5 χρόνια πριν. Μια εντελώς διαφορετική φόρμα πόκερ.
Παίζοντας ‘σφιχτά’ και περιμένοντας να κάνεις ένα παιχνίδι με raise και re-raises σποραδικά χωρίς να έχεις ισχυρό hand δεν είναι και τόσο προσοδοφόρο πλέον. Χρειάζεται να μάθεις περισσότερα για το bet sizing, παίρνοντας την μέγιστη αξία των hands σου post flop και πολώνοντας το range σου μπλοφάροντας περισσότερο σε συγκεκριμένα spots… Είναι αρκετά διασκεδαστικό αλλά θα πρέπει να παλέψεις για το παραμικρό chip, ενώ αντιθέτως στο παρελθόν καθόσουν και περίμενες τις… δωρεές των παικτών.
Παρακολούθησα αρκετές παρτίδες πόκερ στην τηλεόραση τελευταία και είδα ένα παίκτη συγκεκριμένα να μοιάζει σαν… ψάρι έξω από τα νερά του. Είτε επρόκειτο για cash game είτε για τουρνουά κέρδιζε συνήθως το μίνιμουμ των μεγάλων hands, γινόταν outplayed όταν έχανε το φλοπ, και πλήρωνε αδρά όταν ήταν «σφαγμένος (crushed)». Δεν πραγματοποιούσε μπλόφες υψηλού επιπέδου καθώς τέτοιου είδους τακτικές δεν είναι στην φύση του. Α, και αν νομίζατε ότι μιλάω για τον εαυτό μου σας πληροφορώ πως κάνετε λάθος, αν και μπορώ να καταλάβω πως σας δόθηκε αυτή η εντύπωση!
Μελετώντας τον συγκεκριμένο παίκτη λοιπόν οι διαφορές σε σχέση με το τι πετύχαινε στο παρελθόν συγκριτικά με το σήμερα, μου ήταν ξεκάθαρο. Είναι τόσο προφανές πλέον για μένα ότι μια τέτοιου είδους προσέγγιση στο παιχνίδι δεν μπορεί πλέον να ανταπεξέλθει επιτυχώς με αντιπάλους τους σημερινούς παίκτες. Είναι εξαιρετικά απλοϊκό. Ποτέ δεν χρησιμοποιούσα μια τέτοια τακτική ούτως ή άλλως, αλλά είναι κάτι που γίνεται πλέον ευδιάκριτο και κατανοητό το γιατί οι παίκτες που συνήθιζαν να έχουν επιτυχία τότε δεν τα καταφέρνουν εξίσου καλά σήμερα.
Αν θέλεις πραγματικά να μάθεις πως θα βελτιώσεις το παιχνίδι σου μπορείς να παρακολουθήσεις παίκτες όπως οι Φιλ Άϊβυ, Τομ «Durr» Ντουάν και Πάτρικ Αντόνιους. Στην τελευταία σεζόν του HSP ένιωσα πως το παιχνίδι μου βελτιώθηκε απλά παίζοντας μαζί τους. Θαυμάζω και τους τρεις για τις δεξιότητες τους και όλοι τους έχουν ένα μοναδικό και ξεχωριστό στιλ παιχνιδιού που είναι εξίσου αποτελεσματικό. Ο Durr είναι αναμφίβολα ο πιο ‘χαλαρός’ στο παιχνίδι του απ’ τους τρεις αλλά συνηθίζει να έχει ελαφρώς περισσότερη δράση κάτι που αποτελεί ένα καλό συνδυασμό υποθέτω.
Τα πράγματα που θα μάθεις από τους συγκεκριμένους παίκτες μπορούν να σε διδάξουν το πως θα γίνεις καλύτερος παίκτης τουρνουά ακόμη κι αν παίζουν cash poker. Στα πρώιμα στάδια ενός τουρνουά στις μέρες μας υπάρχει πολλή δράση και πολύ συχνά παρόμοια με αυτή σε κάποιο cash game.
Στο παρελθόν μπορούσες να είσαι ένας σπουδαίος παίκτης τουρνουά χωρίς να χρειάζεται καθόλου να κατανοήσεις cash games ή deep stacked poker. Τα πράγματα έχουν αλλάξει πλέον. Θα πρέπει λοιπόν να εξασκείς την πρακτική σου τόσο σε τουρνουά όσο και σε cash games ακόμη κι αν το μόνο που επιθυμείς είναι να γίνεις ένας ικανός παίκτης τουρνουά…