Δεν έχουν σταματημό οι επιτυχίες για τον Καναδό επαγγελματία Daniel Negreanu. Ο “KidPoker” κατέκτησε, πριν λίγες ώρες, το δεύτερο WSOP bracelet του για φέτος (και έκτο στην καριέρα του), φτάνοντας στην κορυφή του WSOP-E High Roller Event ενώ παράλληλα στέφθηκε – για δεύτερη φορά στην καριέρα του ! – “παίκτης της χρονιάς” στο World Series of Poker.

Λίγο μετά την μεγάλη του επιτυχία ο Negreanu μίλησε στο Pokerlistings για το επίτευγμά του αλλά και για το πόσο πιο δύσκολο είναι σήμερα το πόκερ σε σχέση με το 2004, χρονιά στην οποία ο Καναδός κέρδισε για πρώτη φορά τον τίτλο του «WSOP παίκτη της χρονιάς».

Η κατάκτηση του έκτου σου bracelet αλλά και του τίτλου του “παίκτη της χρονιάς” σε μια ημέρα αποτελεί εξαιρετικό επίτευγμα. Ποιο από τα δύο κατορθώματα είναι σημαντικότερο για σένα;

Θα είμαι ειλικρινής μαζί σας. Ο τίτλος του “παίκτη της χρονιάς” σημαίνει πολλά για μένα. Ήταν ο στόχος μου, κάθε χρόνο. Ξέρω πως θα κερδίζω bracelets. Είμαι ευγνώμων που έχω έξι πλέον και συνεχίζω στην “κούρσα” των παικτών με τα περισσότερα bracelets…

Αλλά, δύο φορές “παίκτης της χρονιάς”; Απλά με θεμελιώνει σε μια θέση στην οποία πάντοτε πίστευα πως ανήκω. Έχω περάσει περίοδους στη ζωή μου στις οποίες αμφισβήτησα τον εαυτό μου. Σκεφτόμουν “Ίσως αυτά τα παιδιά είναι τόσο καλύτερα από μένα, που δε θα τα καταφέρω να πετύχω.” Όταν όμως είχα πίστη σε μένα και πίστευα πως ήμουν καλός στο παιχνίδι μου, όλα αλλάξανε εντελώς. Το απέδειξα στον εαυτό μου… Είμαι ο μεγαλύτερος κριτής από κάθε άλλον στα fora. Αν δεν κερδίσω κάτι, είμαι ο πιο αυστηρός κριτής του εαυτού μου!

Πρόσφατα είπες πως σκοπεύεις να ταξιδεύεις λιγότερο. Νομίζεις πως θα μπορέσεις να μείνεις μακριά από όλα αυτά;

Θα είμαι πάντοτε παίκτης του πόκερ. Το πόκερ θα είναι πάντα μέρος της ζωής μου. Ευτυχώς, το WSOP εξελίσσεται στην πόλη που μένω σήμερα – το Las Vegas. Αλλά, ναι, έχω κάνει τόσα πολλά στο πόκερ και έχω μάθει πως η πραγματική ευτυχία έρχεται μέσα από μια ισορροπημένη ζωή. Σ’ αυτό το ταξίδι ήμουν αρκετά τυχερός ώστε να έχω έναν φίλο μαζί μου – έτσι, μπόρεσα να βγω λίγο έξω και να δω την πόλη.

Όταν ήμουν 20 ετών φορούσα απλά φόρμες, το καπέλο μου και έπαιζα πόκερ… Μέσα, έξω. Τώρα, ζω τη ζωή μου και τις χαρές του να ταξιδεύεις. Αν συνεχίσω να ταξιδεύω για τουρνουά πόκερ θα προσθέτω κάποιες μέρες, ώστε να κάνω και λίγο τουρισμό.

Με αφορμή αυτό που είπες, πώς ήταν να έχεις κάποιον να σε υποστηρίζει αυτή τη φορά;

Ειλικρινά, σπάνια έχω κάποιον να με υποστηρίζει. Γνωρίζω πως πολλοί έχουν αρκετούς φίλους τους στο rail ενώ, όταν κερδίζω εγώ, δεν έχω τόσους. Ήταν τεράστια η διαφορά του να έχω φίλους εδώ, για μένα. Είναι ένα από τα πράγματα που άλλαξαν για μένα τον τελευταίο χρόνο. Έχω πλέον περισσότερους φίλους.

Τα τελευταία 10 χρόνια της επαγγελματικής μου σταδιοδρομίας είχα σχεδόν περιορίσει τον εαυτό μου. Είχα μια μικρή ομάδα ανθρώπων οι οποίοι εργάζονταν για μένα. Το να έχω γύρω μου πραγματικούς φίλους που με αγαπούν είναι, για μένα, πολύ σημαντικό.

Στο τελικό τραπέζι ξεκίνησες τελευταίος σε μάρκες ενώ και οι αντίπαλοι σου ήταν πολύ δύσκολοι. Σε ποιο σημείο σκέφτηκες πως “Θα κερδίσεις” ;

Ειλικρινά, ένιωθα συνεχώς πως θα βγω νικητής. Έπαιξα στο WSOP Main Event νωρίτερα, αυτή την εβδομάδα, και σχεδόν σε όλο το τουρνουά είχα 10 – 15 big blinds. Πάλευα, δεν είχα σκοπό να αποκλειστώ…

Τελικά κάποιος με απέκλεισε αλλά και πάλι ένιωθα πως κάτι τέτοιο θα συνέβαινε. Όταν διπλασίασα το stack μου (σ.σ. στο τελικό τραπέζι High-Roller) και ανεβηκα στα περίπου 20 blinds, στο μυαλό μου ένιωθα πως ήμουν κοντά στο μέσο stack. Όταν διπλασίασα και πάλι είδα τα πρόσωπα γύρω μου… Ήξερα πως είχα μια μοναδική ευκαιρία να κερδίσω. Όταν, τέλος, έφτασα στο ένα εκατομμύριο σκέφτηκα “Αυτό δεν είναι αστείο πλέον!”

Θέλεις να μας πεις κάποια πράγματα για τους αντιπάλους σου στο τελικό τραπέζι;

Η κύρια διαφορά στο πόκερ σε σχέση με το 2004  είναι πως στα δύο τελευταία τραπέζια, ο αποκλεισμός των παικτών είναι λες και… βγάζεις δόντια! Παλαιότερα, θα είχα φτάσει δίχως δυσκολία στην 8η θέση. Όχι όμως μ’ αυτούς τους 16 παίκτες μεταξύ των οποίων οι Phil Ivey, Jason Mercier και άλλοι αστέρες του πόκερ.  Όλοι τους είναι high-rollers και εξαιρετικοί παίκτες.

Ο στόχος σου, ξεκινώντας την τελευταία μέρα, ήταν να φτάσεις μέχρι την 8η θέση για να κερδίσεις τον τίτλο του παίκτη της χρονιάς;

Όχι. Ο στόχος μου είναι πάντοτε να κερδίζω… Αλλά η 8η θέση ήταν η κύρια “στάση” μου. Κάποια στιγμή αστειεύτηκα, λέγοντας πως όταν φτάσω στην 8η θέση θα υποκλινόμουν και θα συνέχιζα για να κερδίσω το bracelet – και αυτό ακριβώς συνέβη!

Όντας ο πρώτος παίκτης που κέρδισε το WSOP Triple Crown, αναφέρθηκες στη σημασία της παγκοσμιοποίησης του θεσμού αυτού. Θα ήθελες να επεκταθείς επ’ αυτού;

Πολλοί στο χώρο του πόκερ ισχυρίζονται πως το WSOP δε θα έπρεπε να διεξάγεται εκτός των Η.Π.Α.. Προσωπικά εστιάζω στο γεγονός πως το ίδιο το όνομα του θεσμού είναι “WORLD” Series of Poker. Νομίζω πως με την επέκτασή του και εκτός των Αμερικανικών Συνόρων ο θεσμός δείχνει πως σέβεται και τον υπόλοιπο κόσμο. Δίνει σε κάποιους παίκτες το πλεονέκτημα να παίζουν “κοντά” στο σπίτι τους. Για παράδειγμα, φέτος υπήρχαν πολλοί Γάλλοι παίκτες στο τουρνουά. Νομίζω πως τα όσα έχει κάνει το WSOP έχουν μεγάλη σημασία και τα στηρίζω με όλη μου την καρδιά.

Το WSOP σέβεται την αξία του bracelet, γιαυτό και παίκτες όπως οι Phil Ivey και Phil Hellmuth έρχονται στα τουρνουά αυτά. Επειδή η αξία του bracelet παραμένει τόσο “αγνή”.

Πώς συγκρίνεις τον τίτλο του παίκτη της χρονιάς που κέρδισες φέτος, σε σχέση μ’ αυτόν που κέρδισες το 2004;

Το 2004 ήταν μια εντελώς διαφορετική χρονιά για μένα. Τότε, είχα αναπτύξει μια στρατηγική πολύ προχωρημένη για την περίοδο εκείνη και εύκολη. Σήμερα, η πλειοψηφία των παικτών που βλέπουμε εδώ υιοθετούν μια στρατηγική “small-ball poker”.

Το 2004 οι παίκτες έκαναν raise τέσσερις φορές το big blind. Έκανα raise 2.5 φορές το big blind και οι αντίπαλοι γελούσαν… Συνέχισα, όμως, να κερδίζω και ο κόσμος άρχισε να παρατηρεί τη διαφορά αυτή. Για μένα, προσωπικά, η φετινή μου επιτυχία σημαίνει πολλά περισσότερα. Μου ήταν πολύ πιο δύσκολο να κερδίσω.

Πήγα στην Αυστραλία, έκανα grinding στο Vegas και κατόπιν επέστρεψα εδώ και κέρδισα το τελευταίο μου bracelet. Λατρεύω τέτοιες δραματικές καταστάσεις! Μου θυμίζει το 2004, όταν κέρδισα το τελευταίο τουρνουά της χρονιάς και κατέκτησα, έτσι, τον τίτλο του παίκτη της χρονιάς.

Έκτο bracelet, παίκτης της χρονιάς και προβάδισμα σε άλλες, ανάλογες βαθμολογίες για τον καλύτερο παίκτη του 2013. Μήπως το γεγονός ότι είχες  θέσει τέτοιους στόχους στην αρχή της χρονιάς κάνει το επίτευγμά σου πιο “γλυκό”; 

Σίγουρα. Για μένα, όμως, το πιο γλυκό είναι το εξής : Δε χρειάζεται να κάνεις 3-bet για να κερδίσεις στο πόκερ. Το 3-bet ποσοστό μου είναι .0003% και τα πηγαίνω μια χαρά!

Αστειεύτηκα, κάποια στιγμή, για το γεγονός πως όλοι αυτοί οι παίκτες που κάνουν 5-bet και 6-bet έχουν φύγει – αλλά, πραγματικά, δεν είναι αυτός ο τρόπος για να πετύχεις. Ο πραγματικός τρόπος να παίζεις πόκερ είναι να βλέπεις flops. Αν δεν παίζεις καλά στο flop, δεν πρόκειται να έχεις σταθερότητα στο παιχνίδι σου και σίγουρα δε θα αντέξεις στο πέρασμα του χρόνου.