Πριν από κάμποσα χρόνια, την εποχή της άνθισης του ελληνικού πόκερ στην online μορφή του, κάποια φόρουμ γνώριζαν τεράστια κίνηση. Απόλυτα λογικό, αφού το παιχνίδι ήταν καινούριο για πολλούς, ίσως και για όλους! Υπήρχαν απορίες, προτάσεις, αναλύσεις, ανταλλαγές απόψεων, γενικές συζητήσεις και φυσικά… κόντρες! Πολλές κόντρες…
Όλο αυτό το ενδιαφέρον για το παιχνίδι ξεκίνησε αρχικά και στη συνέχεια φιλοξενήθηκε σε μεγάλο βαθμό κι από το δικό μας site, το Pokerland. Όσο περνούσε ο καιρός, πολλά από τα μέλη- πρωταγωνιστές εκείνων των συζητήσεων γνωρίστηκαν μεταξύ τους. Ειδικά όταν άρχισαν να διοργανώνονται ελληνικά τουρνουά, θυμάμαι ότι οι γνωριμίες και οι χειραψίες έδιναν και έπαιρναν. Παρά τις κόντρες, τις περισσότερες φορές οι χειραψίες ήταν ειλικρινείς και εγκάρδιες. Μου είχε κάνει εντύπωση αυτό τότε, κάποια μέλη μπορεί να είχαν ακόμα και βριστεί σε κάποιο online τραπέζι ή φόρουμ, αλλά όταν βρίσκονταν από κοντά όλη εκείνη η ένταση έδειχνε να είχε εξαφανιστεί!
Κάποιες μάλιστα γνωριμίες που ξεκίνησαν από πόκερ- φόρουμ κατέληξαν σε στενές και μακροχρόνιες φιλίες.
Υπήρξαν όμως χρήστες- μέλη, ιδιαίτερα «καυστικοί» στην online επικοινωνία τους, που δε γνωρίσαμε ποτέ επώνυμα! Συνήθως ήταν διάφοροι «τσαμπουκάδες» που χρησιμοποιούσαν στα διάφορα table chats και φόρουμ βαριές εκφράσεις, πολλές φορές και υβριστικές, για μάνες, πατεράδες και λοιπούς συγγενείς, κατάρες για αρρώστιες, προσβολές για «πολιτικά πιστεύω» και φυσικά τα… θεία.
Οι παλιότεροι από τους επισκέπτες του Pokerland ή οι παίκτες των πρώτων ελληνικών online τουρνουά θα θυμούνται κάποια nicknames, που σε μερικούς μάλιστα έχουν χαρακτεί βαθιά στη μνήμη τους! Θα ήθελαν σίγουρα κάποια στιγμή να τους γνωρίσουν (τους έψαχναν κι όλας) αλλά όχι με σκοπό τη… φίλία. Η συντριπτική πλειοψηφία αυτών των «τσαμπουκάδων» δεν εμφανίστηκε ποτέ δημοσίως…
Στη λήξη ένος πρόσφατου ελληνικού τουρνουά που παρευρέθηκα, κάποιος παίκτης μου ζήτησε αν μπορούσα να τον «πετάξω» με το αυτοκίνητο κοντά στο κέντρο της Αθήνας. Προσφέρθηκα ευχαρίστως και κατά τη διάρκεια του σύντομου ταξιδιού μου εκμυστηρεύθηκε το (παλιό) nickname του! Ήταν από τα «κόκκινα πανιά» εκείνης της εποχής!
– Σε ψάχνει πολύς κόσμος, εδώ και χρόνια, του είπα και γέλασε. Η συζήτηση συνεχίστηκε:
– Ε, ναι, το ξέρω, έχω άσχημο τρόπο όταν τσαντίζομαι κάποιες φορές.
– Κι όμως γενικά φαίνεσαι ήρεμος άνθρωπος. Γιατί το κάνεις αυτό;
– Είμαι ήρεμος, αλλά όταν παίζω πόκερ και δέχομαι bad beat, κάτι με πιάνει!
– Πόσα μου δίνεις για να μη μαρτυρήσω ποιος είσαι, του είπα και γέλασε κάπως αμήχανα. Τον καθησύχασα όμως ότι απλώς αστειεύθηκα.
Φτάνοντας στον προορισμό του, παραλίγο να είχαμε ατύχημα! Ένα αυτοκίνητο βγήκε από ένα στενό κατευθυνόμενο ανάποδα! Γύρισα το τιμόνι, η ταχύτητα μας ήταν μικρή και δε συγκρουστήκαμε. Παρατήρησα όμως πως μέσα από το παρμπρίζ του, ο οδηγός του άλλου αυτοκινήτου με έβριζε!
Κατέβασα το παράθυρο μου εκνευρισμένος, για να ζητήσω εξηγήσεις.
– Καλά ρε φίλε, δε φτάνει που πήγαινες ανάποδα, βρίζεις κι από πάνω;
«Εσύ δε βλέπεις που πας;» μου απάντησε, με απειλητικό μάλιστα ύφος. Σιγά σιγά οι τόνοι ανέβηκαν. Είχα προσέξει από την αρχή ότι φαινόταν γεροδεμένος, αλλά ανεπίτρεπτα θρασύς, έχοντας υιοθετήσει στη συμπεριφορά του μεγάλες δόσεις από αυτή την «ελληναράδικη μαγκιά». Κανείς μας όμως από τους δύο δεν είχε βγει από το αυτοκίνητο. Ο συνεπιβάτης, ο «τσαμπουκάς» των φόρουμ, είχε μείνει μάλιστα απόλυτα σιωπηλός.
Homo Erectus
Με έπνιξε όμως το δίκιο κάποια στιγμή με τον homo erectus που είχα μπλέξει και με γρήγορη κίνηση βγάζω τη ζώνη και τραβάω το χερούλι. H πόρτα του αυτοκινήτου μισάνοιξε και ο συνεπιβάτης, ο «τσαμπουκάς» του internet, πετάχτηκε αμέσως και με έπιασε από το χέρι πανικόβλητος!
– Όχι, όχι, όχι, σε παρακαλώ, μη βγεις! Μη βγεις σε παρακαλώ! Σε παρακαλώ, μη βγείς! Κλείσε την πόρτα, κάνε μου τη χάρη! Βάλε μπροστά να φύγουμε.
Έμεινα έκπληκτος, γιατί ο πανικός του ήταν πολύ μεγάλος. Με κρατούσε από το μπράτσο και επαναλάμβανε, σχεδόν ικετεύοντας, να μη βγω έξω και να φύγουμε!
Ο Homo Erectus είχε αρχίσει να με βρίζει και να με απειλεί. Ο πανικός όμως του επιβάτη μου, σε συνδυασμό με ό,τι ήξερα γι” αυτόν από τα chat και τα φόρουμ, απέσπασε κάπως την προσοχή μου και μαλάκωσε τον εκνευρισμό. Τελικά έβαλα πράγματι μπροστά και έφυγα, δίνοντας τόπο στην οργή (ίσως γλιτώνοντας και μερικές φάπες).
Δεν άντεξα όμως μετά από λίγο και ρώτησα τον επιβάτη μου με το «ένδοξο» παρελθόν:
– Γιατί πανικοβλήθηκες έτσι; Αφού στα φόρουμ σε έχω γνωρίσει αλλιώς, δε μασάς, τα χώνεις γερά!
– Ε, είναι άλλο στα φόρουμ, μου απαντά. – Εκεί έχεις κάλυψη την οθόνη, δεν κινδυνεύεις!
– Φοβήθηκες τον καυγά;
– Ναι, δεν έχω πιαστεί στα χέρια με κανέναν, ποτέ στη ζωή μου, ούτε καν στο σχολείο!
– Δηλαδή είσαι αυτό που λέμε «μάγκας του πληκτρολογίου», ε; Τον πείραξα…
– Ακριβώς, μου απαντά! Εγώ το λέω, μάγκας του πληκτρολογίου!
Και βάλαμε και οι δύο τα γέλια, ελπίζω κι εσείς!…
Συντάκτης: baskont
Υ.Γ: Όσο και να με πιέσετε δεν θα μαρτυρήσω ποιος είναι, ειδικά αφού μου έδωσε την άδεια να δημοσιεύσω την ιστορία του!
************************
Περισσότεροι Αστικοί Μύθοι (κάντε κλικ στα παρακάτω links για να διαβάσετε παλιότερα παρόμοια άρθρα):