Στο άρθρο που ακολουθεί και δημοσιεύτηκε στο PokerStrategy, ο Barry Carter αναφέρεται στις διάφορες δομές των χρηματικών επάθλων των τουρνουά πόκερ. Ως γνωστόν, σε κάποια τουρνουά πόκερ δίνεται μεγαλύτερη έμφαση στην παροχή χρηματικών επάθλων σε όσο το δυνατόν περισσότερους παίκτες – με άμεσο αντίκτυπο, φυσικά, στα μεγέθη των επάθλων αυτών. Αντίθετα, σε άλλα τουρνουά το prize pool μοιράζεται σε λιγότερους παίκτες, καθιστώντας όμως τα επιμέρους έπαθλα περισσότερο… ελκυστικά.

Ποια από τις δύο μορφές είναι, τελικά, προτιμότερη ή καλύτερη για το ίδιο το παιχνίδι; Ας δούμε τα όσα γράφει στο άρθρο του ο Carter :

“Την περασμένη εβδομάδα, το European Poker Tour δημοσίευσε λεπτομέρειες του payout structure των τουρνουά του θεσμού για τα ελάχιστα cashes. Σύμφωνα με τα στοιχεία αυτά, κάθε τουρνουά θα προσφέρει χρηματικά έπαθλα στο 13-15% των παικτών ενώ το ελάχιστο έπαθλο θα είναι πάντα τουλάχιστο 1.7 φορές το buy-in – επομένως, τουλάχιστο 8.400 ευρώ για ένα EPT Main Event.

Η δομή αυτή δε μας προσφέρει κάτι το πρωτοποριακό, αλλά με έβαλε σε σκέψεις σχετικά με την όλη ιδέα του ελάχιστου χρηματικού επάθλου στα τουρνουά.

Γενικά, τα τουρνουά προσφέρουν έπαθλα στο 10-20% των παικτών – στις περισσότερες περιπτώσεις, κοντά στο 10%. Φαίνεται πως το Pokerstars αποφάσισε να κινηθεί κάπου στη μέση. Θέλουμε όμως, άραγε, το ποσοστό αυτό να αυξηθεί περισσότερο;

Παίζοντας για την πρώτη θέση

Σε ένα τουρνουά, όλοι μας συμφωνούμε πως το έπαθλο της πρώτης θέσης είναι αυτό που μετράει. Μάλιστα, σχεδόν όλα τα άρθρα στρατηγικής συνιστούν να παίζουμε για την κορυφή, τονίζοντας πως η τακτική του να κυνηγάμε το min-cash θα μας καταστήσει, μακροχρόνια, χαμένους. Η επιθετική τακτική την ώρα του bubble μπορεί να αποδειχθεί ιδιαίτερα επικερδής, επειδή πολλοί άπειροι παίκτες υπερεκτιμούν το ελάχιστο χρηματικό έπαθλο.

Για τον λόγο αυτό θεωρώ πως πολλοί παίκτες δεν υποστηρίζουν τα πολλά χρηματικά έπαθλα. Μια τέτοια πρόταση από έναν παίκτη υπαινίσσεται, ουσιαστικά, πως ο παίκτης αυτός δίνει μεγάλη αξία στην “είσοδο” στα χρηματικά έπαθλα, όσο μικρά και αν είναι αυτά.

Σε όλους μας αρέσει να λέμε πως παίζουμε για να κερδίσουμε και μόνο γι’ αυτό. Η πραγματικότητα, όμως, είναι διαφορετική. Οι περισσότεροι παίκτες θέλουν μια πιο ισοκατανεμημένη διανομή των χρημάτων στους παίκτες του payout structure. Ρώτησα πολλούς tournament directors πριν λίγα χρόνια και όλοι μου είπαν πως σχεδόν το 85% των τουρνουά ολοκληρώνεται με deal – κάτι που δείχνει πως οι παίκτες του πόκερ ουσιαστικά θέλουν να ανταμοιφθούν επειδή έφτασαν κοντά στην πρώτη θέση και όχι επειδή την κατέκτησαν.

Θυμηθείτε το βαρύγδουπο, περσινό “Big One for One Drop”. Φυσικά πρόκειται για ένα ακραίο παράδειγμα – το ελάχιστο cash του όμως ήταν μόλις 1.1 φορά το buy-in (Ο Mike Sexton ήταν αυτός που κέρδισε το ‘μικρότερο’ έπαθλο των $1,109,333). Αν και τα ποσά δεν είναι διόλου ευκαταφρόνητα, το ελάχιστο αυτό cash δεν είναι αυτό που θα περιμέναμε από ένα τόσο ιδιαίτερο τουρνουά.

Περισσότερα ή μεγαλύτερα min-cashes;

Κάπως έτσι λοιπόν προκύπτει ένα άλλο ερώτημα : Θέλουμε να κερδίζουμε περισσότερα με το min-cash ή θέλουμε να πληρώνονται περισσότεροι παίκτες; Και οι δύο αποφάσεις συνεπάγονται την αφαίρεση χρημάτων από το τελικό τραπέζι – ποια από τις δύο όμως είναι η καλύτερη;

Το ύψος του ελάχιστου χρηματικού επάθλου είναι συνήθως υποδιπλάσιο του buy-in. Σε κάποιες περιπτώσεις είναι μιάμιση φορά το κόστος συμμετοχής. Όσα περισσότερα min-cashes έχει ένα τουρνουά, τόσο μικρότερο θα είναι το ποσό αυτό. Σίγουρα η επιλογή αυτή δεν είναι δημοφιλής, αλλά κάπου – κάπου βρίσκουμε τουρνουά όπου το min-cash δεν αποφέρει καν κέρδος, ισοδυναμώντας με ένα ποσοστό του buy-in. Έτσι, ακόμα και αν κάποιος εξασφαλίσει έπαθλο, δε σημαίνει πως θα βγει κερδισμένος από το τουρνουά.

Στο παρθενικό WSOP Europe Main Event συνάντησα ένα από τα μεγαλύτερα min-cashes που έχω δει ποτέ. Το κόστος συμμετοχής ανερχόταν στις 10.000 λίρες ενώ το min-cash έφτανε τις 27.150 λίρες. Το bubble διήρκησε υπερβολικά πολύ. Αν και οι επαγγελματίες παίκτες ήταν πολλοί η δράση ήταν εξαιρετικά αργή στο σημείο εκείνο, λόγω της μεγάλης αξίας του min-cash.

Από τη μια μεριά, είναι καλό να έχουμε μεγάλα min-cashes. Ακόμα και με αυτό, το κέρδος του παίκτη είναι αξιοσημείωτο – συμπεριλαμβανομένων και των τυχόν εξόδων ταξιδιού. Είναι όμως η αιτία που καθιστά το bubble πιο ψυχοφθόρο και χρονοβόρο. Σίγουρα, αν είστε… εξοικειωμένοι με τη διαδικασία του bubble θα το προτιμάτε, αλλά γεγονός είναι πως πρόκειται για μια όχι και τόσο ευχάριστη κατάσταση γενικότερα.

Διατηρώντας τους ερασιτέχνες παίκτες στο παιχνίδι

Αυτός είναι ο λόγος που προτιμώ τα περισσότερα και μικρότερα min-cashes. Μπορούμε να συζητάμε όσο θέλουμε για τη δόξα των πρώτων θέσεων, η πραγματικότητα όμως είναι ότι τα τουρνουά πόκερ πρέπει να είναι ελκυστικά και στους αρχάριους ή ερασιτέχνες παίκτες, για το καλό του παιχνιδιού.

Αν και προσωπικά απολαμβάνω το παιχνίδι στο bubble, οι περισσότεροι αρχάριοι δεν νιώθουν έτσι. Στην πραγματικότητα, η “είσοδος” και μόνο στα χρηματικά έπαθλα αποτελεί από μόνη της τίτλο τιμής για πολλούς ερασιτέχνες ή αρχάριους παίκτες. Όχι μόνο καθίσταται το τουρνουά πιο διασκεδαστικό αλλά κρατά και τους παίκτες στο παιχνίδι για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα!

Γιαυτό, λοιπόν, προτιμώ το payout structure που προσφέρει έπαθλα στο 15% των παικτών – τόσο σαν άνθρωπος του πόκερ οσο και σαν ερασιτέχνης παίκτης. Γνωρίζω την αξία του ρίσκου που απαιτείται για να αναδειχθείς νικητής σε ένα τουρνουά αλλά, ως άνθρωπος που παίζει μόνο για την προσωπική του διασκέδαση, είναι ωραίο να γνωρίζω πως έχω καλές πιθανότητες να επιστρέψω στο σπίτι μου με ένα ελάχιστο έπαθλο στην τσέπη μου. Να είστε σίγουροι πως γνωρίζω πολλούς παίκτες που σκέφτονται με τον ίδιο τρόπο.”