Στο NL Hold’em δεν είναι λίγες οι φορές που αναγκαζόμαστε να παίξουμε post-flop απέναντι σε τρεις ή περισσότερους αντιπάλους (multi-way pots), βασιζόμενοι πλέον περισσότερο στη δύναμη του hand μας από ότι στις περιπτώσεις των short-handed pots.

Υπάρχουν όμως και περιπτώσεις στις οποίες, παρά τον μεγάλο αριθμό των διεκδικητών του pot post-flop, έχουμε την ευκαιρία να επιχειρήσουμε επιτυχημένα μια μπλόφα και να κερδίσουμε ένα pot για το οποίο, εκ πρώτης όψεως, δεν είχαμε καμιά ελπίδα! Στις περιπτώσεις αυτές αναφέρεται με πρόσφατο άρθρο του στο περιοδικό CardPlayer ο Ed Miller:

«H πλέον συνηθισμένη συμβουλή για τον τρόπο παιχνιδιού στα multiway pots – το έχω ακούσει πολλές φορές – είναι να απορρίπτουμε εντελώς την έννοια της μπλόφας και να παίζουμε με το hand μας για value. Με τόσους πολλούς παίκτες, λέει η λογική, κάποιος πρέπει να έχει κάτι καλό στα χέρια του! Γι αυτό παίζουμε έτσι, ώστε να κερδίσουμε το δεύτερο καλύτερο hand.

Η συμβουλή αυτή, όμως, δεν είναι πάντα σωστή. Έχει εφαρμογή αν παίζεις σε ένα εντελώς «τρελό» NL Hold’emπαιχνίδι στο οποίο κάθε hand φτάνει στο showdown, με μεγάλα pots. Σε τέτοιου είδους παιχνίδια, σίγουρα, ξεχάστε τη μπλόφα!

Δεν συμμετέχω όμως τόσο συχνά σε τέτοια τραπέζια. Όταν παίζω στο Las Vegas, συχνά τέσσερις – πέντε παίκτες βλέπουν το flop μετά από preflop raise. Αυτό που δεν είναι συχνό είναι το pot να διεκδικείται από δύο παίκτες μέχρι και το river. Αντίθετα, τις περισσότερες φορές κάποιος παίκτης ποντάρει δυνατά στο turn και οι υπόλοιποι πάνε πάσο.

Αν στα περισσότερα pots οι παίκτες πάνε πάσο πριν το showdown, η μπλόφα πρέπει να αποτελεί βασικό συστατικό της στρατηγικής μας ενώ η συμβατική «συμβουλή» για τα multiway pots που παραθέσαμε στην αρχή του άρθρου καταλήγει, προφανώς, στο καλάθι των αχρήστων.

Το hold’em είναι ένα παιχνίδι με community cards. Σε κάποια boards είναι εύκολο να «ευστοχήσεις», σε άλλα όχι. Οι περισσότεροι παίκτες δεν προσαρμόζουν τη δύναμη του hand τους ανάλογα, λαμβάνοντας υπόψη τους τη μορφή του board. Με άλλα λόγια, αναζητούν π.χ. top pair/καλό kicker τόσο σε boards που προσφέρονται για καλύτερα hands όσο και σε «dry» boards στα οποία είναι δύσκολο να έχει ευστοχήσει κάποιος.

Δεν τολμώ να αγγίξω boards που προσφέρονται για πολύ καλά hands (σ.σ. γνωστά και ως «coordinated boards») εκτός και αν έχω κάποιο αξιόλογο hand. Ας πούμε πως τέσσερις παίκτες κάνουν limp και κάνω raise στο buttonμε . Το ένα blind και τρεις limpers κάνουν call, με το flop να έρχεται .

Τις περισσότερες φορές εδώ, έχω τελειώσει με το hand. Θα κάνω check αν όλοι κάνουν check και θα πάω πάσο αν κάποιος ποντάρει. Η θεωρία «κάποιος πρέπει να έχει κάτι» έχει εφαρμογή σε ένα τέτοιο flop.

Aς υποθέσουμε όμως πως η preflop δράση είναι η ίδια αλλά το flop έρχεται . Έχω μια overcard – τον Άσο -, ένα gutshot straight draw και ένα backdoor flush draw. Μπορεί να μην είναι και τίποτα το ιδιαίτερο αλλά, σε ένα τέτοιο board, είναι πιθανό κανένας μας να μην κρατά κάτι καλό. Δεν είναι ασυνήθιστο ένα hand όπως πχ J-T να είναι το καλύτερο σε ένα τέτοιο flop – συχνά κανένας μας δεν θα έχει καν ένα δεκάρι.

Το πλάνο μου είναι να ποντάρω δυνατά στο flop και, αν δεχθώ ένα call, να συνεχίσω ποντάροντας δυνατά και στο turn, εκτός και αν το turn είναι δεκάρι.

Παίζοντας με τον τρόπο αυτό, τι θα μπορούσα να κρατάω; Αν παίζω όπως οποιοσδήποτε άλλος στα stakes $2-$5 στο Λας Βέγκας, κατά πάσα πιθανότητα κρατάω Α-Α ή Κ-Κ μετά και το turn. Οι περισσότεροι παίκτες θα έκανανslowplay αν κρατούσαν λοζέ δεκάρια. Με J-J ή Α-Τ θα πόνταραν λιγότερα στο turn. Με οτιδήποτε χειρότερο, ίσως κάνανε check στο turn. Δε θα είχαν κάνει raise preflop με 3-3 ή 2-2.

Οι τυπικοί παίκτες του $2-$5 στο Λας Βέγκας έχουν αυτή τη λογική. Θα κοιτούσαν το J-T ή το Q-T ή ακόμα και το Α-Τ και, λαμβάνοντας υπόψη τους το μεγάλο μου ποντάρισμα θα πήγαιναν πάσο σκεπτόμενοι «μάλλον κρατάει Άσους».

Αν έχω δίκιο και μπορώ να αναγκάσω παίκτες που κρατάνε hands τόσο δυνατά όσο το Α-Τ να πάνε πάσο ποντάροντας δυνατά στο turn, τότε δεν έχει σημασία που βλέπω το flop μαζί με ακόμα τέσσερις παίκτες. Το ποσοστό των hands που θα ενδιαφέρονται για το pot σε ένα τόσο dry flop όπως το είναι τόσο μικρό που, μπορείτε να τα προσθέσετε όλα μαζί και πάλι θα εξακολουθώ να είμαι το φαβορί για το pot.

Τέλος, επειδή το pot διεκδικείται από πολλούς παίκτες, γίνομαι ευκολότερα πιστευτός. «Δε θα ήταν τόσο τρελός ώστε να μπλοφάρει με τέτοιο τρόπο έχοντας τέσσερις αντιπάλους. Λογικά έχει Άσους.»

Αν αμφιβάλλετε για το ότι τέτοια hands συμβαίνουν τόσο συχνά ώστε η μπλόφα να σας αποφέρει κέρδος, σκεφτείτε πως κρατάτε 2-2. Σε ένα τέτοιο flop, πόσο συχνά νομίζετε πως θα ποντάρετε και θα δεχθείτε call; Αν είστε ειλικρινής με τον εαυτό σας (και δεν παίζετε με τρελούς παίκτες) θα αντιληφθείτε πως σπάνια θα «πληρωθείτε» μέχρι τέλους με set σε ένα τέτοιο board. Τελικά, συνήθως στο turn, θα πιστέψουν πως κρατάτε ένα δυνατό hand και θα πάνε πάσο με το – κατά τη γνώμη τους – δεύτερο καλύτερο hand.

Όλα βασίζονται στη μορφή του board. Με 8-8 σε flop  περιμένω συχνά να παίξω ρέστα έχοντας αρχικά τέσσερις αντιπάλους (και περιμένω επίσης να χάσω όσες φορές μου αναλογούν). Με 2-2 σε board T-3-2 rainbow, δύσκολα θα πάρω όλη τη value του hand μου, ακόμα και απέναντι σε τέσσερις παίκτες. Και, με Α-4 σε Τ-3-2, ποντάρω δυνατά και παίρνω τα folds που θέλω.

Σε «loosely connected» flops (σ.σ. flops που εμπίπτουν μεταξύ των δύο προαναφερθέντων, προσφέροντας δυνατότητες για κάποια καλά hands) μου αρέσει να παίζω κατ” αυτό τον τρόπο, όταν το φύλλο στο turn ευνοεί αυτή την τακτική μου. Ιδού ένα παράδειγμα : κρατάω στο button. Τρεις παίκτες κάνουν limp, κάνω raise, το big blind κάνει call όπως και όλοι οι limpers.

Το flop έρχεται . Έχω χαμηλό ζευγάρι και τίποτα περισσότερο. Όλοι κάνουν check μέχρι τη σειρά μου. Τυπικά θα πόνταρα το μισό pot και θα περίμενα να δεχθώ ίσως δύο call. Ένα τέτοιο flop είναι πιθανόν να ευνοεί πολλά hands. Οποιοδήποτε hand που «συνδέεται» με κάποιο τρόπο με το flop, μεταξύ του K-Q και του 5-4, μπορεί να διεκδικήσει το pot. Το ίδιο ισχύει με πολλά «οne gap» hands (σ.σ. hands των οποίων η αξία διαφέρει κατά δύο μονάδες), βαλέδες και flush draws. Πολλά hands, λοιπόν, θα θέλανε να δούνε το turn.

Λίγα εξ αυτών όμως είναι ήδη «έτοιμα» hands. Αναζητούν το κατάλληλο φύλλο στο turn πριν οι κάτοχοί τους αποφασίσουν να επενδύσουν το stack τους στο pot.

To  δεν είναι το κατάλληλο φύλλο στο turn, όπως δεν είναι τα υπόλοιπα μη-καρό δυάρια, τριάρια, τεσσάρια, πεντάρια και κατά πάσα πιθανότητα οι Άσοι. Λογικά τα εννιάρια και τα εξάρια είναι «ασφαλή» φύλλα – επομένως έχουμε, κατ” εκτίμηση, 18 ασφαλή φύλλα σε σύνολο 45. Θα μπλοφάρω, λοιπόν, εφόσον στο turn εμφανιστεί ένα από τα φύλλα αυτά και λογικά θα κερδίσω το pot τις περισσότερες φορές.

Αν κάποιο από τα πιο επικίνδυνα φύλλα, όπως π.χ. τα δεκάρια ή τα οκτάρια, εμφανιστεί δεν έχουν χαθεί τα πάντα! Απλά θα κάνω check back και θα ελπίζω να εμφανιστεί στο turn ένα πεντάρι (ή κάποιες φορές ένα εξάρι).

Ή, ας πούμε πως εμφανίζεται στο turn μια ντάμα και κάνω check. Στο river εμφανίζεται ένα δυάρι και όλοι κάνουν και πάλι check μέχρι τη σειρά μου. Θα ποντάρω και συνήθως θα κερδίσω το pot. Το ίδιο ισχύει και με ένα καρό στο turn και ένα φύλλο άνευ ουσίας (brick) στο river.

Aν συνδυάσετε όλα τα παραπάνω και αποφύγετε τη μπλόφα απέναντι σε δυνατά hands, κάνοντας check back σε επικίνδυνα φύλλα στο turn όπως ντάμες, δεκάρια και οκτάρια τότε αξίζει να διεκδικήσετε το pot ακόμα και απέναντι σε τέσσερις αντιπάλους.

Τα περισσότερα hands σε ένα τυπικό παιχνίδι $2-$5 στο Λας Βέγκας παίζονται με πολλούς αντιπάλους post-flop. Επίσης, λίγα φτάνουν στο showdown. Αν νομίζετε πως δε θα έπρεπε να μπλοφάρετε σε τέτοια multi-way pots, ξανασκεφτείτε το. Επιλέξτε την κατάλληλη στιγμή και ποντάρετε όπως πρέπει, αναγκάζοντας τους αντιπάλους σας να παραιτηθούν από τη διεκδίκηση του pot.»