Είναι γεγονός πως πολλοί παίκτες του πόκερ υποκύπτουν στον πειρασμό ενός call ακόμα και όταν κάτι μέσα τους τους «λέει» πως η σωστότερη κίνηση θα ήταν το πάσο. Στην αδυναμία αυτή αναφέρεται ο Andrew Brokos σε πρόσφατο άρθρο του στο περιοδικό CardPlayer.

Ο Brokos μιλά για τον «δαίμονα» του call – την έντονη, δηλαδή, επιθυμία του παίκτη να κάνει call στο ποντάρισμα του αντιπάλου του συχνότερα από όσο θα έπρεπε. Όπως γράφει ο Brokos, ο παίκτης σκαρφίζεται πολλές… δικαιολογίες θέλοντας να ενισχύσει την άποψή του πως «πρέπει» να κάνει το call ενώ, στην πραγματικότητα, ο μόνος λόγος για αυτό είναι η δική του περιέργεια.

Ας δούμε τα όσα γράφει ο Brokos στο πολύ ενδιαφέρον αυτό άρθρο του.

«Μήπως «πληρώνετε» υπερβολικά τα hands σας; Μήπως δυσκολεύεστε στο να πάτε πάσο με καλά hands; Κάνετε άσχημα calls στις πρώτες streets και έρχεστε σε δύσκολη θέση αργότερα; Κάνετε call ενώ ξέρετε ότι χάνετε λέγοντας «Έπρεπε να κάνω call» ;

Δεν είστε ο μόνος. Οι περισσότεροι παίκτες έχουν μια βαθύτερη επιθυμία να κάνουν call μέχρι και το showdown. Εξάλλου, αν δεν παίξεις δε μπορείς να κερδίσεις. Είναι και η περιέργεια του «τι να κρατά άραγε ο άλλος;». Είναι ακόμα δυσκολότερο να αντισταθείτε στην επιθυμία αυτή του call έχοντας ένα καλό hand, μια που τέτοια hands έρχονται στα χέρια μας τόσο σπάνια – ενώ, ήδη, στο μυαλό σας έχε προεξοφλήσει το ότι θα κερδίσετε το pot.

Νομίζω πως αυτή η επιθυμία μοιάζει με έναν μικρό «δαίμονα» ο οποίος αναζητά πάντα νέους τρόπους για να με οδηγήσει στο call, ενώ θα έπρεπε να πάω πάσο. Ο δαίμονας αυτός δε φεύγει ποτέ αλλά, με την κατάλληλη εξάσκηση, μπορείτε να μάθετε τα «κόλπα του» και να τον κρατήσετε όσο πιο μακριά γίνεται.

Αφήστε τους κανόνες στην άκρη

Όταν πρωτομαθαίνατε πόκερ ενδεχομένως να διαβάσατε κάποιους απλούς κανόνες, όπως «Μην πετάτε ποτέ τους λοζέ ρηγάδες preflop», «Κάντε πάντα raise (ή ποτέ, ανάλογα από το τι μάθατε και από ποιον) με A-K», «Mην πάτε πάσο με set σε dry board», «Μην χάνετε όλα σας τα χρήματα σε ένα limped pot».

Οι συμβουλές αυτές είναι καλές για τους αρχάριους παίκτες, οι οποίοι δεν έχουν ακόμα τη γνώση και την απαιτούμενη εμπειρία για να κάνουν δύσκολα calls και που έχουν σημαντικότερα ζητήματα που τους απασχολούν. Παρολαυτά, όσο προοδεύετε ως παίκτης, θα πρέπει να προοδεύει και ο τρόπος σκέψης σας ώστε να προσαρμόζεται περισσότερο σε κάθε περίσταση. Πρέπει να κατανοείτε τη λογική πίσω από τέτοιους κανόνες και να της επιτρέπετε – αυτής της ίδιας και όχι των κανόνων –  να καθοδηγεί τις αποφάσεις σας.

Δεν υπάρχει τίποτα το οποίο «πρέπει» να κάνετε. Εννέα στις δέκα φορές διαφωνώ με παίκτες που, προκειμένου να δικαιολογήσουν ένα άσχημο call, χρησιμοποιούν τον όρο «είχα την κατάλληλη τιμή για να το κάνω». Τέτοιες κουβέντες προέρχονται από τον «δαίμονα» του call που προανέφερα.

Όταν χρησιμοποιείτε τέτοιους κανόνες για να δικαιολογήσετε τα call σας, απλά προσπαθείτε να δικαιολογήσετε αυτή την κατανοητή αλλά ακριβή επιθυμία σας για call. Μάθετε να αναγνωρίζετε την επιθυμία σας αυτοί ώστε να ξεκινήσετε να παίρνετε καλύτερες αποφάσεις.

Προσπαθείτε να διαβάζετε hands

Το πρώτο βήμα είναι, απλώς, να προσπαθήσετε. Μην επιτρέπετε στη δύναμη του hand σας να σας «τυφλώνει», μην αφήνοντάς σας να σκεφθείτε οτιδήποτε άλλο. Κάντε μια παύση, πάρτε μια βαθιά ανάσα και σκεφτείτε το hand από τη μεριά του αντιπάλου σας. Είναι το hand σας τόσο δυνατό ώστε αυτός να ήταν διατεθειμένος να πληρώσει πολλά χειρότερα δικά του hands σαν να έπαιζε με τα nuts; Αν ναι, δεν υπάρχει λόγος να ανησυχείτε.

Όσο εντυπωσιακό και αν είναι το hand σας όμως, αν ο αντίπαλός σας κάνει raise και δε μπορείτε να σκεφθείτε με ποιο χειρότερο hand θα το έκανε αυτό, τότε ίσως έχετε πρόβλημα.

Η δύναμη του hand σας δεν έχει πλέον σημασία. Αυτό που έχει σημασία είναι αν και πόσο συχνά ο αντίπαλός σας θα μπλόφαρε στο σημείο αυτό – γιατί μόνο τη μπλόφα θα μπορούσατε να κερδίσετε. Αν νομίζετε πως θα μπλόφαρε σε ποσοστό μικρότερο από το 10% των περιπτώσεων, τότε το πάσο είναι εύκολο – ακόμα και αν το pot σας δίνει 6 προς 1 για το flush σας.

Όταν αναφέρομαι σε κάποια από τα δυσκολότερα folds που έχω κάνει ποτέ, ακούω άλλους παίκτες να λένε «Δεν είμαι τόσο καλός ώστε να πάω πάσο με τέτοιο hand». Ίσως λοιπόν να ήρθε η ώρα να γίνετε τόσο καλός!

Υποθέτω πως αυτό που εννοούν είναι πως δεν έχουν αρκετή εμπιστοσύνη στην ικανότητά τους να «διαβάζουν» το hand του αντιπάλου ώστε να γνωρίζουν πότε χάνουν. Έτσι, χρησιμοποιούν τη δύναμη του δικού τους hand ως κριτήριο. Με άλλα λόγια, γνωρίζουν πως πως είναι δύσκολο να κερδίσεις το flush και, έτσι, όταν έχουν flush, παίζουν λες και το hand τους είναι ανίκητο.

Στην πραγματικότητα, η προσέγγιση αυτή είναι αρκετά λογική στα πλαίσια μιας απλής στρατηγικής. Το πρόβλημα είναι η απλότητά της : μπορεί να την εφαρμόσει ο καθένας. Ακόμα και αν την εφαρμόσετε, δεν σας καθιστά καλύτερους από τους αντιπάλους σας. Στις περιπτώσεις που κερδίσετε με flush το δικό τους flush θα κερδίσετε το stack τους – και θα χάσετε το δικό σας, όταν συμβεί το αντίστροφο. Στο τέλος, κερδισμένο είναι μόνο το house λόγω του rake.

Όταν πιστεύετε πως χάνετε

Θυμάστε τι είπαμε για εκείνη την φυσιολογική επιθυμία του call; Η επιθυμία αυτή θα «παίζει» με τον εγκέφαλό σας προκειμένου να την ικανοποιήσετε. Θα δημιουργήσει κάθε είδους περίεργες δικαιολογίες ώστε να σας οδηγήσει στο call. Κάθε «αίσθημα», λοιπόν, που σας οδηγεί στο call πρέπει να σας προκαταβάλλει εξ’ αρχής.

Όταν λοιπόν νιώθετε το ακριβώς ανάποδο – όταν έχετε αυτό τον φόβο στο πίσω μέρος του μυαλού σας πως πρέπει να πάτε πάσο – πρέπει να το σκεφτείτε σοβαρά. Η σκέψη αυτή δυσκολεύτηκε πολύ για να φτάσει μέχρι τη συνείδησή σας! Αν η κατάσταση είναι τόσο άσχημη που ακόμα και αυτός ο πανίσχυρος «δαίμονας» του call δε μπορεί να διώξει αυτή την επιφύλαξή σας, τότε κάτι συμβαίνει. Με λίγα λόγια : εν γένει, σκέφτεστε να κάνετε call συχνότερα από όσο πρέπει – αν λοιπόν συνειδητοποιήσετε πως σκέφτεστε κατά του call, μάλλον έχετε δίκιο.

Ένα γρήγορο παράδειγμα

Ο παίκτης στη θέση UTG έκανε limp σε ένα loose-passive 9-handed $1-$3-$6 no-limit hold‘em τραπέζι. Δύο ακόμα παίκτες έκαναν limp πίσω του, έβαλα επιπλέον $5 από το πρώτο blind με , το δεύτερο blind συμπλήρωσε και το τρίτο blind έκανε check.

Ένιωσα τον πειρασμό να ποντάρω το flop [Κh] αλλά θα ήταν αδύνατο να αναγκάσω κάποιον να πάει πάσο με ρήγα ή ντάμα σ’ αυτό το παιχνίδι. Αν είχα απέναντί μου φύλλα όπως λοζέ επτάρια ή κάτι χειρότερο, ήμουν ούτως η άλλως σε καλή θέση. Έκανα check όπως και τα δύο blinds. Ο πρώτος limper πόνταρε $15 και έκανα call, με τους υπόλοιπους να πηγαίνουν πάσο.

Το turn ήταν το . Έκανα check , μάλλον λάθος για ένα τέτοιο παθητικό παιχνίδι. Ο αντίπαλός μου έκανε επίσης check.

To river ήταν ένα ακόμη 8-άρι. Φυσικά, πλέον δεν είχα τα Nuts. Τα ενδεχόμενα full houses όμως ήταν ένα μικρό μέρος του range με το οποίο ο αντίπαλός μου θα έφτανε μέχρι το river, επομένως μου ήταν εύκολο να κάνω ένα value bet. Πόνταρα $40 και, προς έκπληξή μου, δέχθηκα raise στα $150.

Εδώ, είναι πολύ σημαντικό να μην επηρεαστείτε από τον «δαίμονα» του call. Αν και περίμενα να είμαι μπροστά παρά το δεύτερο 8-άρι στο river, έπρεπε να επανεκτιμήσω την κατάσταση βασισμένος στην πληροφορία πως ο αντίπαλός μου είχε hand που άξιζε ένα raise.

Θα μπορούσε να αναζητά value με χαμηλότερο flush από το δικό μου; Όσο και αν θα ήθελα να το πιστέψω, νομίζω πως θα είχε ποντάρει με τέτοιο hand στο turn κάνοντας μικρότερο raise στο river. Πρέπει να είστε ειλικρινής με τον εαυτό σας με τα πράγματα αυτά, παρά να αναζητάτε για δικαιολογίες προκειμένου να κάνετε call.

Aν είχα δίκιο στη σκέψη μου αυτή, τότε το δικό μου flush δεν είχε πλέον σημασία. Έπρεπε να το θυμάμαι αυτό, ώστε να απαντήσω σωστά στην εξής ερώτηση : θα μπορούσε να μπλόφαρε εδώ στο 1/3 των περιπτώσεων; – τόσο συχνή θα έπρεπε να είναι η μπλόφα του, ώστε το call μου να είναι επικερδές.

Αποφάσισα πως όχι. Τα bluff-raise που είχα δει στο παιχνίδι αυτό μετρούνταν στα δάκτυλα του ενός χεριού. Το συγκεκριμένο σημείο προσφερόταν για bluff-raise, αφού ο αντίπαλος θα μπορούσε να μπλοφάρει με κάποιο scare card στο turn πολύ πιο φτηνά, εφόσον ήθελε να κάνει κάτι τέτοιο.

Σε ένα loose-passive παιχνίδι το K-8, το Q-8 ή ακόμα και οι λοζέ ρηγάδες ή οι ντάμες είναι μέσα στο range του αντιπάλου. Όσο απίθανο και αν φαινόταν, έκρινα πως ήταν πολύ πιθανότερο να κρατά ένα τέτοιο hand παρά κάποιο hand που θα μπορούσα να κερδίσω. Έτσι, πήγα πάσο.

Η εμπειρία μου έχει διδάξει να μην είμαι περίεργος σε τέτοιες περιπτώσεις. Δεν με ενδιαφέρει το τι είχε, σίγουρα όχι αρκετά ώστε να «κάψω» περίπου $100 σε equity προκειμένου να μάθω. Ό,τι και αν μου έδειχνε εκείνη τη φορά, δε θα μου έλεγε τίποτα όσον αφορά την απόφασή μου.

Με ενδιαφέρει να παίζω το καλύτερο πόκερ που μπορώ – πολύ περισσότερο από το να βλέπω τα φύλλα του αντιπάλου μου. Έτσι πρέπει και εσείς. Πρέπει να περιορίζουμε τους δαίμονές μας στο μέγιστο βαθμό! «