Ο Νικ έκανε το Λας Βέγκας σχεδόν μόνιμη έδρα του το 1943, μένοντας όλο και μεγαλύτερα χρονικά διαστήματα σε αυτό. Το γεγονός αυτό δεν έμοιαζε να περιορίζει μόνο τα ταξίδια και την ελεύθερη ζωή του Νικ αλλά έβαλε και σε δοκιμασία το πνεύμα της ανεξαρτησίας και αντισυμβατικότητας που τον χαρακτήριζε.

Παλεύοντας για την ελευθερία του ο Νικ απέρριψε μία πολύ δελεαστική προσφορά για το 50% του νεόκτιστου καζίνο Last Frontier με πολύ μικρό αντίτιμο ( το καζίνο πουλήθηκε το 1953 για 5εκ. δολάρια, και ξεκίνησε την λειτουργία του τον Οκτώβριο του 1942), μεγάλο μερίδιο από το El Rancho Vegas που κοστολογούνταν το 1945 2,5 εκατομμύρια δολάρια, δελεαστική προσφορά επίσης από το κόστους πολλών εκατομμυρίων καζίνο Flamingo (για το οποίο έχασε την ζωή του ο γκάνγκστερ Bugsy Siegel), το τεράστιο καζίνο Desert Inn, στο οποίο προτάθηκε να έχει συμμετοχή στα κέρδη χωρίς αυτό να του στοιχίσει τίποτα, και επίσης δελεαστική προσφορά από το πιο ακριβό από όλα στο Στριπ το καζίνο Sands.

Το μόνο που ζητήθηκε από τον Νικ χωρίς ο ίδιος να πληρώσει κανένα ή ένα πολύ μικρό τίμημα ήταν να διευθύνει τα καζίνο ή τουλάχιστον να προσδώσει το όνομα του σε αυτά. Υπήρχε ένας προέχων λόγος που απέρριπτε συνεχώς όλες τις προτάσεις. Ήταν ένας παίκτης που έπαιζε για μεγάλα ποσά, ένας ανεξάρτητος τζογαδόρος. Θεωρούσε τον οργανωμένο τζόγο σε καζίνο, τον αποκαλούμενο και «εσωτερικό», με τα μικρά του όρια και σταθερά ποσοστά, τίποτα παραπάνω από ένα πολυκατάστημα της τύχης.

Στο Λας Βέγκας ο Νικ αισθάνθηκε ότι οι περισσότεροι από αυτούς που διοικούν και διευθύνουν τα καζίνο-ξενοδοχεία, είναι επιχειρηματίες και όχι τζογαδόροι. Το ενδιαφέρον και συμφέρον τους ήταν σε ένα εγγυημένο κάθε χρόνο έσοδο από εκατομμύρια, όχι στο ρίσκο. Αποφάσισε από νωρίς να μην μπει μέσα στον εσώτερο κύκλο των ποσοστών του καζίνο. Αποφάσισε να προσπαθήσει να κερδίσει τα ποσοστά.

Αυτή η απόφαση είναι ίσως μια από τις πιο παράξενες που έχουν παρθεί ποτέ από έναν χαρισματικό υπολογιστή των πιθανοτήτων όπως ο Νικ – τα βασικά και οι θεμελιώδεις αρχές δεν ήταν διαδεδομένες τότε όπως σήμερα, τώρα πλέον ο καθένας μπορεί να έχει πρόσβαση σε αυτές, μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1980 οι τότε παίκτες ήταν πολύ καλύτεροι αλλά υστερούσαν στα βασικά σε σύγκριση και με τον σημερινό μέσο παίκτη.

Αντίθετα με τον Νικ πολλοί παγκόσμιας κλάσης παίκτες όπως ο Johhny Moss και ο Bobby Baldwin δούλεψαν σαν διευθυντές στα καζίνα γιατί οι πιθανότητες να κερδίσουν περισσότερα χρήματα ήταν μεγαλύτερες. Σήμερα πλέον όλοι θέλουν όχι μόνο να συνεργάζονται αλλά και να παίρνουν μερίδιο από τις μετοχές των καζίνο είτε των offline είτε των online.

Δεν υπάρχει κανένας τρόπος ώστε να κερδίσεις τις πιθανότητες. Ο Νικ ο ίδιος πολλές φορές προειδοποίησε τους νεαρούς παίκτες από τις συνέπειες που θα αντιμετωπίσουν. "Οποιοσδήποτε παλεύει με τις πιθανότητες για αρκετό χρονικό διάστημα αναπόφευκτα θα πεταχτεί έξω από το παιχνίδι και τους στόχους του» έλεγε » ποτέ μην πας ενάντια στα πράσινα ρούχα!».

Ο Νικ δε Γκρηκ πάλεψε μαζί τους και στην καλύτερη περίπτωση ήρθε περίπου στα ίσια. «Όπως δημοσιεύτηκε και επιβεβαίωσε και ο ίδιος, από το 1943 έως το 1953 ο Νικ κέρδισε 10 εκατομμύρια δολάρια στα παιχνίδια των καζίνο, αλλά έχασε άλλα τόσα σύν τα 2 εκατομμύρια που είχε φέρει μαζί του στο Λας Βέγκας. Η φιλοσοφία του Νικ ήταν πάντα να παίζει για το ρίσκο και όχι για τα χρήματα.

Μια νύχτα το 1953 ο Νικ έπαιξε 60 δολάρια σε ένα στοίχημα στο Φάρο και έχασε. Σηκώθηκε από το τραπέζι, και καθώς ο ντήλερ του έριξε ένα απορημένο βλέμμα καθώς έφευγε ο Νικ του είπε » Βγαίνω έξω στο ξενοδοχείο για να πάρω λίγο ύπνο». Αντί για αυτό περπάτησε έξω κατά μήκος της Fremont Street, ανάμεσα από τα αέναα πλήθη των τουριστών και τα λαμπερά φώτα, μπαίνοντας μέσα σε ένα ξενοδοχείο όπου δύο επιχειρηματίες από την Οκλαχόμα τον περίμεναν για να του κάνουν μία πρόταση.

Η πρόταση τους για αυτόν ήταν να λειτουργήσει ένα καζίνο σε ένα ξενοδοχείο του Στριπ το οποίο αυτοί σκόπευαν να χτίσουν. Θα είχε το 40% της επιχείρησης, την οποία ήθελαν να ονομάσουν » Nick the Greek’s «.Ο Νικ τους κοίταξε σταθερά για κάποιο διάστημα και κατόπιν τους είπε ότι θα σκεφτόταν την προσφορά. Οι επιχειρηματίες φάνηκαν να ενθαρρύνονται. Ο Νικ δεν είχε φτάσει ποτέ τόσο μακριά.

Περπατώντας ξανά πίσω τον δρόμο, ο μεγαλύτερος παίκτης του κόσμου, έπεσε πάνω σε έναν χονδρομπαλά αλλά με αυτοπεποίθηση στην εξωτερική του εμφάνιση ηλικιωμένο πρώην παίκτη ζαριών του οποίου η φήμη για τις ακραίες προσκολλήσεις του, του έδωσαν το παρατσούκλι, ο φιλελεύθερος Κιντ. Ο Κιντ ασπάστηκε τον ευαγγελισμό στα γεράματα του και ήρθε στο Λας Βέγκας για να σώσει ψυχές.

«Μοιάζεις κουρασμένος » είπε στερεώνοντας πάνω στον Νικ το διαπεραστικό του βλέμμα. » Απλώς σκεφτόμουν πόσο μεγάλη είναι η απόσταση από αυτήν την έρημο μέχρι το πράσινο νησί της Κρήτης» του είπε ο Νικ. «Σε είδα να φεύγεις νωρίς» επέμενε ο Κιντ. » Τι συμβαίνει; Μήπως τελικά σε χρεοκόπησαν μια και καλή;» Σε αυτό το ερώτημα ο Νικ είπε ότι βίωσε μία απότομη και παράξενη αίσθηση, ότι στεκόταν έξω από τον εαυτό του. Ολόκληρη η ζωή του φάνηκε να φωτίζεται σε ένα ανελέητο εκθαμβωτικό φως.

Ξαφνικά άκουσε τον τρομερό αμβλύ μεταλλικό ήχο των μηχανών σλοτς. Είδε τα εκατοντάδες πρόσωπα των χαρούμενων τουριστών να αλλάζουν σε κόκκινο-κίτρινο-πράσινο και πάλι το ίδιο, στο νευρικό μισοσκόταδο του νέον, ενώ έξω από την πόλη στην μεσονύχτια έρημο οι αρχαίοι σκορπιοί τριγυρνούσαν με την ουρά τους ψηλά, και τα αρχαία κογιότ άφηναν μία μακρινή και διασκεδαστική κραυγή. Κατόπιν ο Νικ είδε τον εαυτό του να έρχεται δρασκελίζοντας από την έρημο όπως οι θεοφοβούμενοι ανατολίτες “συγγενείς “ του, φορώντας ρούχα από δέρμα κατσίκας, με τα μαλλιά του μπροστά στα μάτια του, καθώς επέρχεται σε ένα γράπωμα χέρι με χέρι με μία γιγάντια συσκευή του τζόγου, και τότε με το προφητικό ραβδί κτυπάει την συσκευή που πέφτει κάτω και αρχίσει να ρέει προς τα έξω νομίσματα των πέντε σεντς.

Ο Νικ κούνησε το κεφάλι του. » Κιντ» του λέει με ασυνήθιστη ηπιότητα, » για να απαντήσω στην ερώτηση σου, χρεοκοπώ δύο φορές τον χρόνο σχεδόν όλη μου τη ζωή. «Όπως λες, είμαι απλά λίγο κουρασμένος». Ο Κιντ, που είχε από την αρχή υποπτευθεί ότι της μπάνκας θρησκευτικές φωτιές ίσως να καίγονται πίσω από το λεπτοφυές, λυπημένο πρόσωπο του τζογαδόρου, άρπαξε την στιγμή.»

Αδελφέ Νικ! » άρχισε να κλαίει, ξαφνικά. » Γιατί δεν αφήνεις να φωτιστεί ο εαυτός σου έξω από αυτά τα Σόδομα; Τι είναι αυτό που υπάρχει για σένα εδώ;». Ο Νικ χαμογέλασε αμυδρά πριν απαντήσει. » Αδελφέ Κιντ,» του είπε, σκεφτόμενος πάλι τον άνδρα με τα ρούχα από δέρμα κατσίκας, » μόλις είχα ένα μήνυμα από έναν οικείο μου, έναν συγγενή μου. Μου είπε ότι υπάρχουν τα πάντα για μένα εδώ. Έχω την κλήρου διαδοχή του τζογαδόρου». Χαμογέλασε πλατειά, αρχίζοντας να κινείται προς τον φωτερό μεταλλικό ήχο του Golden Nugget Club. » Έχω το μέλλον Κιντ, το απεριόριστο μέλλον».

Την δεκαετία του 1950 ο Νικ έπαιζε τα μεγαλύτερα όρια στο Λας Βέγκας, τα οποία ζητούσε και πετύχαινε να αυξηθούν όταν συμμετείχε ο ίδιος. Αρκετοί τον θεωρούσαν ότι ήταν ακόμη ο πιο επιδέξιος παίκτης πόκερ στην χώρα. Η δεκαετία του 1960 δεν ήταν η καλύτερη για τον Νικ . Κάθε χρονιά που περνούσε τα μεγάλα παιχνίδια ολοένα και λιγόστευαν για τον Νικ. Το περήφανο πνεύμα του έπρεπε να συμβιβαστεί να παίζει σε παιχνίδια πόκερ με λιγότερα χρήματα, αλλά τα κατάφερνε ακόμα σχετικά καλά στα ζάρια όπου τα όρια των καζίνο δεν ήταν τόσο ψηλά.

Τα χρόνια άρχισαν να δείχνουν τα σημάδια τους, καθώς άρχισε να εξασθενεί ή όραση του και η ακοή του, τα αντανακλαστικά του μειώθηκαν. Επιπλέον δεν μπορούσε να βρίσκει με την ίδια ευκολία τα χρήματα όπως στο παρελθόν και του ήταν όλο και πιο δύσκολο να επανέλθει σε μεγάλη δράση μετά από χρεοκοπία. Το πάθος του παρέμεινε όμως το ίδιο, στο τέλος βλέποντας τον να παίζει limit poker των 5 δολαρίων (σε σημερινές τιμές είναι καλά stakes για το ίντερνετ- σαν να παίζεις 25-50) τον ρώτησε ένας απορημένος θεατής »

Πως και εσύ που έπαιζες εκατομμύρια, βρέθηκες σε αυτή την κατάσταση», » Χέι, είναι η δράση» του απαντάει ο Νικ.

Ο Νικόλαος Ανδρέας Δάνδολος ή γνωστός ως Νικ ο Έλληνας, πέθανε την 25 Δεκεμβρίου του 1966. Πολλοί σημαντικοί άνθρωποι έσπευσαν να δηλώσουν ότι αυτό σήμανε το τέλος μιας εποχής. Αυτό θα έκανε τον Νικ να γελάσει. Η ιστορική περίοδος για την οποία έκαναν λόγο (εάν μία τέτοια εποχή υπήρξε, και ο Νικ ήταν απόλυτα πεπεισμένος ότι δεν υπήρξε-εάν εξαιρέσουμε την γνωστή high-roller era που δεν κράτησε ούτε δύο δεκαετίες) είχε έρθει στο τέλος της κάποια χρόνια πριν.

Τελείωσε στην κυριολεξία όταν μία βραδιά που ο Νικ έδωσε ένα ισχυρό κτύπημα σε ένα από τα καζίνο του στριπ . κερδίζοντας 43 χιλιάδες δολάρια, έλαβε μία πρόσκληση για ένα ποτό σε μία ήσυχη, ιδιωτική συνάντηση με τον μάνατζερ του καζίνο. » Εσύ » λέει ο Νικ στον μάνατζερ, μετά από λίγες μικρές συζητήσεις, » με έφερες εδώ για να μου πεις κάτι. Αυτό σε κάνει να μην αισθάνεσαι άνετα. Γιατί λοιπόν δεν λες απλά τις λέξεις και να τελειώνεις με αυτές;»

Ο μάνατζερ του καζίνο χαμογέλασε με το μισό του πρόσωπο. » Μάλλον πρέπει να το κάνω» παραδέχτηκε. Αλλά μου είναι πολύ δύσκολο. Νικ, αυτό που θα σου ζητήσω είναι να μείνεις μακριά από το καζίνο από εδώ και στο εξής, εκτός και αν θέλεις να παίξεις με τον κανονικό τρόπο, όπως και όλοι οι άλλοι πελάτες». Κοίταξε μακριά, περιμένοντας να ακούσει την δυνατή φωνή του Νικ και τις ισχυρές του αντιρρήσεις, ίσως μάλιστα να τον κατηγορούσε ο Νικ ότι ήταν δειλός.

Ο Νικ απλά χαμογέλασε με καταφατικό νεύμα, » Το περίμενα «, είπε ήπια. » Το πρόβλημα είναι ότι απασχολώ μεγάλο μέρος από τον χρόνο σου, σωστά;» Ο καζίνο-μάνατζερ ένευσε δυστυχής » Να πάρει ο διάολος » του λέει » κερδίζεις σε εμάς πέντε μέρες τώρα, και νομίζω ότι έχεις πάνω από 200 χιλιάδες από τα χρήματα του καζίνο. Δεν με ενοχλεί αυτό. Αυτά έχει η δουλειά και ξέρω ότι παίζεις πάντα απαρεγκλίτως τίμια…» » Αλλά…!» τον παρακινεί να συνεχίσει ο Νικ.

«Ναι. Αλλά! Είσαι ένας μεγαλοτζογαδόρος, Έλληνα. Όλοι το ξέρουν αυτό. Όταν έρχεσαι μέσα σε ένα καζίνο, όλοι περιμένουν να θέσουμε μεγαλύτερα όρια όσο βρίσκεσαι σε δράση – και το κάνουμε. Αυτό είναι κάτι το σωστό. Διαθέτουμε ένα ολόκληρο τραπέζι μόνο για σένα, απλώς και μόνο για να καλύψουμε την δράση σου. Και κερδίζεις ή χάνεις … χοντρά. Λοιπόν αυτό σημαίνει ότι όλοι σταματούν να παίζουν και έρχονται να σε παρακολουθήσουν. Και αυτό σημαίνει επίσης ότι πρέπει να παρατήσω οτιδήποτε άλλο κάνω, και να έρθω σε σένα ώστε να επαγρυπνήσω για όλα όσα συμβαίνουν ο ίδιος.

Νικ το κάνω αυτό για μία εβδομάδα, και χωρίς να λογαριάσω τι χάσαμε από σένα, από το καζίνο πέταξε ξαφνικά ένα εκατομμύριο, άσε που είμαι έτοιμος να πέσω κάτω με τα μούτρα από την εξάντληση. Δεν μπορώ να το αντέξω άλλο…» Ο Νικ σήκωσε κάπως αδιάφορα τους ώμους, χαμογελώντας ακόμη » Καταλαβαίνω τι θέλεις να πεις» λέει ο Νικ . » Ξέρεις δεν είσαι ο μόνος. Αυτό είναι το τρίτο μέρος στο Βέγκας όπου τελικά μου λένε το ίδιο πράγμα. Εντάξει καταλαβαίνω τον λόγο. Κανείς δεν έχει τον χρόνο πια. Παρόλαυτα πρέπει να το παραδεχτώ, είναι μία άσχημη κατάσταση…»

» Μήπως δεν ξέρω!» Ο καζίνο μάνατζερ σηκώθηκε και βημάτιζε πέρα δώθε γύρω από το γραφείο του. » Διάολε, πριν από 10 χρόνια δεν υπήρχε καζίνο στο στριπ ή οπουδήποτε αλλού, που δεν θα πλήρωνε καλά λεφτά ώστε να παίζεις σε αυτό. Εσύ περισσότερο από όλους, επειδή ο κόσμος άκουσε όλα αυτά για σένα, αλλά και όποιος άλλος μεγαλοτζογαδόρος θα ήταν κάτι περισσότερο από καλοδεχούμενος σε οποιαδήποτε ώρα της ημέρα ή της νύχτας.!.»

» Και τώρα … είναι διαφορετικά» λέει ο Νικ. » Και τώρα είναι διαφορετικά.» Ο καζίνο μάνατζερ ξανάκατσε κάτω κοιτάζοντας τα χέρια του. » Για όνομα του Θεού, Νικ» λέει με έναν πιο μαλακό τόνο, » πόσο χρονών είσαι τέλος πάντων; Δεν έχει η ώρα να σκεφτείς ότι πρέπει να αποσυρθείς; Δεν χρειάζεται να στέκεσαι οκτώ με δώδεκα ώρες συνεχώς στο τραπέζι …

» Ένα χαμόγελο εμφανίστηκε φευγαλέα στο πρόσωπο του Νικ. » Να αποσυρθώ; Από τι…. Και να κάνω τι; Αποσύρεσαι από μία δουλειά, σίγουρα, αλλά πότε ήταν ο τζόγος μία δουλειά για μένα; Θα μπορούσα να αποσυρθώ επίσης δε και από την ζωή την ίδια!». » Έχεις αρκετά χρήματα…» του λέει ο μάνατζερ. » Χρήματα!» φωνάζει ο Νικ. » Τι έχουν να κάνουν τα χρήματα με αυτό ; Κερδίζεις χρήματα, χάνεις χρήματα. Τα έχεις, δεν τα έχεις. Ποιος νοιάζεται; Κέρδισα μισό δις στην ζωή μου και έχασα σχεδόν άλλα τόσα. Τι θα περίμενες από μένα να κάνω, να καυχιέμαι για τα κέρδη μου και να κρύβω τα χαμένα; Για ποιο λόγο;.»

» Μα….;» ψελλίζει ο μάνατζερ. » Δεν έχει μα!. Άκουσε : Το επόμενο καλύτερο πράγμα από το να παίζεις και να κερδίζεις είναι το να παίζεις και να χάνεις. Αυτό που κυρίως μετράει είναι να παίζεις. Με άκουσες να το ξαναλέω αυτό – τι νομίζεις ότι ήταν, απλώς λόγια;.»

» Νικ … !» πάει να πει ο μάνατζερ. » Μην μου κολλάς το Νικ! Ποτέ μου δεν έφτιαξα ένα διαστημόπλοιο ή κέρδισα ένα πόλεμο ή έγραψα μία συμφωνία ή ζωγράφισα κάποιο αριστούργημα…ή κήρυξα μία ηθικοδιδασκαλία. Αλλά όλα αυτά είναι εντάξει, γιατί ποτέ δεν θέλησα να κάνω αυτά τα πράγματα. Αυτό που ήθελα ήταν να τζογάρω – να παίζω – να κερδίζω ή να χάνω. Το έκανα αυτό. Έζησα την ζωή μου με αυτόν τον τρόπο. Και ήταν μια καλή ζωή επίσης. Μία ζωή που ικανοποίησε το μόνο άτομο που χρειαζόταν να ικανοποιήσει… εμένα!»

Αυτή την φορά ο καζίνο μάνατζερ κράτησε την σιωπή του και μετά από μία μικρή ανάπαυλα, ο Νικ συνέχισε με ένα κάπως πιο δαμασμένο τόνο. » Σίγουρα είμαι ένας μεγαλοτζογαδόρος», είπε. » Αλλά όχι επειδή απλά και μόνο θέλω να κάνω κάποια χρήματα. Μου αρέσουν τα παιχνίδια με πολλά χρήματα, επειδή είσαι ζωντανός όταν η δράση ζωής και θανάτου είναι στο τραπέζι. Ή θα κερδίσεις μία περιουσία ή θα χρεοκοπήσεις. Τι καλύτερο υπάρχει; Ο άνθρωπος πεθαίνει αρκετά γρήγορα έτσι και αλλιώς. Όσο είναι ζωντανός πρέπει να αφήσει τον εαυτό του να το καταλάβει.

Και τις κορυφές και τις κοιλάδες πρέπει να γνωρίσεις. Προτιμώ να πέσω από την κορυφή ενός βουνού, από το να πεθάνω από πλήξη στο αεροπλάνο! Τι κάνει ένας ταυρομάχος σαν τον Manolete; Επιδιώκει να παλέψει στην αρένα με τον πιο δειλό ταύρο που μπορεί να βρει, ή με τον πιο γενναίο; Ένας φιλόσοφος αναζητάει βολικές υποθέσεις … ή την αλήθεια;»

Ο Νικ τελείωσε το ποτό του και σηκώθηκε πάνω για να φύγει. Στην πόρτα γύρισε το κεφάλι του για μία στιγμή, ώστε να δει τον άνθρωπο πίσω από το γραφείο. » Ένας έξυπνος άνθρωπος, » λέει του μάνατζερ, ταλαντεύοντας με έμφαση το πούρο του, » τζογάρει επειδή αυτός είναι ένας τρόπος να παραδώσει τον εαυτό του και τις τύχες του στα πεπρωμένα πριν υποβάλλει σε δοκιμή το νεύρο του, την εξυπνάδα και την, αυτοκυριαρχία του. Το κάνει αυτό επειδή έτσι βελτιώνεται η γεύση και αναβαθμίζεται ή αίσθηση του να ζεις.

Μέχρις ότου το κάνει αυτό ασμένως θα είναι χαμένος, ανεξάρτητα αν φεύγει από το παιχνίδι πλουσιότερος ή φτωχότερος. Μέχρι να μπορέσει να το καταφέρει αυτό, δεν θα έπρεπε να τζογάρει καθόλου!.»

Και τότε ο Νικ δε Γκρηκ έφυγε ..έξω από το γραφείο, έξω από το καζίνο, έξω από το Λας Βέγκας – και στο τέλος έξω από την ζωή. Έφυγε . Δεν παύει όμως να είναι μέρος του “σκηνικού” που αγάπησε και βοήθησε να πάρει μορφή, τουλάχιστον σε κάποιο βαθμό, μέσα από την δική του εικόνα. Έφυγε. Μα ζει ακόμη, αναπνέει, σαν ένα ζωντανό ίχνος παρουσίας σε κάθε άνθρωπο στον κόσμο του οποίου η καρδιά και το μυαλό είναι αρκετά απέραντα, ώστε να κρατήσει το ένα και μεγάλο μυστικό – των τελευταίων λέξεων- από τον Νικ δε Γκρηκ.

Στα δύο τελευταία χρόνια της ζωής του ο Νικ ζούσε ήσυχα στο Beverly Crest Hotel του Beverly Hils.Ο εκδότης και ιδρυτής της εφημερίδας Las Vegas Sun από το 1949 μέχρι το θάνατο του το 1989 Hank Greenspun ήταν στενός φίλος του Νικ. Δέκα μέρες πριν τον θάνατο του έγραψε για αυτόν το εξής άρθρο:

Ο βασιλιάς των τζογαδόρων – Η τύχη είναι μία κυρία και ήταν η αγαπημένη της ζωής του.

Από όλους τους άντρες που άφησαν την σφραγίδα τους παίζοντας για μεγάλα ποσά, ο Νικόλαος Ανδρέας Δάνδολος εύκολα επέτυχε την πιό θρυλική από όλες τις φήμες.

Ο Νικ δε Γκρηκ όπως είναι περισσότερο γνωστός, είναι στα αλήθεια ο βασιλιάς των τζογαδόρων, κανείς ποτέ στην ιστορία δεν κέρδισε ή έχασε περισσότερα λεφτά . Η ζωή του Νικ είναι αρκετά γνωστή σε μένα όπως και σε κάθε ένα από του στενούς του φίλους και συναδέλφους του. Ακόμα και η πιο ονειρώδες ζωή πρέπει κάποτε να έρθει στο τέλος της και υποθέτω ότι και η ζωή του Νικ είναι και αυτή μετρημένη. Για σήμερα παλεύει απέναντι στις μεγαλύτερες πιθανότητες που έχει παίξει ποτέ- έχει απέναντι του τις πιθανότητες για την επιβίωση. Ο Νικ είναι σοβαρά άρρωστος στο Λος Άντζελες.

Τα παλιότερα χρόνια, κάπου στις τρεις το πρωί, θα πήγαινα στο Old Westerner και αργότερα στο Horseshoe Club όταν το αγόρασε ο Binion και θα καθόμουν εκεί μαγεμένος από τις απίθανες ιστορίες των παρελθόντων ημερών, όταν το παιχνίδι ήταν μία επιδέξια τέχνη την απόλαυση της οποίας επέτρεπαν μακετίστες, αντί των μεγάλων εμπορικών επιχειρήσεων του σήμερα. Υπήρχε πάντα ένας αέρας μυστηρίου γύρω από τον Νικ, γιατί πολύ λίγοι μπορούσαν να έρθουν αρκετά κοντά του και στο σε ακραίο βαθμό κλειστό του στόμα. Έχει ποιότητες που είναι άγνωστες στην «κοινωνική ομάδα» των μεγαλοτζογαδόρων. Υπήρξε μία εποχή στο Λας Βέγκας όταν οι πολλές χιλιάδες των επισκεπτών της πόλης ήταν μάλλον περισσότερο γοητευμένοι από την δράση του Νικ παρά από τα φανταστικά και λαμπερά προγράμματα πίστας για τα οποία τα καζίνο πληρώνουν πολλές χιλιάδες δολάρια για την δημιουργία τους.

Ot ιστορίες για τον Νικ είναι μέγα πλήθος και λίγοι από τους παλιούς μπορούν να θυμηθούν αληθινά επιτεύγματα του τζόγου χωρίς να αναφέρουν το όνομα του σε αυτά. Ξέρω τις περισσότερες από τις ιστορίες, αλλά αυτή που έχει το περισσότερο ενδιαφέρον για μένα τώρα είναι η πάλη του Νικ για την ζωή του που λαμβάνει χώρα στο Mount Sinai Hospital του Λος Άντζελες. Ποτέ δεν πάλεψε μεγαλύτερες πιθανότητες.

-Από το άρθρο αυτό αφαιρέθηκαν κομμάτια τα οποία υπάρχουν ήδη στις προηγούμενες σελίδες. Ο εκδότης αυτός και ή έρευνα του είναι η πηγή μεγάλου μέρους του αφιερώματος για τον Νικ δε Γκρηκ.-

Η γυναίκα του Hank Greenspun η Barbara έγραψε στην εφημερίδα ένα μικρό άρθρο μετά τον θάνατο του Νικ:

Η Barbara Greenspun θυμάται 1966: Ο Δάνδολος ήταν ευγενικός, πράος

Θυμάμαι τον Νικ δε Γκρηκ Δάνδολο σαν ένα ευγενικό και πράο άνθρωπο που μπορούσε να τζογάρει σε σχεδόν τα πάντα. Κατά συνέπεια η κατάσταση πραγμάτων του ήταν ή βίος ανθόσπαρτος ή εξοντωτικός. Την μία μέρα θα ήταν εκατομμυριούχος, την άλλη πάμπτωχος. Μια χρονιά, ακριβώς πριν τα Χριστούγεννα, ο Νικ είπε ότι έχει ένα δώρο για μένα. Οι γιορτές ήρθαν και πέρασαν αλλά κανένα σημάδι από τον Νικ και το δώρο του.

Τελικά τον Φεβρουάριο ένας ενθουσιασμένος Νικ ήρθε στο γραφείο μου στην Sun και μου πρόσφερε ένα μικρό πακέτο. » Εδώ είναι το Χριστουγεννιάτικο σου δώρο» μου ανήγγειλε » θα ήταν εδώ νωρίτερα, αλλά δεν μπορούσα να βρω τον μακαντάση στον οποίο το άφησα ενέχυρο.»

Αυτό ήταν κάτι το αντιπροσωπευτικό του Νικ. Ακόμη έχω και φυλάσσω αυτό το πολύτιμο ενθύμιο. Όταν ο Νικ πέθανε δέκα μέρες μετά από το άρθρο του Hank σε αυτήν την εφημερίδα, ήταν απένταρος. Ο Hank και μερικοί από τους φίλους του μαζεύτηκαν και έδωσαν στον Νικ μία κηδεία που αρμόζει σε βασιλικό αξίωμα – χρυσό φέρετρο και όλα – για τον Νικ δε Γκρηκ Δάνδολος που ήταν πραγματικά ένας θρύλος του Λας Βέγκας.

Ο Νικόλαος Δάνδολος ήταν ανάμεσα στα εφτά ονόματα που εγκαινίασαν το Hall of Fame του πόκερ το 1979.

Ο Νικ έζησε την ζωή μέσα από την καρδιά του, και ονειρεμένα όπως σημείωσε ο δημοσιογράφος αλλά δεν παύει να ήταν μία ζωή γήινη, ανάμεσα σε ανθρώπους, και γι’αυτό θα αναφέρω μια φράση από το μυθιστόρημα του Χάρρυ Μαρκ Πετράκη, όπως την είπε ο Νικ σε κάποιον στενό του φίλο στα τελευταία χρόνια της ζωής του. » Όσες και αν είναι οι φυλακές μας, όσα και αν είναι τα βάσανα μας, δεν μπορούν να κρατήσουν παραπάνω από μία ζωή – στο τέλος ο θάνατος θα μας απελευθερώσει για άλλη μία φορά »

### Τέλος Αφιερώματος – Zorbasovoudas σε ευχαριστούμε θερμά για όλη την προσπάθεια, τη σκληρή δουλειά και το πολύτιμο υλικό, που είχες την καλοσύνη να μοιραστείς μαζί μας! ###