Η παρουσίαση μιας συζήτησης με τον Αλέξη Αθανασιάδη δε χρειάζεται πρόλογο. Δεν απαιτείται καμιά δημοσιογραφική τεχνική για να προσελκύσει το ενδιαφέρον του αναγνώστη-φίλου του πόκερ. Αρκεί μια απλή αναγγελία… Ο Αλέξης είναι γενικός διευθυντής γνωστής εταιρείας ερευνών αγοράς. Γεννημένος το ’69, παντρεμένος με τη Μαίρη, έχουν δυο παιδιά. Η συνάντηση έγινε στο γραφείο του…
-Πως ξεκίνησες να παίζεις πόκερ και πριν πόσο καιρό;
«Δε θυμάμαι ακριβώς πότε ξεκίνησα, ή το 2000 ή το 2001. Ξεκίνησα να παίζω όταν ένας φίλος, συνάδελφος τότε στη χρηματιστηριακή, το απόγευμα μετά τη δουλειά πήγαινε στο γραφείο μου μέσα και με ρώταγε «να κάτσω λίγο στο γραφείο;». Και του έλεγα ναι. Ε, και πήγαινα μετά να δω τι κάνει και τον έβλεπα στο Party Poker με τα ανθρωπάκια κλπ…
Στην αρχή φοβήθηκα να κάνω κατάθεση όπως όλος ο κόσμος, δεν έκανα με τίποτα! Στο τέλος κάποια στιγμή πείστηκα, έκανα μια κατάθεση με πιστωτική κάρτα και μετά κόλλησα»
-Πότε έγινε αυτό;
«Μάλλον το 2001, γιατί το 2000 ήμουν αρκετά νέος στην εταιρεία για να παίζω πόκερ και μέσα στο γραφείο, άρα το 2001. Το οποίο σημαίνει 6 χρόνια τώρα»
-Το βρήκες δύσκολο στην αρχή;
«Στην αρχή δε το βρήκα δύσκολο, καθόλου. Είχα την… άγνοια κινδύνου. Απόλυτα όμως! Δηλαδή θυμάμαι τώρα κάτι φοβερά call που έκανα με ντάμα δύο άχρωμα, γιατί… έχω τη ντάμα εν πάσει περπτώσει! Στα οποία call με κοίταγε ο φιλαράκος μου, ο οποίος είναι και ενεργό μέλος της κοινότητας του πόκερ, με κοίταγε και μου έλεγε "Τι;;;;". Και του έλεγα "έχω τι ντάμα, δε γίνεται, αφού έχω φύλλο!". Και μου άνοιγανε κάτι ΑJK10 και του έλεγα, "Να! Είδες;"
Βοήθησε όμως πάρα πολύ ότι έπαιζα πολύ χαμηλά όρια και δεν ανέβηκα. Αυτό μέχρι ένα σημείο μου έκανε καλό, μέχρι ένα άλλο σημείο μου έκανε κακό. Είχα κολλήσει πολλά χρόνια σε χαμηλά όρια.»
-Τι όρια δηλαδή;
«0.12-0.25. Στην αρχή βέβαια έπαιζα μόνο Limit, για ενάμιση χρόνο περίπου και μετά ανακάλυψα το no limit σαν παιχνίδι. Αλλά για περίπου 4 χρόνια, το 0.12-0.25 ήταν το ακριβό μου όριο. Για λόγους κυρίως οικονομικής στενότητας που είχα τότε και γιατί ήθελα να το κρατήσω σε επίπεδα… ευχαρίστησης.
Κυνηγούσα πάρα πολύ τα bonus εγγραφής. Με αποτέλεσμα να έχω λογαριασμό τώρα σε… 25 sites. . Τώρα πια δεν είναι active βέβαια, αλλά άνοιγα όπου έβρισκα. Όποιος είχε καλό bonus έμπαινα μέσα, άνοιγα 3-4 τραπέζια και στην ουσία δεν έπαιζα πόκερ, απλώς πέταγα τα φύλλα μου. Κάποια χέρια έπαιζα, πολύ λίγα… Στο τέλος έμεινα κερδισμένος από αυτή την ιστορία. Αλλά έχασα πολύ χρόνο να αρχίσω να παίζω το παιχνίδι σαν παιχνίδι.»
-Τα όρια πότε ανέβηκαν και για ποιους λόγους;
«Αρκετά αργότερα, γιατί κάποια στιγμή βαρέθηκα να παίζω εκεί και γιατί έλεγα κάποια στιγμή πρέπει να ανέβεις δε γίνεται! Και πάλι σε σχέση με τα χρόνια που παίζω, θεωρώ ότι παίζω ακόμη χαμηλά. Δηλαδή τώρα που παίζω στο 1-2 στην καλή, ή 2-4 σε μια extreme περίπτωση, θεωρώ ότι μετά από 6 χρόνια είμαι ακόμη χαμηλά.»
-Τουρνουά;
«Τουρνουά πολύ sit n go, πάρα πολλά sng παλιότερα, μου άρεσε αυτό που λες ξέρω πόσα λεφτά ρισκάρω, σιγά σιγά ανακάλυψα τα multi table και μπορώ να πω ότι τα πήγαινα καλύτερα στα τουρνουά. Γενικά τα πάω καλύτερα στα τουρνουά απ’ ό,τι στο cash. Αν και το cash είναι το όμορφο παιχνίδι. Εχω την εντύπωση ότι το cash είναι το πόκερ. Το τουρνουά είναι μια παραλλαγή, έτσι λίγο… είναι βαρυά κουβέντα, είναι λίγο «βιασμός».
Το απλοποιεί πάρα πολύ και τελικά ξεφεύγει από τη λογική αυτού καθ’ αυτού του παιχνιδιού. Πολλές φορές στα τουρνουά αναγκάζεσαι να έρθεις μπροστά σε μια απόφαση που λέει: να κάνω all in ή να μην κάνω με το φύλλο που έχω; Δεν έχεις ούτε flop, ούτε turn ούτε river, τίποτα. Λες έχω… ρηγάδες! Αll in, μπαμ μπουμ, τελειώσαμε. Δεν έχει παιχνίδι, απλοποιείται. Ενώ στο cash game που το κάθε ένα χέρι μπορεί να είναι αυτό που θα κάνει τη διαφορά, είναι πολύ διαφορετικά. »
-Που θα κατέτασσες τον εαυτό σου όσον αφορά το επίπεδο των ικανοτήτων σου στο πόκερ;
«Εγώ θα κατέτασσα τον εαυτό μου σαν ένα fish στα άνω όρια! Εκεί…»
-Πως προσδιορίζεις το fish; Κάποιοι χρησιμοποιούν αυστηρά κριτήρια, κάποιοι πάλι όχι…
«Κάποια στιγμή θεώρησα ότι είχα καταλάβει το πόκερ επειδή είχα καταλάβει τις πιθανότητες. Και επειδή είχα καταλάβει το concept των pot odds, των implied odds κλπ. Κι εκεί νόμισα ότι είχα μάθει πόκερ. Και μετά κατάλαβα πόσο ψάρι είμαι ακόμα. Δεν είναι αυτό το πόκερ. Καλά είναι αυτά, καλές οι πιθανότητες, καλά τα μαθηματικά, καλά είναι όλα! Δε μπορείς να παίξεις χωρίς αυτά, αλλά τελικά το πόκερ είναι ένα παιχνίδι ανθρώπων.
Πρέπει να καταλάβεις τον άλλο, πρέπει να διαβάσεις το φύλλο του, αυτό δε στο λένε το μαθηματικά. Πρέπει να αξιοποιήσεις τη θέση σου, το image σου στο τραπέζι, είναι πράγματα τα οποία θεωρώ ότι δεν τα έχω ακόμη σε ικανοποιητικό βαθμό. Μπορώ να παίζω ακόμη το δικό μου χέρι καλά, και σε σχέση με το τι περιμένω, αλλά δε μπορώ να παίξω καλά το χέρι του αντιπάλου. Και έχω την εντύπωση ότι εκεί ακριβώς είναι το διαχωριστικό σημείο που κάνει τον καλό παίκτη, από τον παίκτη που ασχολείται και έχει το μυαλό να καταλαβαίνει 5 πράγματα. Γι αυτό και λέω ότι είμαι ακόμη ένα fish στα άνω όρια..»
-Οffline εμπειρίες έχεις πολλές και κατά καιρούς έχουμε διαβάσει στο Pokerland τα πολύ ενδιαφέροντα blogs σου. Τι έχεις αποκομίσει από αυτές τις εμπειρίες, τι κρατάς και τι απορρίπτεις;
«Δεν απορρίπτω τίποτα. Είναι πάρα πολύ ωραία να παίζεις live poker! Καλά, είναι και πάρα πολύ ωραίο να παίζεις στο σπίτι σου με φίλους, αλλά και σε ένα casino με dealer, με…., με όλη την ατμόσφαιρα των casino είναι πραγματικά πολύ ωραία εμπειρία! Αυτό που θυμάμαι έντονα είναι στην Κοπεγχάγη, και να γιατί λέω ότι είμαι fish έτσι; Παίζω ένα sit and go στο οποίο έχω διπλασιάσει πολύ γρήγορα, στο πρώτο χέρι. SNG των 10 παικτών…
Πέντε έξι χέρια αργότερα και ενώ βρισκόμουν σε πολύ καλή κατάσταση στο τραπέζι, παίζω με έναν τύπο ο οποίος με διάβασε από την αρχή μέχρι το τέλος! Και με έκανε να αισθανθώ βλάκας, δηλαδή πώς να το πω, ένας βλάκας που απλώς κρατάει τα φύλλα του εκείνη την ώρα και του λένε βάζε και βάζε και βάζε… Και με άδειασε σε ένα κόλπο μέσα.»
-Θυμάσαι το χέρι ακριβώς;
«Το θυμάμαι πολύ καλά, έχω δυο καρά εγώ και έχω μπει στο big blind, ανοίγουν κάτω δυο καρά και ένα άσχετο φύλλο. Και πάω εγώ να κάνω ένα χτύπημα να τον διώξω, να πάρω δεν ξέρω γω τι, λέω έχω και το χρώμα να μου κάτσει… Με κοιτάζει και μου λέει «Δυο καρά έχεις έ; Call!». Βγαίνει και άλλο φύλλο χτυπάω πιο δυνατά εγώ, μου λέει «Αααα, έχεις the nut flush draw!».
Λέω εγώ από μέσα μου "σε κορόιδεψα επιτέλους, δεν έχω the nut!", είχα μικρά, αλλά παρ’όλα αυτά συνεχίζει. Call! Και όταν πια δεν ανοίγει καρό και στο river, ξαναχτυπάω εγώ πιο δυνατά από τσαντίλα πια! Για να του πω «ρε φίλε, έχεις κάνει λάθος, κάτι άλλο έχω, δε μπορείς να ξέρεις το φύλλο μου»! Με κατέκλυσε το συναίσθημα… Call βεβαίως αυτός και με ένα απλό top pair με πήρε, με πέταξε έξω δηλαδή, όχι απλώς με πήρε. Αλλά η ψυχραιμία του ήταν απίστευτη, το πώς έπαιζε πάνω στο τραπέζι! Αυτό είναι μια καλή εμπειρία για να καταλάβουμε πόσο πίσω είμαστε.»
«Αυτό που θυμάμαι πολύ χαρακτηριστικά ήταν στο Newcastle που είχα κερδίσει κι όλας (είχα μπει λεφτά) ήταν η απίστευτη πίεση που είχα όταν ήμουν κοντά στο bubble! Παρ’όλο που ήμουν chip leader εκείνη τη στιγμή! Αν και δεν είχα ιδέα ότι ήμουν chip leader, ένας δημοσιογράφος από ένα κανάλι μου το είπε, ήρθε και μου πήρε συνέντευξη. Μου έλειπαν πάρα πολύ αυτά του online που βλέπεις τι κάνεις, τι ράνεις, πόσα έχεις, σε ποια θέση είσαι…
Η πίεση που ένιωσα ήταν τέτοια που σε ένα διάλειμμα πήρα έναν φίλο μου και του είπα «δε θέλω ποτέ να γίνω επαγγελματίας παίκτης του πόκερ γιατί δε μπορώ να χειριστώ ακριβώς αυτή την πίεση!». Και να φανταστείς ότι δεν ήταν και κανένα μεγάλο τουρνουά, το έπαθλο δε θα άλλαζε τίποτα δραματικά στη ζωή σου. Φαντάσου την πίεση σε ένα μεγάλο τουρνουά!»