Ο Ντόϋλ Μπράνσον είναι ένας ζωντανός θρύλος του πόκερ. Για περισσότερο από μισό αιώνα παίζει επαγγελματικά πόκερ και τα επιτεύγματά του είναι αμέτρητα. Και το σημαντικότερο απ’όλα; Αυτός ο απίστευτος παίκτης δεν έχει πει ακόμη την τελευταία του λέξη, καθώς συναγωνίζεται τους κορυφαίους του παιχνιδιού (μην ξεχνάτε ότι πέρυσι μόλις κέρδισε το δέκατο χρυσό του βραχιόλι στο WSOP)!

Ο κάθε παίκτης σήμερα του χρωστάει ευγνωμοσύνη καθώς κυριολεκτικά διαμόρφωσε τον τρόπο που μαθαίνουμε σήμερα το πόκερ. Το πρώτο του Super System βιβλίο (τίτλος του 1978: Πως Έβγαλα Πάνω Από $1,000,000 Παίζοντας Πόκερ) που έγινε άμεσα κλασσικό, έφερε επανάσταση στο χώρο του πόκερ – μέχρι σήμερα αποτελεί το πιο επιτυχημένο βιβλίο για το τζόγο όλων των εποχών!

Εικοσιεπτά χρόνια αργότερα, το δεύτερο βιβλίο της σειράς (Super System II), με αναλύσεις περισσότερων παιχνιδιών και συμμετοχές όλων των αστέρων του πόκερ, απειλεί να σπάσει αυτό το τίτλο! Εβδομάδες πριν την επίσημη παρουσίασή του το Φεβρουάριο, βρισκόταν ήδη στα top 50 του Amazon. Αυτό και μόνο αποτελεί ένα απίθανο επίτευγμα από άποψη συγγραφικής δουλειάς, όμως αυτός ο απίστευτα δραστήριος εβδομηντάρης θα κυκλοφορήσει ακόμη τρία δικά του βιβλία μέσα στο χρόνο! Η αυτοβιογραφία του (My Story) κυκλοφόρησε τον Απρίλιο,  μέσα στο μήνα αναμένεται ένα καινούριο βιβλίο για το πόκερ στο ίντερνετ  κι έπειτα ακολουθεί ακόμη ένα με τα καλύτερα και τα χειρότερα χέρια πόκερ όλων των εποχών.

Να είστε βέβαιοι ότι κανένας παίκτης δεν έχει προσφέρει στο άθλημα τόσο πολλά όσο ο Μπράνσον. Στην ηλικία των 72 πλέον, ο “Texas Dolly” φαίνεται ότι ακόμη βρίσκεται στην κορυφή. Ας δούμε όμως τι λέει ο ίδιος για τις παλιές καλές μέρες, τις ακόμη καλύτερες σημερινές μέρες, και την απίθανη διαδρομή του ανάμεσα σε αυτές τις δύο εποχές.
Σημ.H συνέντευξη παραχωρήθηκε σε κορυφαίο Αμερικάνικο περιοδικό πόκερ.

ΕΡ: Πως ήσουν σαν μαθητής;

ΜΠΡΑΝΣΟΝ: Ήμουν αθλητικός τύπος. Ανήκα στην ομάδα μπάσκετ της πολιτείας στο γυμνάσιο, πρωταθλητής στο δρόμο αποστάσεων πάλι στο γυμνάσιο, ενώ όταν πήγα στο κολέγιο αναδείχτηκα ο πιο πολύτιμος παίκτης (στο μπάσκετ) στο πρωτάθλημα των Νότιων πολιτειών. Και σίγουρα θα με επέλεγαν στα draft οι Lakers τη χρονιά της αποφοίτησης αν δεν έσπαγα το πόδι μου. Τότε, για πρώτη φορά στη ζωή μου, άρχισα να μελετώ και να διαβάζω ως φοιτητής. Έπρεπε όλοι οι βαθμοί μου να είναι A και B για να μπορέσω να πάρω το μάστερ κι αυτό ακριβώς έκανα. Όμως ποτέ δεν είχα ενδιαφερθεί πραγματικά για τα μαθήματα μέχρι να μου συμβεί αυτό το ατύχημα.

ΕΡ: Τι θυμάσαι περισσότερο από τους γονείς σου;

ΜΠΡΑΝΣΟΝ: Ο πατέρας μου ήταν ένας πολύ ήρεμος άνθρωπος. Ποτέ μου δεν τον άκουσα να υψώνει τη φωνή του όσο ήμασταν παιδιά. Δε μας επέβαλε αυστηρή πειθαρχία, αυτό ήταν δουλειά της μητέρας μου. Εκείνη ήταν το ακριβώς αντίθετο. Νευρίαζε εύκολα και μπορούσε να σου ρίξει καμία σφαλιάρα ή ότι άλλο κρατούσε στο χέρι της. Όμως ο πατέρας μου ποτέ δεν έκανε κάτι τέτοιο. Πάντοτε ήταν ήρεμος και δεν αναστατωνόταν σε καμία περίπτωση.

ΕΡ: Τι άποψη είχαν οι γονείς σου για το γεγονός ότι ήσουν επαγγελματίας παίκτης του πόκερ;

ΜΠΡΑΝΣΟΝ: Στην πραγματικότητα ο πατέρας μου ποτέ δεν το έμαθε. Του το έκρυβα επιμελώς. Πέθανε όταν εγώ ήμουν 25. Τελείωσα το κολέγιο παίρνοντας το μάστερ στα 21 μου και στη συνέχεια εργάστηκα για ένα χρόνο. Μετά από αυτό απλά του έλεγα ότι έκανα διάφορα πράγματα. Ποτέ δεν του είπα ότι έπαιζα πόκερ για να ζω. Δεν πιστεύω ότι θα ήταν πολύ επικριτικός καθώς κι ο ίδιος ήταν παίκτης του πόκερ. Έπαιζε πόκερ στη μικρή πόλη που μεγάλωσε, κι έστειλε τη μητέρα μου στο κολέγιο με τα χρήματα που κέρδιζε από το πόκερ. Έπαιζε σε τοπικό επίπεδο, όμως θα πρέπει να κέρδιζε καθώς ζούσαμε σε μία μικρή φάρμα και κατάφερε να στείλει τρία παιδιά στο κολέγιο.

ΕΡ: Σε ενθάρρυνε καθόλου να μάθεις να παίζεις πόκερ;

ΜΠΡΑΝΣΟΝ: Όχι, ποτέ δεν είχαμε μιλήσει για αυτό το θέμα εκτός λίγο πριν πεθάνει. Τότε του είπα μερικά πράγματα. Παίξαμε πόκερ στο σπίτι μου μία φορά. Δεν είχε ιδέα ότι θα γινόμουν επαγγελματίας παίκτης του πόκερ.

ΕΡ: Πότε αποφάσισες να γίνεις επαγγελματίας;

ΜΠΡΑΝΣΟΝ: Μετά από την εγχείρηση καρκίνου που έκανα και από την οποία δεν περίμεναν να επιβιώσω. Όταν βγήκα από το νοσοκομείο, αποφάσισα ότι θα παίζω πόκερ, θα κάνω αυτό που μου αρέσει μέχρι το τέλος της ζωής μου. Εκείνο ήταν το αποφασιστικό σημείο για να γίνω επαγγελματίας. Ήμουν 28. Μόλις είχα παντρευτεί. Σκεφτόμουν να γυρίσω στον “αληθινό κόσμο” και να βρω “μία πραγματική δουλειά.” Μετά όμως από αυτό που μου συνέβη (τον καρκίνο), κατάλαβα ότι η ζωή είναι πολύ σύντομη. Έκανα λοιπόν αυτό που πραγματικά ήθελα να κάνω. 

ΕΡ: Πρέπει να ήταν μία πολύ παράξενη ισορροπία να ασχολείσαι με το τζόγο και να ανατρέφεις μία οικογένεια. Πως τα κατάφερες;

ΜΠΡΑΝΣΟΝ: Απλά το κατάφερα. Προφανώς έπρεπε να βάλω τη δουλειά μου μπροστά πολλές φορές, κι έτσι μετανιώνω που δεν μπόρεσα να περάσω τον χρόνο που θα ήθελα – ή που θα έπρεπε – με την οικογένειά μου.  

ΕΡ: Ποια ήταν τα πρώτα μαθήματα που πήρες όταν έπαιζες πόκερ εκεί έξω;

ΜΠΡΑΝΣΟΝ: Καταρχήν έπρεπε να ξέρεις να επιβιώνεις. Έπρεπε να μπορείς να πηγαίνεις από πόλη σε πόλη χωρίς να σου συμβεί κάτι κακό. Ξέρεις, είχες πάντοτε τον κίνδυνο να σε συλλάβουν … να σε κλέψουν … να σε εξαπατήσουν … και να μην μπορείς να πάρεις τα χρήματα μετά τη νίκη σου, πολλές φορές. Και μετά ασφαλώς οι φυσιολογικοί κίνδυνοι του ταξιδιού.

ΕΡ: Πως ανακάλυπτες παιχνίδια στις νέες πόλεις;

ΜΠΡΑΝΣΟΝ: Tότε είχαμε ένα πρωτάθλημα που το ονομάζαμε Texas Circuit. Διοργάνωνε παιχνίδια σχεδόν σε κάθε πόλη του Τέξας. Ορισμένα από αυτά ήταν μικρά και άλλα ήταν μεγαλύτερα, όμως γνωρίζαμε καλά που ήταν τα μεγάλα παιχνίδια. Και υπήρχε ένας πυρήνας επαγγελματιών παικτών: Τζόνυ Μος, Σέϊλορ Ρόμπερτς, Αμαρίλλο Σλιμ, Μπομπ Χουκς, Τζέϊμς Ρόϋ. Κατά κάποιον τρόπο ήμασταν το επίκεντρο του παιχνιδιού.

Ήταν προσδιορισμένο το που θα πάμε να παίξουμε. Και όταν φθάναμε εκεί υπήρχαν πάντοτε οι τοπικοί επιχειρηματίες και πρωταθλητές που ήθελαν να μας αντιμετωπίσουν. Έτσι ακριβώς κάναμε. Υπήρχαν παιχνίδια πόκερ παντού, και ήταν προκαθορισμένο που θα αγωνιστούμε.

ΕΡ: Εκτός από το πόκερ, τι άλλος τζόγος υπήρχε;

ΜΠΡΑΝΣΟΝ: Ποντάριζα στο γκολφ πολύ μεγάλα ποσά. Γενικά στα αθλήματα ποντάριζα μεγάλα ποσά, όμως έπαιζα και κάποια άλλα παιχνίδια της τράπουλας. Έπαιζα μπριτζ για πολλά χρήματα. Όμως η κεντρική πηγή εισοδήματος ήταν πάντα το πόκερ.

ΕΡ: Εσείς ήσασταν τύποι που ποντάρατε σχεδόν στα πάντα!

ΜΠΡΑΝΣΟΝ: Ναι έτσι κάναμε. Ειδικά όταν ταξιδεύαμε με το circuit σε ολόκληρο το Τέξας. Ήσουν υποχρεωμένος να δίνεις στους ανθρώπους μπόλικη δράση, να παίζεις πολλά παιχνίδια μαζί τους και ξέρεις να τους κάνεις να το διασκεδάζουν. Όλα για αυτό γίνονται. Οι ντόπιοι που έπαιζαν μαζί μας ήθελα να περάσουν καλά, να διασκεδάσουν. Ήθελαν ασφαλώς να κερδίζουν, όμως δεν έπαιζαν πόκερ για να ζήσουν. Έτσι ήθελαν να περάσουν ευχάριστα, κι εμείς τους υποχρεώναμε δίνοντάς τους μπόλικη δράση…

ΕΡ: Ποιο ήταν το μεγαλύτερο pot σε παιχνίδια με χρήματα που κέρδισες ποτέ;

ΜΠΡΑΝΣΟΝ: Γύρω στα 750.000 δολάρια.

ΕΡ: Που έγινε αυτός ο αγώνας;

ΜΠΡΑΝΣΟΝ: Ήμουν στο Κεντάκυ. Το παιχνίδι ήταν παράνομο. Υπήρχε ένας έμπορος ναρκωτικών που είχε πάρα πολλά χρήματα. Τον αντιμετώπισα σε ένα pot που αυτός είχε δύο άσους κι εγώ είχα φτιάξει ένα set. Και οι δύο ποντάραμε τα ρέστα μας.

ΕΡ: Έπιασες ποτέ κάποιον να σε κλέβει;

ΜΠΡΑΝΣΟΝ: Α, πολλές φορές. Ήταν σχεδόν αποδεκτό τις παλιές μέρες. Οι παίκτες έκαναν ότι ήταν δυνατό για να κερδίσουν. Έτσι δεν ήταν λοιπόν κάτι ασυνήθιστο να πιάνεις κάποιον να κλέβει ή να προσπαθεί να κλέψει.

ΕΡ: Σε ένα παιχνίδι όπου υπήρχε κλέψιμο – και η μπλόφα είναι μέρος του παιχνιδιού, πως υπήρχε εμπιστοσύνη ανάμεσα στους παίκτες;

ΜΠΡΑΝΣΟΝ: Προφανώς, υπάρχουν άνθρωποι που εμπιστεύεσαι και άνθρωποι που δεν εμπιστεύεσαι. Πάντοτε έπρεπε να έχεις τα μάτια σου ανοιχτά για τους απατεώνες. Πάντως, αν και οι παίκτες δεν τρελαίνονταν όταν έπιαναν άλλους να κλέβουν, ωστόσο ανάγκαζαν τους απατεώνες να παραιτηθούν. Όμως μπορώ να πω ότι ο πυρήνας του παιχνιδιού ήταν τίμιοι παίκτες. Προσπαθούσαμε να κρατήσουμε το παιχνίδι όσο καθαρό γίνεται χωρίς να έχουμε μεγάλες φασαρίες.

ΕΡ: Έχω ακούσει ότι πιστεύεις πολύ περισσότερο στην ισχύ μίας χειραψίας παρά σε ένα συμβόλαιο. Για ποιο λόγο;

ΜΠΡΑΝΣΟΝ: Αυτός ήταν ο τρόπος που μας μεγάλωσαν: αν δεν τηρούσες το λόγο σου, δεν είχες τίποτε. Έτσι όλοι οι μεγάλοι τζογαδόροι, προσπαθούσαν ο λόγος τους να ισχύει και να κάνουν στην πράξη αυτό που έλεγαν ότι θα κάνουν. Και το έκαναν. Είναι απλά θέμα ήθους. Έτσι έχουν τα πράγματα.

ΕΡ: Ακόμη και στις επιχειρήσεις;

ΜΠΡΑΝΣΟΝ: Όχι, όχι στις επιχειρήσεις. Ποτέ δε γνώρισα στις επιχειρήσεις ανθρώπους τόσο ηθικούς όσο οι τζογαδόροι.

ΕΡ: Αυτό ακούγεται σαν να υπήρχε μεγάλη αλληλεγγύη ανάμεσα στους παίκτες, ακόμη κι αν παίζατε ο ένας εναντίον του άλλου.

ΜΠΡΑΝΣΟΝ: Ξέραμε καλά ότι ήμασταν απαραίτητοι ο ένας για τον άλλο. Ξεκαθαρίζαμε αυτούς που δεν ήταν τίμιοι. Έτσι τελικά απομέναμε ένας αρκετά κλειστός όμιλος παικτών. Δεν είχαμε ιδιαίτερες κοινωνικές σχέσεις. Όμως η συμπεριφορά μας ήταν φιλική. Μοιραζόμαστε τους ίδιους κινδύνους. Έτυχε να μας ληστέψουν ταυτόχρονα όλους μαζί. Και όλα αυτά δημιουργούν ένα αίσθημα αλληλεγγύης, σεβασμού και φιλίας ανάμεσα στους παίκτες.

ΕΡ: Μιλάς ακόμη με τον Πάγκυ (Πήρσον) ή τον Αμαρίλλο Σλιμ (Πρέστον) ή κάποιον από αυτούς;

ΜΠΡΑΝΣΟΝ: Τον Πάγκυ τον βλέπω, όμως τον Σλιμ τον συναντώ σπάνια. Είναι και οι δύο μερικά χρόνια μεγαλύτεροί μου, και κατά κάποιο τρόπο έχουν αποσυρθεί και ζουν μία ζωή πολύ πιο καθιστική από τη δική μου. Εγώ συνεχίζω να παίζω δυνατά όπως πάντα – ίσως ακόμη δυνατότερα.

ΕΡ: Βρίσκεις τον εαυτό σου να έχει κάποια νευρικότητα στα τουρνουά;

ΜΠΡΑΝΣΟΝ: Όχι, δεν έχω καθόλου νευρικότητα και δεν φοβάμαι το παραμικρό. Έχω περάσει όλα όσα έχω ζήσει μέχρι τώρα. Αισθάνομαι πολύ τυχερός που ακόμη είμαι εδώ.

ΕΡ: Πιστεύεις ότι το πόκερ μπορεί να διατηρήσει αυτό το πρωτοφανές επίπεδο δημοτικότητας;

ΜΠΡΑΝΣΟΝ: Πιστεύω ότι είναι ένα παιχνίδι που μπορεί να γίνει ακόμη δημοφιλέστερο. Κάποια στιγμή θα φθάσει φυσιολογικά στο απόγειό του. Όμως δεν πιστεύω ότι τελικά θα κατέβει από αυτό το επίπεδο. Γνώμη μου είναι ότι θα γίνεται ολοένα και πιο δημοφιλές.

ΕΡ: Τι πιστεύεις ότι λείπει από το σημερινό πόκερ;

ΜΠΡΑΝΣΟΝ: Δεν νομίζω ότι λείπει κάτι. Νομίζω ότι τελικά το πόκερ κατέκτησε τη χώρα. Ο κόσμος ανακάλυψε πόσο σπουδαίο παιχνίδι είναι το πόκερ και πιθανότατα είναι το πιο καυτό θέμα σήμερα. Υπάρχει παντού στα μήντια, στο ίντερνετ, στα τηλεοπτικά προγράμματα. Πιστεύω ότι αυτό το οφείλει σε μεγάλο βαθμό στις κρυφές κάμερες που δείχνουν τα φύλλα των παικτών ενώ παίζουν.

ΕΡ: Ώστε λοιπόν η τεχνολογία το βοήθησε να αναπτυχθεί τόσο πολύ;

ΜΠΡΑΝΣΟΝ: Νομίζω πως αυτή το προκάλεσε. Οι άνθρωποι μπορούν να παίξουν δωρεάν, για 5 ή 10 σεντς, ή ακόμη να παίξουν και για μεγάλα ποσά στο Ίντερνετ.

ΕΡ: Εσύ παίζεις online;

ΜΠΡΑΝΣΟΝ: Ναι, παίζω όταν έχω χρόνο. Αν και δεν μου απομένει πολύ ελεύθερος χρόνος. Όταν όμως κάθομαι στο γραφείο μου πηγαίνω στο doylesroom.com και παίζω συνέχεια.

ΕΡ: Το πόκερ έχει γίνει ένα πολύ προσιτό παιχνίδι.

ΜΠΡΑΝΣΟΝ: Έτσι ακριβώς, και δεν υπάρχουν διακρίσεις. Ένα παιδί 13 ετών μπορεί να αντιμετωπίσει κάποιο που είναι 75 ή 80 ετών. Και μπορείς να επιλέξεις το επίπεδο στο οποίο θέλεις να αγωνιστείς. Μπορούν ακόμη να έρθουν και να παίξουν εναντίον μου, ο καθένας στον κόσμο μπορεί. Κανένα άλλο άθλημα στον κόσμο δεν μπορεί να προσφέρει κάτι αντίστοιχο! Να μπορείς να συναγωνιστείς με τους κορυφαίους παίκτες και να έχεις μία ευκαιρία! Εξαιτίας του παράγοντα τύχη που υπάρχει στο παιχνίδι, ο καθένας μπορεί να κερδίσει βραχυχρόνια.

ΕΡ: Υπάρχει κάτι που μπορείς να κάνεις για τον παράγοντα τύχη;

ΜΠΡΑΝΣΟΝ: Ναι, να είσαι τυχερός … Όλοι αυτοί οι κορυφαίοι επαγγελματίες είναι ικανοί να κερδίσουν. Και θα μπορούσα να πω ότι κι ένα 30 με 40% των ερασιτεχνών είναι ικανοί να κερδίσουν. Έτσι το εξισώνω με τη λοτταρία, πρέπει να σε βοηθήσει η τύχη. Εμείς έχουμε περισσότερους λαχνούς από τους υπόλοιπους παίκτες, όμως και πάλι πρέπει να έχεις τη βοήθεια της τύχης.

ΕΡ: Ποιο θεωρείς ότι είναι σημαντικότερο προσόν για έναν παίκτη του πόκερ, η μαθηματική σκέψη ή η ικανότητα να διαβάζει τους αντιπάλους;

ΜΠΡΑΝΣΟΝ: Πιστεύω ότι είναι η ικανότητα να καταλαβαίνεις τους ανθρώπους. Τα μαθηματικά είναι σημαντικά, όμως αν το δούμε ρεαλιστικά κάποιος δε χρειάζεται να είναι άσος στα μαθηματικά για να γίνει καλός παίκτης του πόκερ. Όμως πρέπει να είναι ικανός να χειρίζεται τους ανθρώπους. Δεν υπάρχει υποκατάστατο για την εμπειρία. Και ασφαλώς δεν υπάρχει καλύτερος δάσκαλος από το να χάσεις σε ένα παιχνίδι πόκερ.

ΕΡ: Έχεις κάνει τόσα πολλά, όμως δεν δείχνεις να επαναπαύεσαι. Τι στόχους έχεις ακόμη που θέλεις να εκπληρώσεις;

ΜΠΡΑΝΣΟΝ: Θέλω να κερδίσω ακόμη ένα ή δύο βραχιόλια του World Series of Poker. Θέλω ακόμη να μπορώ να παίξω στα ανώτερα επίπεδα για όσο ακόμη έχω τη δυνατότητα. Εκτός από αυτά, να παίζω τα φύλλα μου με όσο καλύτερο τρόπο μπορώ. Αυτός είναι ο στόχος μου.

ΕΡ: Άκουσα ότι ετοιμάζεται μία ταινία με θέμα τη ζωή σου.

ΜΠΡΑΝΣΟΝ: Ναι, υπάρχουν ορισμένα σενάρια, τίποτε σταθερό όμως ακόμη.

ΕΡ: Έχεις κάποιον στο μυαλό σου που θα ήθελες να σε υποδυθεί αν μπορούσες να επιλέξεις;

ΜΠΡΑΝΣΟΝ: Αν ο Ρόμπερτ Ντυβάλ ήταν νεαρότερος θα ήθελα εκείνος να το κάνει. Είναι από το νότο και γνωρίζει τα πάντα. Πάντοτε ήταν ο αγαπημένος μου ηθοποιός. Όμως για να σου πω την αλήθεια δεν με ενδιαφέρει στο παραμικρό αν τελικά θα γυρίσουν τη ταινία ή όχι.

ΕΡ: Γνωρίζω ότι ο γιος σου ο Τοντ παίζει. Έχεις μήπως εγγονάκια στα οποία διδάσκεις πόκερ;

ΜΠΡΑΝΣΟΝ: Όχι, δεν έχω. Ο Τοντ είναι επαγγελματίας παίκτης του πόκερ. Θεωρώ ότι ο καλύτερος νέος παίκτης.

ΕΡ: Που παίζει;

ΜΠΡΑΝΣΟΝ: Ζει εδώ στο Λας Βέγκας και παίζει στα μεγάλα παιχνίδια με χρήματα. Επίσης συμμετέχει σε αρκετά τουρνουά – μέχρι τώρα πρέπει να έχει γύρω στις 10 νίκες. Στα μεγάλα παιχνίδια κερδίζει συνέχεια. Θεωρώ ότι είναι ένας ολοκληρωμένος επαγγελματίας παίκτης του πόκερ.

ΕΡ: Εκτός από τον Τοντ ποιους άλλους μεγάλους σημερινούς παίκτες σέβεσαι περισσότερο;

ΜΠΡΑΝΣΟΝ: Σέβομαι οποιονδήποτε βάζει τα πόδια του κάτω από το τραπέζι και ποντάρει ένα ante! Πάντως αν έπρεπε να ξεχωρίσω μπορώ να πω ότι οι : Τσιπ Ρηζ, Μπάρρυ Γκρήσταϊν, Φιλ Άϊβυ, Τζόνυ Τσαν και Τσαόυ Γιανγκ είναι η ψυχή του big-limit πόκερ σήμερα.

ΕΡ: Τι συμβουλή δίνεις στους νέους κι ανερχόμενους παίκτες για τη διαχείριση των χρημάτων;

ΜΠΡΑΝΣΟΝ: Κανένας από μας τις παλιές μέρες δεν διαχειριζόταν σωστά τα χρήματα. Καθόμασταν στο τραπέζι και παίζαμε, επειδή έπρεπε να διασχίσεις μεγάλες αποστάσεις για να φθάσεις στο παιχνίδι. Έτσι παίζαμε συνήθως μέχρι να τελειώσουν τα χρήματα από το παιχνίδι. Ποτέ δεν τα παρατούσαμε όταν κερδίζαμε, εκτός κι αν παίζαμε για μία δύο μέρες. Ήταν κάτι που οι άνθρωποι δεν έκαναν.

Όταν κέρδιζαν, συνέχισαν να παίζουν μέχρι να τα παρατήσει ο τύπος που έχανε, ή αλλιώς σταματούσαν, συνήθως μετά από 36 ώρες. Δεν είχαμε τη διαχείριση που έχουν οι σημερινοί παίκτες, επειδή αυτοί έχουν την άνεση να βρουν παιχνίδια ότι ώρα θέλουν. Κι έτσι να παρατήσουν παιχνίδια που δεν είναι καλά. Μπορούν να κάνουν ότι θέλουν. Όμως αυτό ακριβώς είναι η ομορφιά του να είσαι τζογαδόρος: κάνεις αυτό που ακριβώς θέλεις.

ΕΡ: Ήταν το πόκερ για σένα κάτι σαν θεραπεία στην οποία επέστρεφες;

ΜΠΡΑΝΣΟΝ: Το πόκερ ήταν για μένα κάτι στο οποίο πάντοτε επέστρεφα κάθε φορά που αντιμετώπιζα οικονομικά προβλήματα. Έκανα αρκετές επιχειρηματικές προσπάθειες και συνεταιρισμούς, όμως καμία δεν απέδωσε. Πάντοτε επέστρεφα στο πόκερ επειδή με αυτό τον τρόπο έβγαζα τα προς το ζην. Πάντοτε έβγαζα χρήματα παίζοντας πόκερ. Δεν ήταν λοιπόν μία θεραπεία, αλλά μία δουλειά την οποία ευχαριστιόμουν. Και ακόμη την κάνω.

ΕΡ: Αν θα μπορούσες να δημιουργήσεις την ιδανική ζωή για σένα τώρα, ποια θα ήταν αυτή;

ΜΠΡΑΝΣΟΝ: Θα έπαιζα πόκερ μόνο σε παιχνίδια με χρήματα και τίποτε άλλο. Αυτή είναι η ιδανική ζωή. Όλα τα υπόλοιπα απλά στέκονται εμπόδιο.

ΕΡ: Τελικά, ποιο θεωρείς ότι είναι το μεγαλύτερό σου επίτευγμα;

ΜΠΡΑΝΣΟΝ: Πιστεύω ότι το γεγονός ότι έπαιξα στα ανώτατα επίπεδα για περισσότερο διάστημα από οποιονδήποτε άλλον παίκτη. Έπαιξα στα ανώτατα επίπεδα – τα μεγαλύτερα παιχνίδια που μπορούσα να βρω – από τα 23 μου. Δηλαδή σχεδόν 50 ολόκληρα χρόνια. Δεν νομίζω κανείς άλλος να έπαιξε τόσο πολύ σε αυτά τα επίπεδα, και έτσι αυτό πιστεύω ότι είναι το μεγαλύτερό μου επίτευγμα.