Ο Μάρτι Σμιθ είναι ένας από τους σημαντικότερους Ιρλανδούς παίκτες του πόκερ. Τα μεγαλύτερα επιτεύγματά του στον χώρο των τουρνουά ήταν το 2007 η κατάκτηση του Irish Open (€650,000 – με δεύτερο το Ρόλαντ ντε Γουλφ και τρίτο τον Σόρελ Μίτσι), και το 2008 η πρώτη θέση στο Event #50 – $10,000 World Championship Pot Limit Omaha Event του WSOP ($ 859,549 κι ένα χρυσό βραχιόλι).
Ο Σμιθ παραχώρησε μία πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη σε μεγάλο πόκερ περιοδικό την οποία σας μεταφέρουμε:
Οκτώβριος 2008
Ο Μάρτι Σμιθ στην πραγματικότητα ποτέ δεν έπαιξε αρκετά τουρνουά πόκερ: πάντοτε προτιμούσε να συμμετέχει στα υψηλότερα online cash games από το δωμάτιο του στο Μπέλφαστ. Κάθε χρόνο ωστόσο, ταξίδευε στο Δουβλίνο – απλά για να περάσει καλά – και συνήθως κατέληγε στο final table του Irish Open.
Το 2007 μάλιστα κατάφερε να το κατακτήσει! Στην συνέχεια, σ’ ένα ταξίδι του στο Λας Βέγκας το καλοκαίρι, έγινε ο Παγκόσμιος Πρωταθλητής στο Pot Limit Omaha και συνάμα ο μοναδικός Ιρλανδός που κατέκτησε βραχιόλι του WSOP το 2008.
Όταν τον συναντήσαμε επιβεβαιώσαμε αυτό που πάντοτε υποπτευόμασταν: ότι πίσω από την ευγενική συμπεριφορά αυτού του αξιαγάπητου Ιρλανδού κρύβεται η καρδιά ενός πρωταθλητή.
ΕΡ: Μάρτι, για μίλησε μας λίγο για τις πρώιμες εμπειρίες σου στον χώρο του πόκερ…
Σμιθ: Ξεκίνησα να ασχολούμαι στο γυμνάσιο, παίζοντας κάποια μικροποσά με φίλους από το σχολείο τα μεσημέρια σε ηλικία 14-15 χρονών.
ΕΡ: Έδειξες από νωρίς έφεση στο συγκεκριμένο παιχνίδι;
Σμιθ: Ναι, ήμουν ίσως ο καλύτερος παίκτης στην ηλικία μου και κατάφερα να κερδίσω πολλά από τα χαρτζιλίκια των φίλων μου. Στην συνέχεια, σε ηλικία 17-18 χρονών άρχισα να συμμετέχω σε regular home game, ενώ και στο Πανεπιστήμιο συνέχισα την ενασχόληση μου ενώ ταυτόχρονα δοκίμαζα τις ικανότητες μου και σε άλλα παιχνίδια από το σπίτι μου στο Μπέλφαστ – δεν υπήρχαν καζίνο στην πόλη εκείνη την περίοδο, και εξακολουθούν να μην υπάρχουν.
Έπειτα ανακάλυψα τα παιχνίδια Hold’em και Omaha, παιχνίδια για τα οποία δεν είχα ακούσει ξανά στο παρελθόν, σ’ ένα ταξίδι μου στο Δουβλίνο. Ήταν το πρώτο βράδυ ουσιαστικά που κέρδισα αρκετά χρήματα – ίσως κάποιες εκατοντάδες λίρες, όπως ήταν τότε – κι έτσι σκέφτηκα, “Είμαι αρκετά καλός σ’ αυτό το παιχνίδι!”
Τους επόμενους μήνες συνειδητοποίησα πως δεν ήμουν καλός, απλώς ήμουν τυχερός. Τα επόμενα χρόνια, και μετά από αρκετά ταξίδια στο Δουβλίνο, ξεκίνησα να ασχολούμαι σοβαρά. Σταδιακά εξελίχθηκα σ’ έναν ικανοποιητικό παίκτη, εν συνεχεία σ’ ένα break-even παίκτη και τελικά σε κερδισμένο παίκτη.
Πότε δεν σκέφτηκα το πόκερ ως μια επαγγελματική διέξοδο. Έβγαζα κάποια χρήματα στο Δουβλίνο ενώ μελετούσα, και για να είμαι ειλικρινής, το πανεπιστήμιο αποτελούσε μια πολύ καλή δικαιολογία για να μην εργαστώ. Ξεκίνησα τις σπουδές μου ως Μηχανολόγος Μηχανικός κι έπειτα μεταπήδησα στους Χημικούς Μηχανικούς… ή το αντίθετο… δεν μπορώ να θυμηθώ (!)…
Τα χρήματα που έβγαζα από το πόκερ ωστόσο ήταν σαφώς χρήσιμα για ένα φοιτητή – κέρδιζα περίπου πέντε ή δέκα χιλιάδες τον χρόνο. Στη συνέχεια ανακάλυψα το online πόκερ. Κατέθεσα $500 σ’ ένα λογαριασμό στη Ladbrokes και πολύ σύντομα τα μετέτρεψα σε διακόσιες χιλιάδες δολάρια (!)
ΕΡ: Μπορείς να μας περιγράψεις την διαδικασία εκμάθησης του παιχνιδιού;
Σμιθ: Μάθαινα από τα σφάλματά μου. Μέχρι πρόσφατα, δεν είχα διαβάσει ούτε ένα βιβλίο αναφορικά με το πόκερ. Σκεφτόμουν πάντα τα hands τα οποία έχω αγωνιστεί. Κάθε φορά που έχανα ένα hand καθόμουν και σκεφτόμουν, “Γιατί έγινε αυτό;” Αναλογιζόμουν τι έκαναν οι παίκτες που κέρδισαν και δεν κατάφερα να κάνω εγώ.
Για τα πρώτα τρία ή τέσσερα χρόνια online αγωνιζόμουν πάντα στα υψηλότερα διαθέσιμα τραπέζια. Πίσω στο παρελθόν, τότε ήταν τα $1-$2, και έπειτα κάνανε ένα τραπέζι $2-$4, κι έτσι ενώ οι περισσότεροι έπαιζαν στο $1-$2, εγώ μεταπήδησα κατ’ ευθείαν στο $2-$4, έπειτα στο $3-$6, και μετά στο $5-$10 – απλά ανέβαινα τα επίπεδα όσο μου δινόταν η δυνατότητα. Έπαιζα λοιπόν πάντα με τους καλύτερους παίκτες.
ΕΡ: Είχες εργαστεί καθόλου κατά το παρελθόν;
Σμιθ: Δούλεψα ως υπάλληλος για λίγο. Μια πραγματικά καταθλιπτική δουλειά. Πενιχρό εισόδημα και γενικά μια δυσάρεστη κατάσταση.
ΕΡ: Από χαμηλόμισθος υπάλληλος λοιπόν, πρωταθλητής του WSOP PLO! Μιλώντας ειλικρινά, αγωνιζόσουν για τα χρήματα ή για το βραχιόλι;
Σμιθ: Εκείνη την συγκεκριμένη περίοδο αγωνιζόμουν για τα χρήματα, αλλά κοιτώντας πίσω το παρελθόν νομίζω πως ο τίτλος μετράει περισσότερο. Σε 20 χρόνια από τώρα πιθανότατα δεν θα έχω πια τα χρήματα, αλλά ο τίτλος και η κατάκτηση του θα μου μείνουν χαραγμένα στην μνήμη.
Εννοώ, δεν νομίζω να φορέσω ποτέ το βραχιόλι – το έχω σ’ ένα συρτάρι δίπλα στο κρεβάτι μου και δεν είμαι από εκείνους τους τύπους που επιδεικνύουν τα… χρυσαφικά τους – αλλά ο τίτλος είναι πράγματι κάτι σπουδαίο. Άλλωστε δεν υπάρχουν και πολλοί άνθρωποι στον πλανήτη που να κατέχουν παρόμοιο τίτλο.
ΕΡ: Το πόκερ είναι από την φύση του ατομικιστικό παιχνίδι, αλλά όταν βρίσκεσαι στο Βέγκας και αγωνίζεσαι στο WSOP, υπάρχει η αίσθηση ότι δεν παίζεις απλά για τον εαυτό σου αλλά εκπροσωπείς μια ολόκληρη χώρα;
Σμιθ: Ναι συμφωνώ, και νομίζω πως αν υπήρχε κάποιος Ιρλανδός παίκτης που ήταν πραγματικά αντιπαθής στο final table, σύσσωμη η ιρλανδική κοινότητα θα βρισκόταν στο πλευρό του. Ακόμη κι Άγγλος να ήταν – αν και υπάρχει έντονος ανταγωνισμός μεταξύ Αγγλίας και Ιρλανδίας – όλοι οι Ιρλανδοί θα υποστήριζαν τον Άγγλο και το αντίστροφο. Αν βέβαια έρχονταν αντιμέτωποι ένας Ιρλανδός κι ένα Άγγλος σε αγώνα heads up τότε τα πράγματα θα άλλαζαν.
ΕΡ: Υπάρχει λοιπόν μια κοινή επιθυμία για να κερδίσουμε τους Αμερικάνους…
Σμιθ: Ασφαλώς! (γελάει)
ΕΡ: Μίλησε μας για το τουρνουά. Αντιμετώπισες περίεργες καταστάσεις;
Σμιθ: Όχι ιδιαίτερα. Πραγματοποίησα ένα καλό ξεκίνημα και δεν συνάντησα πραγματικά εμπόδια. Υπήρχε ένα hand όπου ήμουν all-in απέναντι στον Τομ Ντουάν, σ’ ένα σποτ με πιθανότητες 50/50, κι εκεί κατάφερα να διπλασιάσω. Από εκείνη την στιγμή κι έπειτα ανέβασα στροφές για το final table.
ΕΡ: Είσαι διατεθειμένος να μπλέξεις σε coin flip καταστάσεις για πολλές μάρκες στα μεσαία στάδια ενός τουρνουά;
Σμιθ: Είμαι διατεθειμένος να μπλέξω σε ένα coin flip για πολλές μάρκες σε οποιοδήποτε στάδιο του τουρνουά! Το final table ήταν πιθανόν λίγο πιο σκληρό απ’ ότι συνήθως. Αν και δεν υπήρχαν πολλοί διάσημοι παίκτες Omaha, υπήρχαν ωστόσο αρκετοί παίκτες παγκόσμιας κλάσης.
ΕΡ: Το World Series μπορεί να ‘σου πάρει τα μυαλά’ αν παραμείνεις εκεί για πολύ καιρό. Πως μπορείς και διατηρείς το πρόγραμμά σου;
Σμιθ: Νομίζω ότι χρειάζεται μερικά χρονάκια για να συνηθίσεις το Λας Βέγκας. Την πρώτη φορά πήγα λες και βρισκόμουν σε διακοπές, πίνοντας συνεχώς και γλεντώντας. Αυτή τη χρονιά ήταν η πρώτη φορά ουσιαστικά που πήρα το θέμα στα σοβαρά. Νοίκιασα ένα σπίτι κοντά στο Strip μαζί με κάποιους άλλους Ιρλανδούς φίλους κάτι που με βοήθησε πάρα πολύ. Αν παραμένεις πολλή ώρα σ’ ένα καζίνο, ανεβοκατεβαίνεις τις σκάλες και βλέπεις ανθρώπους να γεμίζουν τα μπαρ, άλλους να παίζουν μπλακ-τζακ και γενικά η όλη κατάσταση καθιστά πολύ δύσκολο το να αυτοσυγκεντρωθείς και…. μάλλον κολλάει κάπου το σχέδιο.
ΕΡ: Είσαι ένας κατά βάση παίκτης Hold’em και Omaha. Ποιο είναι το αγαπημένο σου παιχνίδι;
Σμιθ: Δύο χρόνια πριν θα σας έλεγα το Hold’em – ειδικά για τα τουρνουά – αλλά πλέον λέω ανεπιφύλακτα το Omaha, και δεν το κάνω επειδή εκεί τα πηγαίνω καλύτερα, αλλά ένας τρομακτικά μεγάλος αριθμός παικτών τα πάει πλέον περίφημα στο Hold’em. Δεν έχω τόσο μεγάλο πλεονέκτημα πλέον στο Hold’em όσο έχω στο Omaha.
ΕΡ: Αυτός είναι δηλαδή ο ενδεδειγμένος τρόπος να προχωρήσουμε; Χρειάζεται δηλαδή να γίνουμε καταρτισμένοι παίκτες του Omaha για να κερδίσουμε κάποια χρήματα αφού όλοι πια έχουν διαβάσει τα βιβλία σχετικά με το Hold’em;
Σμιθ: Έτσι νομίζω. Οι άνθρωποι έχουν μελετήσει πλέον πολύ καλά το Hold’em και τα στάνταρς παραμένουν υψηλά. Από την άλλη υπάρχουν πολλοί παίκτες που… μεταναστεύουν στο Omaha που δεν είναι πλήρως κατανοητό το παιχνίδι για εκείνους και το επίπεδο των ικανοτήτων δεν είναι και τόσο καλό.
Υπάρχουν βέβαια παίκτες που συνήθιζαν να παίζουν σε υψηλό επίπεδο Hold’em και παίζουν εξίσου και στο Omaha. Αλλά μέσα σε λίγα χρόνια πιθανόν να αντιμετωπίζουμε μια παρόμοια κατάσταση με το Omaha επίσης. Θα το έχουν μάθει όλοι το παιχνίδι και θ’ αναγκαστούμε να.. μετακινηθούμε σε άλλο!