Το περιοδικό των Financial Times (!) δημοσίευσε μία συνέντευξη σε πρώτο πρόσωπο του διάσημου Βρετανού επαγγελματία παίκτη του πόκερ Ντέηβ Ούλιοτ, με αφορμή την κυκλοφορία της αυτοβιογραφίας του πριν μερικές μέρες. Αξίζει να δούμε τι λέει για τον εαυτό του, και την πορεία του από τα καταγώγια του Χαλ μέχρι τις πολυτελείς αίθουσες του Λας Βέγκας ο σκληροτράχηλος αυτός παίκτης

Ξεκίνησα να παίζω πόκερ όταν εργαζόμουν ως κατασκευαστής τροπαίων (!) στο Χαλ στα τέλη της δεκαετίας του 60. Κατά την διάρκεια των μεσημεριανών διαλειμμάτων έπαιζα με τους συναδέλφους μου για μικρά ποσά και ανακάλυψα πως υπολόγιζα γρήγορα τις πιθανότητες. Ήμουν μόλις 15 ετών αλλά την ίδια χρονιά άρχισα να πηγαίνω σε μια τοπική χαρτοπαικτική λέσχη – αν και κανονικά δεν θα έπρεπε να επιτρέπεται η συμμετοχή μου.

Η λέσχη ήταν νόμιμη αλλά είχε την ατμόσφαιρα ενός παλιού παράνομου καπηλειού. Από εκεί λοιπόν άρχισαν οι προσκλήσεις και για τα πρώτα ιδιωτικά παιχνίδια. Οι άνθρωποι βέβαια χαιρόντουσαν που με είχαν δίπλα τους καθώς δεν ήμουν σπουδαίος παίκτης κι έχανα σε καθημερινή βάση.

Το Χαλ ήταν ένα δύσκολο μέρος για να μεγαλώσει κανείς: αρκετοί ήταν αυτοί που προσέφευγαν στην παρανομία για να βγάλουν τα προς το ζην. Έγινα λοιπόν κι εγώ μέλος μιας συμμορίας διαρρηκτών χρηματοκιβωτίων αλλά δεν το έκανα για τα χρήματα, αλλά για την περιπέτεια και την αδρεναλίνη. Όταν ήμουν 20 ετών συνελήφθη για την ληστεία δύο καταστημάτων κάβας κι ενός καπνοπωλείου και έμεινα στην φυλακή για εννέα μήνες. Οχτώ χρόνια αργότερα συνελήφθη ξανά και κάθισα αυτή τη φορά για 18 μήνες. Δεν είναι ασφαλώς κάτι που είμαι περήφανος, αλλά από τότε δεν έχω κάνει κάποια άλλη παράνομη πράξη.

Δεν αποφάσισα ποτέ να εξελιχθώ σε επαγγελματία παίκτη πόκερ – απλά συνέβη. Αρχικά έπαιζα cash games στο Χαλ. Όταν κανένας πια δεν ήθελε να παίζει μαζί μου ταξίδεψα μέχρι τον αγγλικό βορρά αναζητώντας λίγη δράση. Κάποια μέρη ήταν αρκετά ελεεινά αλλά μου άρεσε ο θόρυβος.

Κάποιες φορές είναι ευκολότερο να κερδίσεις τα παιχνίδια από το να τα επιστρέψεις με ασφάλεια στο σπίτι γι’ αυτό αποφάσισα να κουβαλάω μαζί μου όπλο. Αποδείχθηκε σωστή κίνηση καθώς αρκετοί παίκτες ήταν αυτοί που έπεσαν θύματα ληστείας. Κάπου στα 90s, έφευγα από ένα παιχνίδι στο Μπράντφορντ στις 5 το πρωί. Ήταν χειμώνας, έκανε πραγματικά παγωνιά και κουβαλούσα μαζί μου αρκετά χρήματα. Καθώς έβγαινα από την έξοδο κινδύνου μ’ ένα φίλο μου άκουσα κάποιους ανθρώπους να ψιθυρίζουν και έβγαλα το όπλο και πυροβόλησα στον αέρα. Όποιοι κι αν ήταν, έριξαν κάτω μερικούς σκουπιδοτενεκέδες κι άρχισαν να τρέχουν πανικόβλητοι.

Σίγουρα οι τζογαδόροι δεν είναι και η πιο συμπαθητική κατηγορία ανθρώπων στον κόσμο. Το 1996 έπαιζα απέναντι σ’ έναν παλιότερο παίκτη που λεγόταν Τσάρλι, ένα καλό παιδί από το Λίβερπουλ. Μονομαχούσαμε για ένα καλούτσικο pot αξίας £3,000. Ποντάρισα στο pot και ξαφνικά ο Τσάρλι έπεσε από την καρέκλα του. Είχε πάθει καρδιακή προσβολή!

Σήμερα δεν υπάρχει θέμα, ασφαλώς ούτε καν θα ήθελα τα χρήματα κάτω από τέτοιες συνθήκες αλλά εκείνη την στιγμή ήταν δύσκολα. Ρώτησα αν είχα κερδίσει αλλά δεν απάντησε. Ρώτησα ξανά και σκέφτηκα πως το pot ήταν δικό μου. Αλλά αυτή τη φορά ο Τσάρλι κατάφερε να φωνάξει με δυσκολία στον αδελφό του να κάνει call στο bet. Άφησε την τελευταία του πνοή αργότερα στο νοσοκομείο…

Το 1997, πέταξα στο Λας Βέγκας για πρώτη φορά και όταν επέστρεψα αργότερα μέσα στη χρονιά κέρδισα ένα βραχιόλι World Series of Poker bracelet και $180,310. Έλαβα και το προσωνύμιο του “Devilfish” την ίδια χρονιά οπότε μάλλον ήταν σημαδιακή – ένας παίκτης πόκερ από το Μπέρμιγχαμ μου το έβγαλε. Έχανε συνεχώς και μ’ αποκαλούσε “Devilfish”, λόγω του fugu, ενός ιαπωνικού ψαριού που είναι θανάσιμα δηλητηριώδες αν δεν προετοιμαστεί κατάλληλα από τους σεφ. Σ’ ένα τουρνουά πόκερ στο Βέγκας ένα φίλος μ’ αποκάλεσε Devilfish ενώ παράλληλα τσίριζε. Κέρδισα και την επόμενη μέρα ήταν γραμμένο στις εφημερίδες.

Έκτοτε καθιερώθηκα ως ο κορυφαίος παίκτες με κέρδη από τουρνουά στην Μεγάλη Βρετανία – έχω κερδίσει περισσότερα από $5.6 εκατομμύρια – ενώ το 2007 ψηφίστηκα ως European Player of the Year. Το πόκερ σίγουρα άλλαξε σε σχέση με την δεκαετία του 1970: η τηλεόραση το έκανε δημοφιλές ενώ και το διαδίκτυο παρέχει πρόσβαση που δεν υπήρχε στο παρελθόν.

Τώρα αγωνίζομαι πλέον σε live τουρνουά ή σε ιδιωτικά παιχνίδια στο Λας Βέγκας. Δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος: καθόλου βρώμικα δωμάτια, τέρμα τα όπλα και οι έξοδοι κινδύνου. Αλλά τα stakes είναι αρκετά υψηλότερα στο Λας Βέγκας απ’ ότι στην Ευρώπη και γι’ αυτό το λόγο το προτιμώ. Λόγω των δύσκολων χρόνων που πέρασα, έχω συνειδητοποιήσει πως οτιδήποτε κι αν συμβεί κανένας δεν θα μπορέσει να με καταβάλλει. Ένας καλός παίκτης δεν μπορεί να έχει νεύρα. Έχασα τα δικά μου πριν αρκετό καιρό…

Το βιβλίο ‘Devilfish: The Life & Times of a Poker Legend’,του Ντέηβ Ούλιοτ κυκλοφόρησε από την Viking στις 9 Σεπτεμβρίου

{mos_fb_discuss:13}