Με αφορμή την 2η Οκτωβρίου που δείχνει πως καθιερώνεται στον κόσμο του πόκερ ως “Doyle Brunson Day” o Connor Richards συνομίλησε με αρκετούς βετεράνους και μη παίκτες που γνώρισαν από κοντά τον Τεξανό θρύλο του πόκερ.

Ποια είναι η πρώτη ανάμνηση σας από τον Doyle Brunson;

Eli Elezra: Η πρώτη-πρώτη φορά ήταν όταν παίζαμε $500/$1.000 στο Mirage. Θυμάμαι παίζαμε στο Mirage όταν μια μέρα ο Bobby Baldwin ήρθε και είπε ότι θα μετακινηθούμε όλοι από τα high stakes στο Bellagio. Μου άρεσε το Mirage γιατί εκεί κέρδισα το WPT. Τελικά μετακινηθήκαμε όλοι στο Bellagio μια εβδομάδα αργότερα κι εκεί συνάντησα τον Doyle και τον Chip Reese.

Ήταν σαν να παίζω με τον… Θεό τότε, όλοι γνωρίζαμε ότι ο Doyle είχε γράψει βιβλία για το παιχνίδι, ότι ο Doyle είναι το ίδιο το πόκερ, ο νονός του πόκερ. Ήταν για μένα κάτι εντυπωσιακό, ήμουν 40 ετών περίπου, μιλάμε 25 χρόνια πριν, και έπαιζα με τους κορυφαίους του κόσμου.

Billy Baxter: Όταν ήρθα πρώτη φορά στο Λας Βέγκας το 1975 εκεί που είναι τώρα το Bellagio υπήρχε το Dunes. Δεν είχα παίξει ποτέ έως τότε 2-7 στη ζωή μου. Είχα προλάβει πάντως να βγάλω χρήματα όταν εμφανίστηκα και τους έβλεπα να παίζουν το 2-7 no-limit lowball. Υπήρχαν ηλικιωμένοι παίκτες γύρω στα 70 που έπαιζαν blinds $1.000/$2.000, ante $500 χωρίς cap στα ’70s.

Για να καταλάβετε για τι παιχνίδι μιλάμε το τελευταίο που έγινε πριν φύγει από τη ζωή ο Major Riddle έχασε $1.600.000 σε ένα session! O πρώτος πύργος που χτίσανε τότε στο Caesars για να φανταστείτε κόστιζε $16.000.000! Τα εκατομμύρια δεν είναι όπως τώρα.

Ο Doyle ήταν λοιπόν στα παιχνίδια εκείνα, εγώ ήμουν καλός χαρτοπαίκτης, αλλά δεν γνώριζα για το 2-7. Άρχισα να παίζω μαζί τους και γρήγορα συνειδητοποίησα πως ο ανταγωνισμός δεν είναι υψηλός.

Την πρώτη χρονιά που βρέθηκα στο World Series κέρδισα το 2-7 tournament, τη δεύτερη χρονιά βγήκα 2ος και την τρίτη το κατέκτησα ξανά! Τη χρονιά που το έχασα ήταν στο heads-up o Bobby Baldwin. Παίζαμε με τον Doyle κάθε μέρα σ” εκείνα τα high stakes.

Tom McEvoy: Ήταν 1 Δεκεμβρίου 1978. Πηγαινοερχόμουν εκείνη τη χρονιά από το Μίτσιγκαν στο Λας Βέγκας και ήθελα να διαπιστώσω αν μπορώ να είμαι επαγγελματίας παίκτης πόκερ. Είχα ακούσει για το βιβλίο του Brunson, αλλά δεν ήξερα που να το αποκτήσω. Τελικά ανακάλυψα ότι ο ίδιος είχε μια εκδοτική εταιρία που δεν κράτησε πάντως για πολύ.

Ήταν λοιπόν 1 Δεκεμβρίου 1978 όταν κατευθύνθηκα στην εκδοτική του εταιρία και το μέρος ήταν άδειο εκτός από ένα άτομο. Τον ίδιο τον Doyle Brunson! Δεν τον είχα συναντήσει ποτέ έως τότε, αλλά τον αναγνώρισα αμέσως. Πηγαίνω λοιπόν εκεί και του δίνω χρήματα για να αγοράσω το βιβλίο, στα οποία συνήθιζε να υπογράφει με την αφιέρωση “May all your deals be good ones.”

Τότε έκανα κάτι που δεν ήταν του χαρακτήρα μου, αλλά δεν είχε ίχνος αγένειας. Καθόμουν σε μια καρέκλα απέναντι του όταν σήκωσα το δάκτυλο και του είπα “Μην με ξεχάσεις, μια μέρα θα είμαι στο ίδιο τραπέζι με σένα.”

Απλά χαμογέλασε, είμαι σίγουρος πως θα το είχε ακούσει εκατομμύρια φορές. Τέσσερα χρόνια αργότερα ήμουν μαζί του στο final table του Main Event.

David Williams: Ήταν σίγουρα στο WPT του 2005. Γνώριζα τον Doyle γιατί είμαι από το Τέξας και ξεκίνησα να παίζω από 19, 20 ετών όταν το πόκερ δεν ήταν τόσο δημοφιλές. Υπήρχαν κάποια underground card rooms στο Ντάλας που έπαιζα και ο Brunson ήταν από τους πρωτοπόρους. Ταξίδευε σε τέτοια ιδιωτικά παιχνίδια όπως έγω πολλές δεκαετίες νωρίτερα.

Το μέρος που ξεκίνησα να παίζω λεγόταν Redman’s Lounge, ένα underground poker club με έξι τραπέζια και στους τοίχους υπήρχαν φωτογραφίες με παλιούς cowboys όπως ο Βyron “Cowboy” Wolford.

Πολλοί από αυτούς που έπαιζα ήταν φίλοι με τον Doyle, όπως ο Puggy Pearson και ο Amarillo Slim, Όταν βγήκα δεύτερος στο Main Event ήρθα στο Λας Βέγκας και συστήθηκα στον Doyle στο Bellagio εξηγώντας του ότι γνώριζα όλους αυτούς τους τύπους.

“Είναι ίσως το μοναδικό μέρος στον κόσμου που δεν είμαι κερδισμένος” μου είπε κι έκτοτε γίναμε φίλοι, όντας και οι δύο Τεξανοί. Ήταν πολύ φιλικός και προσιτός σαν άνθρωπος.

Tom Dwan: Νομίζω πως η πρώτη φορά ήταν όταν παίξαμε στο Bobby’s Room. Όταν ξεκίνησα να παίζω live στο Bellagio ήταν μόλις άρχσαν οι παίκτες να μετακινούνται από online σε live. Ήταν αναμφίβολα σπουδαία εμπειρία να παίζεις με τον Doyle, τον γνώριζαν οι πάντες στο πόκερ.

Ben Lamb: Παίζαμε $1k/$2k limit στο Bobby’s Room. Δεν ήμουν ο καλύτερος παίκτης στο limit και θυμάμαι με μπλόφαρε σ” ένα μεγάλο pot στο Single Draw. Λεπτομέρειες του hand δεν θυμάμαι γιατί πέρασαν και 15 χρόνια, αλλά μόνο από δύο ανθρώπους θυμάμαι τα πρώτα “χέρια” που έπαιξα μαζί τους: τον Brunson και τον Ivey.

Mori Eskandani: Η πρώτη φορά που έπαιξα με τον Doyle ήταν στο Mirage. Παίζαμε $200/$400 μισό Stud, μισό Hold’em. Μπήκε στο παιχνίδι, δεν γνώριζε πολλούς από εμάς και 20 λεπτά αργότερα είπε “Αυτό το παιχνίδι δεν αξίζει” και σηκώθηκε κι έφυγε.

Ήταν 1991 νομίζω και όλοι είχαμε μείνει με το στόμα ανοικτό που κάθισε στο ίδιο τραπέζι με μας. Αλλά η πρώτη φορά που τον είδα από κοντά ήταν ως θεατής να παίζει ένα “χέρι” NLHE και να δέχεται ένα σκληρό runner-runner bad beat, ενώ είχε φλοπάρει set.

Mike Matusow: Την πρώτη φορά που τον συνάντησα έπαιζε στο Big Game κι εγώ πραγματικά είχα… διαλύσει το παιχνίδι, δεν κέρδιζα απλά, κυρίως στα $100/$200 και $200/$400 mixed games. Ήμουν πιτσιρικάς και είχα μόλις μάθει να παίζω Omaha 8 και Stud 8.

Ήρθε και μου είπε “Πρέπει να παίζεις αρκετά ψηλά μέχρι εκεί που όταν χάνεις να το αισθάνεσαι. Αν δεν το νιώθεις όταν χάνεις δεν πρέπει να παίζεις αρκετά ψηλά.”

Κι εγώ κυριαρχούσα στο παιχνίδι και λέω ας παίξουμε $400/$800. Τα έχασα όλα, είπα από μέσα μου αυτός ο κ**ης με έβαλε να παίξω σε υψηλότερα όρια για να με μπαστάρει; Ήταν η πρώτη φορά που χρεωκόπησα. Γυρνώντας τον χρόνο πίσω ωστόσο είχε δίκιο. Δεν μπορείς να παίζεις πόκερ εκεί που όταν χάνεις δεν το νιώθεις.

Έζησα τη ζωή μου στα όρια μέχρι το 2016, δύο χρόνια μετά τον τραυματισμό μου, γιατί ήρθε ένα σημείο που έπρεπε να παίξω σε μικρότερα. Δεν μπορώ να χρεωκοπήσω γιατί δεν μπορώ να ταξιδέψω στον κόσμο. Ο Doyle πάντως έτρεφε αρκετό σεβασμό για μένα. Έλεγε σε όλους πως ήμουν ο καλύτερος παίκτης Omaha 8 or Better που έχει δει. Και ήμουν.

Andy Bloch: Ίσως να μην ήταν η πρώτη φορά, αλλά αυτή που θυμάμαι πρώτα ήταν στο Tunica World Poker Open το 2002. Είχα κάνει απλά call με ντάμες σ” ένα open-raise ενός παίκτη με βαλέδες και το flop ήταν Q-J-x. Kάναμε slow-play στο flop και τα βάλαμε νομίζω στο turn.

Ο Doyle είπε στον παίκτη που είχε τους βαλέδες ότι μπορούσε να πάει πάσο. Δεν ήταν το πιο εκπληκτικό read φυσικά, με τα πονταρίσματα ήταν πιθανό να έχω τα nuts, αλλά ήταν σίγουρα αξιομνημόνευτο.

Πόσο συχνά παίζατε με τον Doyle Brunson;

Eli Elezra: Παίξαμε τόσες πολλές φορές μαζί, συνήθως τρεις ή τέσσερις φορές την εβδομάδα. Χιλιάδες ώρες παιχνιδιού με Doyle και Chip, ταξιδεύαμε μαζί στην ανατολική ακτή, στο Foxwoods. Ο Doyle μας προσκαλούσε τα Χριστούγεννα στο σπίτι του.

Τα πρώτα χρόνια το έβλεπα περισσότερα επιχειρηματικά, αλλά στη πορεία έμαθα πολλά τόσο από τον Doyle όσο και από τον Chip. Ο Doyle θα είναι για πάντα στα μάτια μου το είδωλο μου και ο λόγος που έγινα παίκτης πόκερ.

Υπήρχε μια περίοδος δύο ετών που παίζαμε 3-handed, 4-handed, εγώ, ο Chip και ο Doyle. Θυμάμαι μάλιστα ότι ο Chip είχε γίνει τόσο καλός όταν ο Doyle έφτασε τα 70 και άρχισε να έχει κάποιες αδυναμίες στο παιχνίδι του.

Tom McEvoy: Έπαιξα αρκετά μαζί του για χρόνια, τόσο σε τουρνουά όσο και σε cash games στις αρχές. Έκανα μάλιστα κι ένα σεμινάριο μαζί του μόλις κέρδισα το World Series. Ένα-δυο μήνες μετά το 1983 main event μαζί με Doyle, Mike Caro και David Sklansky.

Andy Bloch: Δεν θυμάμαι να έχουμε παίξει cash games μαζί γιατί δεν έπαιζα σε nosebleed stakes, όπως τα $400/$800 limit games. Έτυχε ωστόσο να συναντηθούμε σε κάποια τραπέζια και τον απέκλεισα μερικές φορές.

Steve Zolotow: Έπαιξα μαζί του heads-up από τις 2 ως τις 6 το πρωί για ένα από τα ελάχιστα Chinese poker bracelets που δώσανε και τον κέρδισα!

Eli Elezra: Θα έλεγα πως είχα μαζί του τουλάχιστον 30-40 sessions στο Chinese poker και το λιγότερο 5-6 ώρες heads-up.

Tom Dwan: Παίξαμε λίγο σε διάφορες παραλλαγές, σε PLO, σε no-limit, σε mixed games, limit και άλλα.

David Williams: Δεν παίξαμε αρκετά μαζί, κάποιες φορές συναντηθήκαμε σε τουρνουά. Παίζαμε σε διαφορετικά cash games.

Ben Lamb: Όχι πολύ. Πιθανότατα καμιά 50αριά φορές στο πέρασμα των ετών στα cash games. Όχι τόσο όσο παίκτες όπως ο Mike Gorodinsky και άλλοι.

Dan Shak: Πρέπει να ήταν 20 χρόνια πριν, κυρίως στα cash games.

Διάφορες ιστορίες με τον Doyle Brunson

Ben Lamb: Θυμάμαι μια ιστορία μ” ένα μπαστούνι του γκολφ που του ζήτησα να μου δανείσει γιατί έπαιζα την επόμενη μέρα. Του έδωσα τρεις μαύρες μάρκες και μου είπε, δεν θέλω αλλά αν ξεχάσω να στο φέρω θα σου χρωστάω 100 δολάρια και για κάθε μέρα επιπλέον $100.

Τελικά το ξέχασε και ήμουν σ” ένα δείπνο στο Bellagio με τη σύζυγο μου όταν μου έφερε τελικά $4.000! Δεν μπορούσε να το βρει, νομίζω το έχασε, μου έδωσε τελικά κάποια άλλα πράγματα που κρατώ ακόμη ως ανάμνηση και τον άφησα να εξαγοράσει το στοίχημα.

Steve Zolotow: Όταν πρωτοήρθα στο World Series γνώριζα τον Doyle. Δεν νομίζω πως παίζαμε τα ίδια παιχνίδια τότε, αλλά είχαμε κοινούς φίλους. Ο Chip έπαιζε επίσης backgammon, όπως κι εγώ. Στην αρχή είχαν μπουφέ που ήταν ανοικτός 24 ώρες και κάποια στιγμή άλλαξε αυτό κι έκλεινε στις 22:30.

Μια μέρα λοιπόν αποκλείστηκα σ” ένα τουρνουά στις 22:00 κι έτρεχα να προλάβω το μπουφέ. Πάω να μπω, είναι γεμάτο και το φαγητό έχει τελειώσει. “Είμαστε κλειστά” μου λέει μια γυναίκα. Της εξηγώ πως είμαι χορτοφάγος και θα φάω απλά μια σαλάτα γρήγορα και θα φύγω.

“Kλείσαμε” μου επαναλαμβάνει, την προσπερνάω και παίρνω μια σαλάτα και κάθομαι. Την βλέπω που μιλάει στο τηλέφωνο κι έρχονται δύο άνθρωποι ασφαλείας να με πετάξουν έξω.

Περνάμε έξω από τα high stakes και βλέπω τον Doyle να παίζει. Γνώριζα ότι ο Doyle ήξερε τους πάντες εκεί και του λέω “Doyle έρχεται η αστυνομία της σαλάτας”. “Είναι εντάξει το παιδί” τους λέει ο Doyle και άρχισαν να γελάνε όλοι με την ατάκα μου.

Ακόμη μια ιστορία, οι Johnny Chan, Chip Reese and Doyle Brunson ήταν οι κορυφαίοι παίκτες των high stakes. Κάποια στιγμή έφυγα και γυρνάω την επόμενη και εξακολουθούσαν να παίζουν οι τρεις τους!

“Είστε τρελοί; Είστε οι τρεις κορυφαίοι παίκτες και παίζετε μεταξύ σας;” τους ρώτησα και δεν θυμάμαι ποιος από τους τρεις μου απαντάει “Αν δεν έχεις ανοικτό το μαγαζί πως περιμένεις να έρθουν πελάτες;”

David Williams: Του άρεσαν πολύ οι ιστορίες γύρω από τα περίφημα underground games στο Τέξας. Με ρωτούσε συχνά για το πως ήταν τα παιχνίδια αυτά στα τέλη της δεκαετίας του 90 που δεν συμμετείχε τόσο. Του ανέφερα μερικά πράγματα και αναρωτιόταν αν υπάρχει ακόμη αυτό το club, ρωτούσε για διάφορους bookmakers και παίκτες που γνώριζε, ποιοι είναι εν ζωή ακόμη.

Αν και μας χώριζαν μερικές γενιές είχαμε ένα κοινό, κάτι που δεν συνέβαινε με όλους στο Λας Βέγκας. Μπορούσε να διαβάζει το μυαλό των ανθρώπων, όχι μόνο των παικτών.

Andy Bloch: Κάθισα δίπλα του αρκετές φορές και ήταν ασφαλώς μεγάλη μου τιμή και σπουδαία εμπειρία. Ήταν σχεδόν πάντα σε καλή διάθεση και στο κορυφαίο επίπεδο του παιχνιδιού παρότι μεγάλωνε. Νομίζω πληγώθηκε αρκετά στο $50.000 H.O.R.S.E. που βγήκα δεύτερος για $1.029.600 και αυτός έβδομος για $274.560.

Ήταν chip leader πηγαίνοντας στην τελευταία μέρα, αλλά στη Day 2 ήθελαν να φτάσουν ως τους εννέα φιναλίστ και να παίξουμε τελικά μέχρι τις 8, 9 το πρωί, κάτι τέτοιο τρελό.

Έκανε τρομερά κρύο στο Rio και ήδη δύσκολα για όλους την επόμενη μέρα. Όσοι επιστρέψαμε δεν είχαμε καθόλου καλό ύπνο, ίσως δεν κοιμήθηκε και κανείς. Συνεπώς απέκτησα έτσι ένα πλεονέκτημα όντας ο νεαρότερος του τραπεζιού σε αντίθεση με τον Doyle που ήταν καταβεβλημένος.

Θυμάμαι επίσης μια Πρωτοχρονιά που ερχόντουσαν οι καλεσμένοι και πίναν σφηνάκια μαζί του και κάποιος έπρεπε να τον πάει σπίτι. Δεν θα στοιχημάτιζα για τίποτα πάντως εναντίον του Doyle, είτε ήταν γκολφ, είτε πόκερ, είτε ακόμη σφηνάκια τεκίλα.

Mike Matusow: Είχαμε κάθε χρόνο πάρτι για το Halloween και πήγαινα εκεί με τον Todd Brunson, όπου ήταν όλη η οικογένεια τους. Εγώ είχα πιο πολύ σχέσεις με τον Todd, αλλά δεν έπαιξα ποτέ με τον Doyle γιατί όταν ήρθε ήταν το μοναδικό σαββατοκύριακο που έλειπα από την πόλη.

Είχαν έρθει πολλοί εύρωστοι οικονομικά παίκτες και έπαιζαν $2.000/$4.000 και $4.000/$8.000. Ποιος ξέρει τι θα συνέβαινε αν δεν έλειπα εκείνες τις ημέρες.

Ted Forrest: Ένας παίκτης, δεν θυμάμαι ποιος, επιχειρηματολογούσε σωστά για τον λόγο που έπρεπε να μπει αυτός στο Hall of Fame, την ίδια χρονιά που ήταν υποψήφιος κι ο Todd Brunson. O Doyle τον κοίταξε στα μάτια και του είπε “Ξέρεις έχεις δίκιο, εσύ πρέπει να ψηφιστείς, αλλά η οικογένεια είναι οικογένεια.”

Eli Elezra: Όταν είχαμε πλέον γνωριστεί καλά εμφανίστηκε μια μέρα στο Bobby’s Room και μου έδωσε το βιβλίο του “Αυτό είναι για σένα. Δεν σου προτείνω όμως να το διαβάσεις, θα σου καταστρέψει το παιχνίδι σου”. Ακόμη έχω το βιβλίο με αφιέρωση “Για τον φίλο μου Eli.”

Tom Dwan: Τόσο ο Doyle όσο και ο Bobby Baldwin τον οποίο γνώριζα περισσότερο είχαν πάρα πολλές τρελές ιστορίες να σου πουν.

Θυμάμαι να ακούω όλες αυτές τις ιστορίες των παλιών ημερών, αρκετοί είχαν προσπαθήσει να τον ακολουθήσουν στο σπίτι του και να τον ληστέψουν και προσποιήθηκε καρδιακή ανακοπή δύο ή τρεις φορές!

Tom McEvoy: Ο Phil Hellmuth εξαγριώνει πολλές φορές τους αντίπαλους παίκτες. Είμαι φίλος με τον Phil και τον συμπαθώ, αλλά ο εγωισμός του κάποιες φορές είναι εκτός ελέγχου. Ξεφεύγει πολλές φορές σε άλλους παίκτες κι έπειτα ζητάει συγγνώμη και προσπαθεί να το διορθώσει, αλλά συνεχίζει να λέει πράγματα που δεν πρέπει.

Ο Daniel Negreanu είναι σπουδαίος πρεσβευτής του παιχνιδιού επίσης, αλλά κάποιες φορές λέει πράγματα κάπως… αμφιλεγόμενα για το παιχνίδι και δεν συμφωνώ μαζί του.

Ο Doyle δεν ήταν έτσι, ήταν κάτι παραπάνω από κύριος στο τραπέζι και είχε μια θετική αύρα που τον συνόδευε. Υπήρχαν φυσικά πράγματα που δεν συμφωνούσα καθόλου μαζί του, ειδικά στα πολιτικά. Κλίνω προς τα αριστερά, ενώ εκείνος ήταν ένας αφοσιωμένος δεξιός.

Μισούσε να χάνει

Tom Dwan: Bρέθηκα αρκετές φορές σε τραπέζι που ήταν ο Doyle με τον Ivey. Μία από τις τελευταίες φορές που τον είδα, έπαιζε στο Poker After Dark με τον Τεξανό γερουσιαστή Ted Cruz, σ” ένα Sit & Go. Νομίζω ήταν ένα $5.000 Sit & Go ή κάτι τέτοιο. Είχε το scooter του με το οποίο πήγαινε στο Aria poker room κι έτρεχα μαζί του για δυο λεπτά ενώ τον άκουγα να φωνάζει για κάποιο bad beat από τον Hellmuth.

Eli Elezra: Η διάθεση του άλλαζε από λεπτό σε λεπτό. Οι Daniel Negreanu, Gus Hansen κι εγώ διαφέραμε από τους Phil Ivey και Doyle Brunson. Εμείς βγαίναμε φωτογραφίες, υπογράφαμε αυτόγραφα, αλλά ο Doyle τους απέφευγε γιατί όλοι θέλαν φωτογραφία μαζί του.

Μια μέρα ταξιδέψαμε στο Foxwoods με τους Chip και Doyle και ο “Texas Dolly” βρέθηκε να χάνει $650.000. Κάποια στιγμή ο Chip Reese με σκούντηξε στο πόδι βλέποντας μια ηλικιωμένη κυρία να κατευθύνεται στον Doyle για μια φωτογραφία. “Γεια σας κύριε Brunson μπορώ να έχω μια φωτογραφία μαζί σας;”

Ο Doyle που έχανε εκείνη την ώρα $650.000 γύρισε και της το ξέκοψε κατευθείαν “Καμία φωτογραφία, άφησε με μόνο μου”. Έχει πλάκα τώρα αλλά η κυρία τρόμαξε. Τότε ο Chip σηκώθηκε βλέποντας την σχεδόν να κλαίει και την παρηγόρησε. Αλλά έτσι ήταν ο Doyle, όπως οι περισσότεροι όταν χάνουν η διάθεση τους αλλάζει.

Mike Matusow: Είχε πολλή πλάκα να παίζεις μαζί του, ήταν ευφυέστατος και μισούσε να χάνει. Έκλαιγε σαν μωρό κάθε φορά που έχανε ένα pot. Είχε ωστόσο καρδιά-χρυσάφι και εξακολουθώ να είμαι φίλος με τον γιο του τον Todd.