Το 54ο κατά σειρά World Series of Poker έχει εδραιωθεί πλέον ως η σειρά live πόκερ με το μεγαλύτερο πρεστίζ στον χώρο κι ένας από τους πρωτεργάτες του θεσμού ήταν ασφαλώς κι ο Jack Binion.

Σε ηλικία 86 ετών πλέον ο γιος του μεγιστάνα των καζίνο Benny Binion εγκαινίασε τον θεσμό το 1970 στο Binion’s Horseshoe του Λας Βέγκας. Κανείς δεν φανταζόταν τότε πως ένα μικρό event με τη συμμετοχή έξι προσκεκλημένων θα προσέλκυε κάθε καλοκαίρι χιλιάδες παίκτες από κάθε γωνιά του πλανήτη.

Ο Τεξανός Jack Binion ήταν από από τους πρώτους που εισήχθησαν στο Poker Hall of Fame και αποτελεί αν μη τι άλλο εμβληματική μορφή της βιομηχανίας.

Άρχισε να ξετυλίγει το κουβάρι των αναμνήσεων στον Chad Holloway του Pokernews.

“Η οικογένεια μου έφυγε από το Τέξας το 1947. Θα πρέπει να γνωρίζετε πως υπήρχαν πάρα πολλά παράνομα καζίνο αμέσως μετά τον Β” Παγκόσμιο Πόλεμο. Υπήρχε μάλιστα και το Kefauver Committee, ένα κίνημα ουσιαστικά που ζητούσε το λουκέτο σε αυτές τις επιχειρήσεις. Το φθινόπωρο του 1946 με μια μεταρρύθμιση τις έκλεισαν και τότε μετακoμίσαμε στο Λας Βέγκας.”

Παρότι η επιχείρηση του πατέρα του περιελάμβανε συχνά προστριβές με το νόμο και βίαια περιστατικά ο ίδιος θυμάται ευχάριστα τα χρόνια στο Τέξας.

“Είχα υπέροχα παιδικά χρόνια. Οι γονείς μου ήταν πολύ αφοσιωμένοι στα παιδιά τους, ο πατέρας μου ήταν πολύ ανεκτικός κατά κάποιον τρόπο. Αλλά ούτως ή άλλως πέρασα ευχάριστα παιδικά χρόνια και κάποια στιγμή το 1951 άνοιξε και το Horsehoe. Πριν από αυτό πηγαίναμε πάντα σε ένα ράντσο που είχε στη Μοντάνα και όλο το καλοκαίρι περνούσαμε τον χρόνο μας εκεί.”

Τα μπλεξίματα ωστόσο δεν άργησαν να έρθουν.

“Τον πρώτο καιρό το Horseshoe είχε μεγάλη επιτυχία, αλλά ξαφνικά του απήγγειλαν κατηγορίες για φοροδιαφυγή για τα χρόνια στο Τέξας. Μπήκε στη φυλακή και αναγκάστηκε να πουλήσει το Horseshoe σ” ένα τζογαδόρο από τη Νέα Ορλεάνη, τον Joe W. Brown.

Δεν γνόριζε καλά τον Brown αλλά είχε καλή φήμη. Ήταν πολύ επιτυχημένος τζογαδόρος και αποφάσισε να επενδύσει στο πετρέλαιο. Χτύπησε ένα τεράστιο κοίτασμα πετρελαίου στη Λουιζιάνα. Όταν απεβίωσε η επιχείρηση αυτή πουλήθηκε για $47.500.000 που σε σημερινά χρήματα θα ήταν τουλάχιστον $470.000.000, ίσως και διπλάσια. Αν υπήρχε τότε το Forbes με τους 400 πλουσιότερους ανθρώπους ο Joe Brown θα ήταν σίγουρα μέσα.”

Όταν αρρώστησε ο Brown πούλησε το καζίνο σ” έναν όμιλο, ενώ ο Jack Binion, μόλις 27 ετών, διατηρούσε τότε το 2.5% της επιχείρησης. Όταν ο όμιλος όμως άρχισε να έχει κάποια οικονομικά προβλήματα αύξησε το ποσοστό του σε 25%.

“Εν τέλει το πήραμε πάλι πίσω, πήραμε ένα τραπεζικό δάνειο και αποκτήσαμε τον απόλυτο έλεγχο του καζίνο.”

Κι ενώ ο Jack Binion ήταν στα χαρτιά το αφεντικό του Horseshoe, ο πατέρας του Benny εξακολουθούσε να κινεί τα νήματα. Πρόθυμος να αποδεχθεί στοιχήματα οποιουδήποτε ποσού το Binion’s Horseshoe έγινε γρήγορα δημοφιλής προορισμός στο Λας Βέγκας. Καλός φίλος του Johnny Moss και λάτρης του πόκερ ο Benny δέχθηκε μια κομβική – όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων – πρόσκληση για το Reno το 1969.

“Ένας τύπος από το Austin του Τέξας που είχε καζίνο στο Reno μας προσκάλεσε σε ένα event που ήταν κάπως σαν συνάντηση των gamblers. Αποφασίσαμε να πάμε με τον πατέρα μου και τον αδερφό μου και τελικά αυτό που συναντήσαμε ήταν απλά ένα παιχνίδι πόκερ. Εκεί γνώρισα και τον Doyle Brunson. Την επόμενη χρονιά ανακαινίσαμε το Horseshoe και στην επέκταση του συμπεριλάβαμε κι ένα card room.”

Ο τύπος αυτός που τους προσκάλεσε ήταν ο Tom Moore, ιδιοκτήτης του Holiday Hotel. Αποφάσισε να μην κάνει το reunion την επόμενη χρονιά και άδραξαν την ευκαιρία οι Binions.

“Σκεφτήκαμε ότι δεν είναι κακή ιδέα να το οργανώσουμε εμείς αυτή τη φορά. Κάλεσα τον διοργανωτή της πρώτης συνάντησης και μόλις μου είπε ότι δεν έχει σκοπό να το επαναλάβει είπαμε να το φιλοξενήσουμε εμείς.”

Χωρίς να γνωρίζουν του τι θα επακολουθήσει μόλις είχε γεννηθεί το World Series of Poker, παρότι η πρώτη χρονιά δεν είχε ουσιαστικά tournament format. Αντιθέτως οι συμμετέχοντες έπαιξαν σε διάφορα cash games και στο τέλος ψήφισαν για τον καλύτερο παίκτη που ήταν ο Johnny Moss.

«Ήρθαν έξι παίκτες και το ονόμασα World Series of Poker. Δεν πέρασε από το μυαλό μου ή κάποιου άλλου η ιδέα να διοργανώσουμε ένα τουρνουά όπου θα προέκυπτε ο νικητής. Απλά θα ρωτούσαμε τους παίκτες ποιος ήταν ο καλύτερος κι αυτός που είχε τις περισσότερες ψήφους θα έβγαινε νικητής. Αυτός που είχε την ιδέα στη συνέχεια να γίνει ένα freezeout τουρνουά ήταν ο Amarillo Slim.

Αυτό που γινόταν εκείνα τα χρόνια στα περισσότερα freezeouts ήταν δύο παίκτες να βάζουν το ίδιο ποσό μέχρι κάποιος να τα κερδίσει όλα. Δεν θυμάμαι να είχε διοργανώσει κάποιος freezeout τουρνουά με περισσότερους παίκτες. Επέλεξα την ονομασία World Series of Poker γιατί εκείνο τον καιρό σκεφτόμουν ότι το World of Poker Championship ήταν λίγο… αλαζονικό με μόλις έξι παίκτες. Δεν επιθυμούσαμε άλλωστε και κάποια δημοσιότητα, ούτε κάποιος από τους παίκτες το ήθελε.”

Τα πρώτα χρόνια λοιπόν το WSOP Main Event δεν ήταν το δέλεαρ, καθώς οι παίκτες προτιμούσαν περισσότερο τα cash games, αλλά για… χάρη των media ένα τουρνουά θα αναδείκνυε τον παγκόσμιο πρωταθλητή!

“Είχαμε ένα τουρνουά πόκερ, αλλά σε όλο τον υπόλοιπο χώρο είχαμε βάλει slots που σίγουρα άφηναν περισσότερα χρήματα.”

Ένας από τους λόγους που το WSOP… έπιασε ήταν οι χαρισματικοί χαρακτήρες του όπως ο Puggy Pearson.

“Ο Pug ήταν καλός παίκτης πόκερ. Θυμάμαι να μου λέει πως η οικογένεια του μετακόμισε 9 φορές σε 18 μήνες γιατί ο πατέρας του δεν πλήρωνε ποτέ το νοίκι! Ήταν οχτώ-εννιά παιδιά στην οικογένεια και όπως μου έλεγε ήταν τόσό φτωχός που την πρώτη μέρα που είδα κομμένο ψωμί νόμιζε πως ήταν κέικ. Ο Pug ήταν αυτοδημιούργητος και αυτοδίδακτος κι είχε ενδιαφέρον πως προσέγγιζε τα πράγματα όχι μόνο στον τζόγο, αλλά στα πάντα.”

Ένας ακόμη ήταν ο Τεξανός Jack “Treetop “ Strauss.

“Ο Strauss ήταν μια μοναδική περίπτωση παίκτη. Ήταν αθεράπευτος τζογαδόρος, πόνταρε σε διάφορα αθλήματα και χρεωκοπούσε συνέχεια. Ήταν ο πρώτος τύπος που είδα να παίζει και να ακούει σ” ένα τρανζίστορ παιχνίδια μπέιζμπολ τα οποία είχε στοιχηματίσει. Ήταν από τους κορυφαίους bookmakers του Χιούστον και θα σας πως μια ιστορία.

Δεν έχει σχέση με το πόκερ, αλλά δείχνει τον χαρακτήρα του. Ο καλύτερος πελάτης του ήταν από τη Λουιζιάνα και μια μέρα είπε στον Strauss πως θα ερχόταν το πρωί της Τρίτης να πάρει τα χρήματα που του χρωστούσε.

Ο Strauss θα περίμενε τα ματς της Δευτέρας για να συλλέξει τα χρήματα, αλλά και πάλι δεν προλάβαινε μέχρι το πρωί να έχει το ποσό. Κάλεσε ωστόσο τον πελάτη του και του είπε ότι θα φέρει τα χρήματα στο λόμπι του ξενοδοχείου.

Πήρε λοιπόν ένα καλό του φίλο ασφαλιστή που είχε ένα Ford Sedan και ξαφνικά ο Strauss εμφανίστηκε έξω από το ξενοδοχείο μ” ένα σάκο. Γνώριζε φυσικά ότι ο πελάτης του θα τον βλέπει να έρχεται.

Μόλις έφτασε λοιπόν ο Strauss βγαίνει ένας τύπος από το Ford Sedan, τον πετάει στον τοίχο, του παίρνει τον σάκο και εξαφανίζεται!

Δεν θα το πιστέψεις τι συνέβη λέει στον πελάτη του. Δεν χρειάζεται, τα είδα όλα με τα μάτια μου του είπε. Για τις δύο επόμενες εβδομάδες δεν τον ενόχλησε δίνοντας του πολύτιμο χρόνο, αυτός ήταν ο Strauss, σκεφτόταν πάντα γρήγορα.”

Μιλώνας για τον Strauss ήταν αυτός που έμεινε στην ιστορία για το περίφημο “chip-and-a-chair” στο επικό του comeback στο 1982 WSOP Main Event. Ήταν φαινομενικά all-in όταν παρατήρησε μετά το hand πως είχε μια μάρκα ακόμη κάτω από μια χαρτοπετσέτα. Επειδή ποτέ δεν είπε “all in,” η μάρκα του ήταν… ζωντανή και του έφερε το ιστορικό comeback.

“Δεν νομίζω πως έγινε τυχαία, ήξερε τι έκανε κι ότι υπήρχε ακόμη μια μάρκα. Έτσι θεωρώ εγώ γνωρίζοντας τον χαρακτήρα του Strauss.”

Η κοινότητα του πόκερ ήταν σαφώς μικρότερη τότε και όσοι συμμετείχαν στο WSOP ήταν μια…μικρή οικογένεια με τους Binions να έχουν σημαίνοντα ρόλο.

“Εργαζόμουν πραγματικά σκληρά, επτά ημέρες την εβδομάδα. Θυμάμαι μια περίοδο πως για ενάμιση χρόνο δεν είχα πάρει ούτε ένα ρεπό! Όταν αναλάβαμε το Horseshoe ήθελα να το καταστήσω επιτυχημένο, αλλά ο φόβος της αποτυχίας ήταν περισσότερο αυτός που με ανάγκασε να δουλέψω σκληρά.

Ήμασταν μια μικρή… αδελφότητα, παίζαμε κάθε μέρα μαζί, δειπνούσαμε όλοι μαζί, παίζαμε γκολφ, υπήρχε εκείνες τις ημέρες μια συντροφικότητα κατά κάποιο τρόπο, σαν οικογένεια.”

Τελικά ολοένα και περισσότεροι νέοι παίκτες άρχισαν να συρρέουν στο WSOP και ένας παίκτης που έμελλε να γράφει ιστορία με τα 16 bracelets ήταν ο Phil Hellmuth.

“Ο Phil ήταν πραγματικά ο πρώτος από αυτούς που αποκαλώ εγώ μοντέρνους παίκτες. Ένα κολεγιόπαιδο που εμφανίστηκε από το πουθενά. Κέρδισε το τουρνουά το 1989 και μέχρι τότε οι παίκτες δεν καταλάβαιναν πόσο σημαντική είναι η στρατηγική σ” αυτά τα τουρνουά. Ο Phil ήταν από τους πρώτους που το έκανε.”

Τα Χριστούγεννα εκείνης της χρονιάς ο Benny Binion έφυγε από τη ζωή και ο Jack θα έτρεχε το Horseshoe μόνος του. Δέκα χρόνια μετά ωστόσο κι ενώ είχε αποβιώσει στο μεσοδιάστημα (1994) κι η μητέρα του Teddy Jane κάποιες οικογενειακές προστριβές τον έκαναν να πουλήσει τις μετοχές του στην αδελφή του Becky Binion-Behnen. Ως μέρος του deal ο Jack θα είχε στην κατοχή του το brand του Horseshoe.

“Πούλησα το μερίδιο μου στην αδερφή μου το 1998. Έβλεπα ότι υπάρχει μια μεγάλη ευκαιρία με τον χώρο του gambling να εξαπλώνεται σε όλη την χώρα και δεν ακολουθούσαν. Αποφάσισα λοιπόν να ιδρύσω μια νέα εταιρία που έχει πλέον όλα τα Horseshoes στα μεσοδυτικά και το Νότο.”

Μια κίνηση που αποδείχθηκε σοφή με venues όπως το Horseshoe Tunica να γνωρίζουν μεγάλη άνθιση. Η αδερφή του πούλησε τελικά το καζίνο του Λας Βέγκας στην Harrah’s, που εξελίχθηκε αργότερα σε Caesars Entertainment. Τα Horseshoe venues πάντως εξακολουθούν να υπάρχουν σε Baltimore, Hammond, Bossier City, Council Bluffs, Tunica, Indianapolis, Lake Charles, St. Louis, Black Hawk και πλέον ξανά στο Λας Βέγκας!

Όσοι επισκεφθούν το Λας Βέγκας για το WSOP μπορεί να δουν μια ηλικιωμένη φιγούρα στο εστιατόριο Jack Binion’s Steak, ίσως είναι ο ιδρυτής του θεσμού!