Η ευκαιρία να συναντήσει ένας 30χρονος υποπλοίαρχος του αμερικανικού Πολεμικού Ναυτικού, που υπηρετούσε το 1944 στο νότιο Ειρηνικό, έναν εθνικό ήρωα όπως ο Τσαρλς Λίντμπεργκ, ήταν μοναδική, όχι, όμως για τον Ρίτσαρντ Νίξον.

Γιατί άφησε να πάει χαμένη η ευκαιρία να γνωρίσει τον θρυλικό αεροπόρο που είχε διασχίσει μόνος του τον Ατλαντικό το 1927; Μα επειδή είχε μια παρτίδα πόκερ να παίξει εκείνη τη βραδιά, όπως ο ίδιος αποκάλυψε πολλά χρόνια αργότερα…

«Είτε το πιστεύετε, είτε όχι, απέρριψα την ευκαιρία γιατί εγώ μοίραζα φύλλα εκείνο το βράδυ», είπε ο Νίξον σε μια συνέντευξή του το 1983. «Χρόνια αργότερα χάρηκα ιδιαίτερα που μου δόθηκε η ευκαιρία να τον υποδεχθώ ως Πρόεδρος των ΗΠΑ στον Λευκό Οίκο».

Αμερικανικά ΜΜΕ σημειώνουν ότι στο πόκερ ουδείς άλλος πολιτικός στις ΗΠΑ δεν ξεπερνούσε τον 37ο πρόεδρο της χώρας. Το πόκερ ήταν άλλωστε που άνοιξε το δρόμο του Νίξον στην πολιτική.

Νίξον, ο μαέστρος της μπλόφας

Γόνος μιας βαθιά θρησκευόμενης οικογένειας Κουακέρων της νότιας Καλιφόρνιας, που αποστρεφόταν βαθιά τον τζόγο, το αλκοόλ και την αθυροστομία, ο Νίξον δεν είχε ιδέα από χαρτιά. Γρήγορα, όμως, ανακάλυψε ότι με το πόκερ όχι μόνον μπορούσε να περάσει ευχάριστα το χρόνο του στο Ναυτικό, αλλά και να κερδίσει πολλά χρήματα. Κι εξελίχθηκε έτσι σ’ ένα τέτοιο «χαρτόμουτρο», ώστε όταν πήρε το απολυτήριο, γύρισε σπίτι με χιλιάδες δολάρια από τα κέρδη -ποσό που αποδείχθηκε αρκετό για να χρηματοδοτήσει την πρώτη προεκλογική του εκστρατεία για δημόσιο αξίωμα και να κερδίσει τελικά την έδρα της Καλιφόρνια στο Κογκρέσο το 1946.

Ο Νίξον έμαθε τα μυστικά του πόκερ από έναν συνάδελφό του στο Ναυτικό, ονόματι Τζέιμς Στιούαρτ [όχι ο διάσημος ηθοποιός του Χόλιγουντ]. Εκείνος του έδωσε τη συνταγή της επιτυχίας: να παίζει συντηρητικά και να περιορίζει τις μπλόφες, αλλά να ποντάρει ότι θα εγκαταλείψει το παιχνίδι όταν ξέρει ότι έχει το καλύτερο φύλλο, ή ότι δεν το έχει ο αντίπαλός του. Συνήθως έπαιζε ποσά της τάξης των 10-50 δολαρίων σ’ ένα παιχνίδι που λεγόταν “five-ten”, όπου οι παίκτες μπορούσαν να αυξήσουν δύο φορές κατά πέντε δολάρια τη συμμετοχή τους και μια τρίτη φορά κατά $10.

Ο Νίξον πάταγε γκάζι όταν οι άλλοι πατούσαν φρένο

«Ο Νίξον ήταν πολύ καλός στο πόκερ, ίσως ο καλύτερος που είχαμε δει», είπε το 2012 ο συνάδελφός του Τζέιμς Ούνταλ, που υπηρέτησε μαζί του στο Ναυτικό. «Έπαιζε ήρεμα, αλλά δεν φοβόταν να πάρει ρίσκα». Με άλλα λόγια ο Νίξον πάταγε γκάζι, όταν οι υπόλοιποι πατούσαν φρένο καθώς διέθετε μια μοναδική ικανότητα να μυρίζεται την αδυναμία των άλλων και δεν φοβόταν ποτέ να μπλοφάρει για να τα πάρει όλα.

Υπό μία έννοια ήταν πολύ μπροστά από τους άλλους στο να οσφραίνεται τις μπλόφες τους, καθώς όπως είχε ανακαλύψει οι πιο λαλίστατοι από τους παίκτες είχαν λιγότερες πιθανότητες να έχουν καλό φύλλο παρά εκείνοι που κρατούσαν τα χείλη τους σφραγισμένα αποφεύγοντας να τραβήξουν πάνω τους την προσοχή. Μελετούσε ακόμη πόσο γρήγορα οι αντίπαλοι πόνταραν χρήματα και πόσο χρόνο χρειάζονταν για να αποφασίσουν τι θα παίξουν.

Ο Νίξον έβγαλε περισσότερα λεφτά παίζοντας πόκερ παρά από το μισθό του ως υποπλοιάρχου στο Πολεμικό Ναυτικό. Συνήθως έβαζε στην τσέπη 150 δολάρια ή και περισσότερα κάθε μήνα, ποσό που αντιστοιχεί σήμερα σε πάνω από 2.000 δολάρια. Όταν δεν μπλόφαρε έπαιζε συντηρητικά. Δεν ήταν ο στόχος τους να βγει ο μεγάλος νικητής κάθε παρτίδας, αλλά να τσεπώσει έστω και μικρά κέρδη, 10, 20 ή 30 δολάρια τη βραδιά. Έτσι τα κέρδη του μεγάλωναν σταθερά και μάλιστα με τέτοιους ρυθμούς που φοβόταν μήπως ανακαλύψει η γυναίκα του, Πατ, το πάθος του για τα χαρτιά.

O Νίξον αξιοποίησε στην πολιτική την εμπειρία που απέκτησε παίζοντας πόκερ

Το 1946, δύο χρόνια αφότου έχασε την ευκαιρία να γνωρίσει τον Τσαρλς Λίντμπεργκ, ο Νίξον είχε μαζέψει κάπου 5.000 δολάρια από το πόκερ, χρήματα που διέθεσε στην επιτυχημένη προεκλογική του καμπάνια στην Καλιφόρνια με αντίπαλο τον Δημοκρατικό γερουσιαστή Jerry Voorhis, που κατέληξε στην κατάκτηση μιας έδρας στο Κογκρέσο.

Μπαίνοντας στην πολιτική ο Νίξον ήταν αποφασισμένος να αξιοποιήσει τις γνώσεις που απέκτησε παίζοντας πόκερ στο Ναυτικό. Όπως ο ίδιος παρατήρησε κάποτε «πολλά από τα πράγματα που κάνεις στο πόκερ είναι πολύ χρήσιμα στην πολιτική και είναι πολύ χρήσιμα στην εξωτερική πολιτική». Αλλά όπως παραπονιόταν, πολλές από τις κινήσεις του στη διεθνή σκακιέρα παρεμποδίζονταν από την «σχεδόν ακόρεστη τάση Αμερικανών πολιτικών να ανοίγουν τα χαρτιά τους στο τραπέζι και την αδυναμία τους να γνωρίζουν πότε πρέπει να μπλοφάρουν και, πάνω απ’ όλα, να είναι απρόβλεπτοι».

Ειδικά το τελευταίο ήταν για τον Νίξον μεγάλο προσόν: «Το να είσαι απρόβλεπτος είναι το μεγαλύτερο πλεονέκτημα ή όπλο που θα μπορούσε να διαθέτει ο ηγέτης μιας μεγάλης χώρας», είχε πει.  Η πολιτική καριέρα του Νίξον διήρκεσε μέχρι το 1974, όταν το σκάνδαλο Γουότεργκεϊτ τον ανάγκασε τελικά να παραιτηθεί. Η υιοθέτηση των τεχνικών που έμαθε στο πόκερ στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν απέδωσε, γιατί όπως έγραψε ο Independent, «όλα τα “χαρτιά” -υπό μορφήν συνομιλιών με τους συνεργάτες του στον Λευκό Οίκο για το Γουότεργκεϊτ- ήταν καταγεγραμμένα σε κασέτες. Κι όταν αναγκάστηκε να ανοίξει τα χαρτιά του, η μπλόφα του αποκαλύφθηκε»…

Πηγή: iefimerida