Ο Γιώργος Περπερίδης θυμάται το ταξίδι του στο EPT Prague του 2008 στο contra.gr και μας περιγράφει την εμπειρία του στην πρώτη του συμμετοχή σε live τουρνουά! Το Pokerland μάλιστα είχε βρεθεί τότε στην Τσεχία για να καλύψει τις προσπάθειες της ελληνικής αποστολής

<<Από τα online προκριματικά μέχρι το final table ενός European Poker Tour, παίζοντας για πρώτη φορά σε live event. Ο Γιώργος Περπερίδης πηγαίνει στο μακρινό 2008 και θυμάται τη νύχτα που η Πράγα υποκλίθηκε στους Έλληνες.

Για να είμαι ειλικρινής, δεν θυμάμαι πότε ακριβώς έφαγα την “ένεση” με το poker. Πρέπει να ήταν κάπου το 2006 ή το 2007, όταν έμαθα για το παιχνίδι του Texas Holdem, παρακολουθώντας έναν φίλο να παίζει online. Κάπου στην πορεία έγινε κόλλημα, τα τουρνουά χιλιάδων παικτών σήμαναν ολονυχτίες, τα bad beats τρυπούσαν τον εγκέφαλο, το youtube έπαιρνε φωτιά για να ξεπατικώσω στυλ από τους κορυφαίους του είδους.

Μέχρι που φτάσαμε κάπου στα τέλη Νοέμβρη του 2008, όταν η Poker.gr έτρεχε προκριματικά για το European Poker Tour 5 στην Πράγα. Ξεκινώντας από τον πρώτο γύρο με ένα πολύ χαμηλό buy in, έπρεπε να κερδίσεις την πρώτη θέση για να πάρεις ένα εισιτήριο για τον τελικό.

«Τι είχαμε, τι χάσαμε» σκέφτηκα και φυσικά πήρα την online καρέκλα μου στο τουρνουά. Η πρωτιά ήρθε, ανέλπιστα εύκολα, αφού κατάφερα να πληρωθώ όλα τα καλά μου φύλλα, ενώ η αλήθεια είναι πως οι παίκτες γενικά ήταν λίγο χαλαροί. Ωστόσο ο τελικός ήταν μια διαφορετική κουβέντα, αφού εκεί παιζόταν η δυνατότητα όλου του πακέτου για το ταξίδι στην Τσεχία. Μεταφορικά, διαμονή και buy in για το side event της διοργάνωσης.

Τρία ήταν τα εισιτήρια για τους τυχερούς, ήρθε η στιγμή που είχαμε μείνει τέσσερις στο τραπέζι και ένας θα έπρεπε να… αδειάσει τη γωνιά. Ακροβατώντας ανάμεσα στο δεύτερο και το τρίτο μεγαλύτερο stack, περίμενα με αγωνία πότε θα κονταροχτυπηθούν δύο παίκτες για να γίνει πραγματικότητα αυτό που υπό νορμάλ συνθήκες δεν έπαιζε στο κεφάλι μου όχι ως φιλοδοξία, αλλά ούτε σαν όνειρο. Η συμμετοχή σε live event όπως το EPT.

Μετά από μπόλικη υπομονή και κάποια “κλεμμένα” blinds, έγινε η καλή. Βασικά παραέγινε: τρεις παίκτες σε all in κι εγώ να παρακολουθώ με το ηλίθιο αυτό χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπο μου, όπως αυτό που είχαμε όλοι ως έφηβοι όταν είδαμε για πρώτη φορά πορνό. «Ναι ρε φίλε, πηγαίνω Πράγα!» σκέφτηκα, περιμένοντας με αγωνία – και πάντα “ντυμένος” με αυτό το ηλίθιο χαμόγελο στη μούρη – τη μάχη που ήταν έτοιμη να αποκαλυφθεί μπροστά μου.

Αν θυμάμαι καλά, οι παίκτες στο all in άνοιξαν ΑΑ, ΑΚ και… Q4. Να σου η Q στο flop, να και το 4 στο turn, “άγραφα” στο river και καληνύχτα. Ακολούθησε η επικοινωνία με την ιστοσελίδα, 2-3 τηλέφωνα με τον Γιώργο Θεοφανόπουλο που θα ηγείτο της αποστολής στην Πράγα και κάπου στο πρώτο δεκαήμερο του Δεκέμβρη, είχε έρθει η ώρα να διαπιστώσω πως μάλλον λανθασμένα πίστευα ότι δεν μπορεί κάποιος να έχει πιο cool ζωή από έναν rock star ή κάποιον διάσημο ποδοσφαιριστή/μπασκετμπολίστα.

Φτάνοντας στην Πράγα με πτήση της Sky Europe, σχετικά “φρέσκια” τότε εταιρία με καινούρια αεροπλάνα – ναι είχα κάνει scouting καθότι ολίγον τι “ανήσυχος” (δηλαδή χέστης, ας μην κοροϊδευόμαστε) με τα ύψη γενικώς – κάπου στις δέκα το βράδυ, το πρώτο πράγματα που σκέφτηκα ήταν να ζήσω την νυχτερινή ζωή της πόλης με τις αιθέριες υπάρξεις  φτάσω γρήγορα στο Hilton, να τακτοποιηθώ, να ξεκουραστώ, γιατί η επόμενη μέρα θα ήταν μια εμπειρία ζωής.

Η αλήθεια είναι πως δεν κατάφερα να κοιμηθώ καλά από το άγχος μου, πρέπει να σηκώθηκα για κατούρημα 5-6 φορές μέσα στη νύχτα, αλλά νωρίς το επόμενο πρωί ήρθε το τηλεφώνημα του Γιώργου Θεοφανόπουλου να με ηρεμήσει. «Κατέβα να πιούμε ένα καφέ πριν πάμε στα τραπέζια, να σου πω δύο πράγματα«. Βασικά ένα μου είπε.

Μην αλλάξεις το στυλ παιχνιδιού σου. Παίξε και απόλαυσε το.

Αφού κάναμε την εγγραφή και πήραμε νούμερο για τα τραπέζια, ο Γιώργος μου έδειξε τη θέση μου και όλως τυχαίως αυτή ήταν δίπλα στον Χρήστο Λεαντζή. «Χρήστο, ο Γιώργος παίζει για πρώτη φορά σε live event, έχει άγχος, βοήθα τον«, του είπε ο Θεοφανόπουλος αφού μας σύστησε. «Γιώργο, για οποιαδήποτε απορία ρώτα τον Χρήστο» η παρότρυνση του σε εμένα.

Την καλύτερη ατάκα όμως την κρατούσε ο Χρήστος. «Μην ανησυχείς για τίποτα. Θα τα πούμε στο FT», μου είπε με μια απόλυτη σιγουριά στο βλέμμα του. Ήθελα να βάλω τα γέλια, αλλά φοβήθηκα μην παρεξηγηθεί ο άνθρωπος. Απλά χαμογέλασα και σκέφτηκα «αν αντέξεις Γιωργάκη πάνω από 2-3 ώρες εδώ, καλά θα είναι». Πού να ήξερα…

Μόλις το ρολόι έδειξε 12:00, το τουρνουά ξεκίνησε. Για τους άλλους. Είτε ήμουν στο τραπέζι είτε έμενε μόνη της η καρέκλα, το ίδιο ήταν. Τα πόδια μου έπαιζαν… δίκαση, δεν μπορούσα να πιάσω καλά καλά τα φύλλα, αδυνατούσα να συγχρονιστώ με την “δύναμη” της θέσης μου, τρικυμία εν κρανίω, ένα ρημάδι από πάνω μέχρι κάτω. Άφησα την ώρα να περάσει και σιγά-σιγά έπεισα τον εαυτό μου πως ένα “πρέπει” όφειλα να σεβαστώ: να το ζήσω. Και κάπως έτσι, μετά από πολλά fold, άρχισα δειλά – δειλά να παίζω.

Το παιχνίδι προχωρούσε, είχαμε φτάσει πια σε απογευματινές ώρες και από τους 237 συμμετέχοντες που άρχισαν στο side event είχαν απομείνει λιγότεροι από τους μισούς. Μέχρι να πλησιάσουμε στο bubble της 29ης θέσης, υπήρχε ακόμη δρόμος.

Φυσικά δεν έπαιζε καν η σκέψη στο κεφάλι μου ότι μπορώ να μπω στα χρηματικά έπαθλα, απλά όσο περνούσε η ώρα, ανέβαιναν τα blinds κι εγώ συνέχιζα να βρίσκομαι εντός παιχνιδιού, οι πιθανότητες αυξάνονταν έστω και αν δεν φάνταζαν ρεαλιστικές. Την ίδια ώρα ήταν εντυπωσιακοί οι Έλληνες παίκτες που έπαιζαν στα υπόλοιπα events. Τόσο το main, όσο και σε ένα ακόμη side που έτρεχαν παράλληλα.

Βράδιασε και διαψεύδοντας τον εαυτό μου, είχα καταφέρει να παραμείνω στο event πολύ περισσότερο από τις 2-3 ώρες που υπολόγιζα αρχικά. Όχι μόνο αυτό, αλλά πλέον οι παίκτες που συνέχιζαν ήταν λιγότεροι από 50 και το bubble σαφώς πιο κοντά. Μέχρι που “έσκασε” και άρχισα να τσιμπιέμαι. Στο διάλειμμα πήρα και κάνα δύο τηλέφωνα στην Ελλάδα. «Μ@λ@κες, μπήκα στα λεφτά!«.

Η δράση ξανάρχισε, τα blinds είχαν φτάσει 3000 – 6000, το stack μου δεν πρέπει να ξεπερνούσε τις 24000 – 25000 και σε θέση under the gun παίρνω στα χέρια μου Α6 off. Κόβω λίγο φάτσες στο τραπέζι την ώρα που κοιτάνε τα φύλλα τους και σκέφτομαι «ό,τι γίνει«. Ανακοινώνω all in, βλέπω -ανακουφισμένος- κοσμάκι να πηγαίνει πάσο μέχρι που ο ψηλόλιγνος ξανθομάλλης απέναντι μου κάνει το call.

Ανοίγει φύλλα, έχει Α10 off, σκέφτομαι ήδη το ταξίδι της επιστροφής, ανοίγει το flop 6-7-6, τέζα ο ψηλόλιγνος ξανθομάλλης, τον λυπάμαι λίγο στην αρχή, μετά αρχίζω από μέσα μου τα «άντε γεια«, παίρνω τα κέρδη μου και συνεχίζω. Σπάει και η 20άδα, τα blinds έχουν έχουν φτάσει 4000 – 8000, αλλάζουμε τραπέζια και έρχεται στο δικό μου ο Γιώργος Θεοφανόπουλος. Ένα ακόμη διάλειμμα, σαντουϊτσάκι για τη λιγούρα και δύο κολλητά τσιγάρα, νερό. Σκέφτομαι πως όλο το βράδυ δεν μου έχει κάτσει μια καλή μάχη με ένα πολύ δυνατό φύλλο.

To παιχνίδι αρχίζει και πάλι. Είμαι στο big blind, μοιράζει ο dealer, παίρνω τα χαρτιά μπροστά μου αλλά δεν τα ανοίγω. Εξάλλου υπάρχει πολλή δράση πριν από εμένα. Ο Θεοφανόπουλος ανακοινώνει raise, ακολουθούν 4-5 παίκτες με πάσο, ο Ρώσος στο small blind το σκέφτεται και κάνει call. Κοιτάζω τα φύλλα μου και προσπαθώ να καμουφλάρω τον ενθουσιασμό μου. Έχω ένα raise, ένα call, ΚΚ στο χέρι και γύρω στις 50.000 μάρκες. Μπαίνω με all in και παίρνω ισάριθμα calls. Ο Γιώργος έχει JJ, ο Ρώσος JQ, το board ξεδιπλώνεται αδιάφορα και τριπλασιάζω!

Τώρα το final table δεν μοιάζει τόσο μακρινό. Αρχίζει η μάχη με τον χρόνο και την υπομονή, μέχρι να τερματίσουν την προσπάθεια τους λίγοι ακόμη παίκτες. Και κάπου μετά τα μεσάνυχτα, ύστερα από 12-13 ώρες παιχνιδιού φτάνει η ώρα που όσοι έμειναν σχηματίζουν ένα και μόνο τραπέζι. Το τελευταίο! Και ναι, σωστά μαντέψατε. Εκεί είναι ο Χρήστος Λεαντζής. Τότε ήταν που συνειδητοποίησα τι μου είχε πει όταν κάτσαμε δίπλα δίπλα στο πρώτο μας τραπέζι στο τουρνουά… Συγκινήθηκα, αλλά δεν ήταν η ώρα για τέτοια. Η προσπάθεια συνεχιζόταν.

Και στο FT ήταν τέσσερις Έλληνες παίκτες! Η αφεντομουτσουνάρα μου, ο Γιώργος Θεοφανόπουλος, ο Φειδίας Γεωργίου και ο Χρήστος Λεαντζής. Με τα blinds να έχουν ανέβει στον… θεό, πλησίαζε γρήγορα η ώρα που θα υποχρεωνόμουν να μπω all in, ανεξαρτήτως θέσης και σίγουρα μη συμβατής με τη δύναμη του φύλλου μου. Μόλις έπιασα τα 8άρια στα χέρια μου δεν το σκέφτηκα και πολύ. Πήρα το call από τον παίκτη που ήταν στο big blind και κρατούσε Q10 off. Στο board εμφανίστηκαν K, J και Α, βγήκε η κέντα για τον αντίπαλο και το τέλος της διαδρομής για εμένα.

Σηκώθηκα από το τραπέζι χωρίς ακόμη να έχω συνειδητοποιήσει τι ακριβώς είχε συμβεί τις τελευταίες ώρες. Το κατάλαβα, περίπου, όταν μου ακούμπησαν το “μαρούλι” στα χέρια. Ευχαρίστησα όλα τα παιδιά για την στήριξη, ιδιαίτερα τον Γιώργο “Vladan” Θεοφανόπουλο και φυσικά τον Χρήστο Λεαντζή. Ο πρώτος τερμάτισε τελικά στην 5η θέση, ενώ ο δεύτερος έφτασε ως το τέλος μαζί με τον Φειδία Γεωργίου και έκαναν split!

Την ίδια στιγμή ο Κώστας Αλεξίου έκανε πάταγο στο main event, στο οποίο ήταν για αρκετή ώρα ο chip leader, για να τερματίσει τελικά στην 4η θέση. Στο side event των 2000 ευρώ, ο Γιώργος Καπάλας ήταν 9ος και ο Χάρης Τσαούσης 8ος.

Στην ιστορία υπάρχει ακόμη ένα επεισόδιο, που αφορούσε ένα cash game παιχνίδι στο καζίνο του Hilton το επόμενο βράδυ και το σωτήριο τηλεφώνημα που ακολούθησε το πρωί για να προλάβω την πτήση επιστροφής. Αλλά αρκετά σας κούρασα.

Στο European Poker 5 της Πράγας ήταν οι Έλληνες παίκτες που έκαναν θραύση, καθώς συνολικά εννέα μπήκαν στα χρηματικά έπαθλα. Τρεις στο main event, άλλοι δύο στο side event των 2000 ευρώ και τέσσερις στο side event των 1000 ευρώ. Η καλύτερη ελληνική επίδοση που είχε γίνει ποτέ, μέχρι τότε. Η νύχτα που η Πράγα υποκλίθηκε στους Έλληνες.>>

Πηγή: contra.gr