Το χρηματικό του έπαθλο άγγιξε τα $700.000. Ο ίδιος ισχυρίζεται πως “ήξερε ότι θα έφτανε μέχρι την κορυφή”. Μιλώντας πρόσφατα στο περιοδικό CardPlayer ανέλυσε στο προαίσθημα που είχε ενώ τονίζει, όπως θα δείτε, τη σημασία της ισορροπίας στη ζωή μας ως κλειδί για την επιτυχία στο πόκερ.

Ας δούμε τα όσα είπε ο Weissman :

Μίλησέ μας για το πώς ξεκίνησες να παίζεις πόκερ. Ποιος σου έμαθε να παίζεις, πώς έχει κυλήσει η καριέρα σου μέχρι σήμερα;

Πάντα θεωρούσα τον εαυτό μου σκεπτόμενο άνθρωπο και, όπως οι περισσότεροι νεαροί στην ηλικία μου, ήξερα πως θέλω να γίνω πλούσιος. Μου τράβηξε την προσοχή ο Chris Moneymaker, όταν τον είδα να κερδίζει κάποια εκατομμύρια παίζοντας απλά ένα παιχνίδι στο ESPN. Λίγο αργότερα ξεκίνησα, μαζί με φίλους, να παίζω σε τουρνουά χαμηλών stakes και cash games σε υπόγεια! Οι περισσότεροι το αντιμετωπίζαμε ως χόμπυ, αλλά κάποιοι άρχισαμε να μελετάμε και διακρίναμε τα οφέλη που θα είχαμε αν γινόμασταν καλύτεροι. Ο παππούς μου με επηρέασε πολύ. Τον επισκεπτόμουν στην Atlantic City και τον παρακολουθούσα να κερδίζει παίζοντας πόκερ στο Taj. Με διάφορους τρόπους, μου τόνωσε την αυτοπεποίθηση και με έκανε να πιστέψω πως μπορώ να πετύχω στο πόκερ.

Τα επόμενα δύο χρόνια, πέρασα μεγάλο μέρος του ελεύθερού μου χρόνου παίζοντας Hold’em με διάφορους ανθρώπους, σε σπίτια. Είχα γύρω μου άτομα με τον ίδιο τρόπο σκέψης, τους οποίους πίστευα ότι μπορώ να επιστευώ και διατήρησα, έτσι, ένα μόνιμο ενδιαφέρον για το παιχνίδι. Μετά από κάποια χρόνια εμπειριών με παιχνίδια σε σπίτια, με γνωριμίες και απανωτές παρακολουθήσεις του “Rounders”, αποφάσισα να καταθέσω χρήματα στο Pokerstars και το Full Tilt Poker. Έπαιζα σε χαμηλά stakes, cash games και sit-and-go με εισιτήρια. Μάζευα όσα εισιτήρια των $26 μπορούσα και κατόπιν συμμετείχα σε τουρνουά τα οποία είχαν μεγάλα buy-ins για την τσέπη μου.

Η επιτυχία που είχα στα πρώτα μου βήματα ήταν αρκετή για να διατηρήσει το ενδιαφέρον μου αλλά και υπέραρκετή ώστε να με κάνει να παρατήσω το κολλέγιο, το οποίο δεν άντεχα. Τα όνειρα που έκανα να παίξω στα μεγάλα Κυριακάτικα events αποτελούσαν ισχυρά κίνητρα για την απόφασή μου.

Όταν έγινα 20 ετών, μετακόμισα από τη Florida πίσω στο σπίτι μου, στο Long Island, θέλοντας να εργαστώ στην επιχείρηση των γονιών μου. Ένιωθα πως ήθελα περισσότερα από τη ζωή μου. Ήθελα περισσότερη σταθερότητα, μια πραγματική καριέρα. Ο τρόπος ζωής που μου επέβαλλε το πόκερ ήταν ασυνεχής και καταθλιπτικός, κάποιες φορές. Ήθελα να δω τι άλλο υπάρχει στη ζωή. Εκπαιδεύτηκα για μια περίοδο καθημερινά, από τις 8πμ ως τις 4μμ για να γίνω πωλητής προιόντων από ατσάλι – μια προσπάθεια που διήρκησε έναν μήνα, μέχρι που το άγχος άρχισε να επηρεάζει την υγεία μου και το σώμα μου. Αποφάσισα να σταματήσω λοιπόν και ξεκίνησα την καριέρα μου στο πόκερ από το μηδέν και πάλι, όντας εξαιρετικά τυχερός αφού είχα εκπληκτικούς φίλους που με στήριξαν και με παρακίνησαν να πετύχω στο πόκερ. Η οικογένειά μου, επίσης, πίστευε στις δυνατότητές μου και πάντα μου έδινε την ελευθερία που απαιτούσα για να βρω τον δρόμ μου. Για τον λόγο αυτό, τους είμαι πολύ ευγνώμων.

Μίλησέ μας για την εμπειρία της μεγάλης σου επιτυχίας στο φετινό WSOP και τα συναισθήματά σου σχετικά με αυτήν.

H κατάκτηση ενός bracelet φέτος ήταν εξωπραγματική. Δεν θα μπορούσε να είχε συμβεί σε κάποια πιο ιδανική στιγμή. Βρισκόμουν με την πλάτη στον τοίχο και, με κάποιο τρόπο, τα κατάφερα. Ήμουν απογοητευμένος εντελώς πριν την έναρξη του τουρνουά. Δεν κέρδιζα online και δεν είχα σημειώσει ούτε ένα cash στο φετινό WSOP, ως τότε. Είχα χάσει σχεδόν όλα μου τα χρήματα και κοιμόμουν στον καναπέ του καλύτερού μου φίλου.

Όσο προχωρούσες στο τουρνουά, ένιωσες πως βίωνες κάτι το πρωτόγνωρο; Μίλησέ μας για το πώς αντιμετώπισες, στο μυαλό σου, αυτό που ζούσες.

Είχα φτάσει ψηλά σε κάποια WSOP Events το 2011, αλλά αυτή τη φορά το συναίσθημα ήταν διαφορετικό. Ήμουν πολύ καλύτερος ως παίκτης. Έλεγχα καλύτερα τον εαυτό μου, τα συναισθήματά μου. Όταν φτάσαμε στους τελευταίους 27 παίκτες και ήμουν chip leader, ειλικρινά πίστευα πως θα κερδίσω. Ήταν κάτι παραπάνω από απλή πεποίθηση, ένιωθα ότι το ξέρω – δεν μπορώ να σας το εξηγήσω. Μόνο κάποιοι στενοί μου φίλοι και η οικογένειά μου το γνωρίζουν αυτό, αλλά είχα ένα πολύ έντονο προαίσθημα πως θα τα καταφέρω. Είδα πολλά όνειρα μετά τις πρώτες δύο μέρες – μου ήταν πιο ξεκάθαρο από οτιδήποτε άλλο “πνευματικό” έχω βιώσει.

Θα ήθελες να μας πεις κάποια πράγματα παραπάνω για τα όνειρά σου αυτά;

Ναι, βέβαια. Θα ξεκινήσω λέγοντας πως από τότε που μετακόμισα στην Κόστα Ρίκα τον φετινό Ιανουάριο, έβαλα ως προτεραιότητά μου να έρθω σε μεγαλύτερη επαφή με τον εαυτό μου πνευματικά και συναισθηματικά. Επίσης, από τότε που θυμάμαι, τα όνειρα τα οποία έβλεπα όσο κοιμόμουν ήταν πολύ ζωντανά, περιγραφικά, και ταιριάζανε με το οποιοδήποτε στάδιο της ζωής μου στο οποίο βρισκόμουνα. Είναι δύσκολο να το εξηγήσω, αλλά είναι γεγονός πως δίνω παραπάνω έμφαση στα όνειρά μου από τους περισσότερους ανθρώπους. Μετά από την πρώτη μέρα του τουρνουά, το stack μου ήταν κοντά στο average stack. Τότε, ο συγκάτοικός μου και καλός μου φίλος Nicholas Augustino ήταν ο chip leader. Μετά από τον αρχικό μας ενθουσιασμό και τις σκέψεις που κάναμε για να φτάσουμε και οι δύο ψηλά, πέσαμε για ύπνο.

Είδα, λοιπόν, ένα πολύ ζωντανό όνειο στο οποίο βρισκόμουν σε ένα τραπέζι του πόκερ και μάζευα, συνεχώς, μάρκες. Δεν έβλεπα συγκεκριμένα hands αλλά ήταν εμφανές πως κέρδιζα πολλά pots. Μάλιστα, τα περισσότερα τα κέρδιζα από την Vanessa Selbst! Στο όνειρό μου, την απέκλεισα. Σημειώστε πως ήδη ήξερα, πριν κοιμηθώ, πως θα βρισκόμασταν στο ίδιο τραπέζι στη Day 2. Την επόμενη μέρα λοιπόν, κέρδισα ένα πολύ κρίσιμο all-in με A-Q απέναντι στα δεκάρια της Selbst, με το pot να φτάνει περίπου τα 100 big blinds.

Συνεχίζοντας στον ίδιο ρυθμό, κατόρθωσα να ξεκινήσω ως chip leader στη Day 3. Δυστυχώς, ο συγκάτοικός μου αποκλείστηκε στους 24 τελευταίους παίκτες. Έπεσα και πάλι στο κρεβάτι μου ενθουσιασμένος και γεμάτος αυτοπεποίθηση, σε μια κατάσταση ευφορίας. Εκείνο το βράδυ, είχα ακόμα ένα έντονο όνειρο. Αυτή τη φορά, ονειρεύτηκα όλους τους στενούς μου φίλους με τους οποίους διασκέδαζα στο διαμέρισμά μας. Δεν ξέρω τι γιορτάζαμε, αλλά η ατμόσφαιρα ήταν πολύ όμορφη. Υπήρχε σαμπάνια και μουσική. Μια λεπτομέρεια της γιορτής, η οποία είχε σημασία για μένα, ήταν πως στους τοίχους υπήρχαν κλουβιά με λαγούς! Ξύπνησα και η εμπειρία μου αυτή μου έδωσε πολύ αυτοπεποίθηση – με έκανε να ξέρω πως θα βγω νικητής. Ένιωθα πως βρισκόμουν στο σωστό δρόμο, πως οι πλανήτες ήταν απόλυτα ευθυγραμμισμένοι προς όφελός μου. Ήξερα πως είχα τον έλεγχο και – γνωρίζω πόσο τρελλό μπορεί να ακουστεί αυτό – ένιωθα μια δύναμη μέσα μου, λες και το σύμπαν με καθοδηγούσε στον σωστό δρόμο. Δεν μπορώ να τονίσω αρκετά το πόσο ασταμάτητος ένιωθα – δεν υπήρχε πιθανότητα να αποτύχω.

Όσο μεγάλωνα στο Long Island, θυμάμαι τη μητέρα μου και τη θεία μου να κουβαλούν πάντα ένα λαγοπόδαρο στα μπρελόκ τους. Θυμάμαι πως τις ρωτούσα τι σήμαινε αυτό και δε μπορούσα να καταλάβω πώς γίνεται ένα λαγοπόδαρο να φέρνει τύχη. Έκτοτε, πάντα συνδύαζα τους λαγούς με την καλοτυχία. Ξεκίνησα λοιπόν στη Day 3, απέκλεισα νωρίς τη Selbst με Q-Q απέναντι σε 2-2 και, όπως λέμε, η συνέχεια είναι πλέον γνωστή.

Μίλησέ μας λίγο για την εκπαίδευσή σου στο πόκερ. Πώς θα έλεγες πως έμαθες τα περισσότερα από αυτά που ξέρεις;

Στη διάρκεια της καριέρας μου, είχα θέσει ως πρώτη προτεραιότητά μου να βελτιώνομαι συνεχώς. Πάντα ήθελα να βρίσκομαι στο κορυφαίο επίπεδο και, πολλές φορές, ανέτρεχα με το μυαλό μου σε παλαιότερα hands. Έπεφτα στο κρεβάτι και σκεπτόμουν όλους τους τρόπους με τους οποίους θα μπορούσα να είχα παίξει ένα hand – κάτι που καταντούσε συχνά αρκετά κουραστικό. Μετά από τον αποκλεισμό μου σε κάποιο τουρνουά, επέστρεφα στο σπίτι, έπαιρνα στα χέρια μου τράπουλα και μάρκες και ξαναέπαιζα το hand στο τραπέζι του σαλονιού μας. Είμαι πραγματικός μαθητής του παιχνιδιού, κάτι που με συναρπάζει.

Πώς προετοιμάζεσαι για ένα μεγάλο τουρνουά; Έχεις προκαταλήψεις, ή έχεις κάποιο ιδιαίτερο “τελετουργικό” για την προετοιμασία σου;

Μέχρι πρόσφατα, δεν έκανα κάτι το ιδιαίτερο. Προσπαθώ απλά να κοιμάμαι αρκετά και να τρώω υγιεινά, ίσως να κάνω και λίγη γυμναστική. Αυτό που μου αρέσει πολύ, όμως, και που πιστεύω πως συνεισφέρει στην επιτυχία μου είναι ο πρωινός διαλογισμός. Όταν πραγματικά φαντασιώνεσαι κάτι όπως π.χ. το να μαζεύεις μάρκες, ή το συναίσθημα ενός μεγάλου τουρνουά, νομίζω πως είναι πολύ πιθανό τελικά να συμβεί. Πιστεύω στον νόμο της έλξης, πως οτιδήποτε θέλεις να καταφέρεις είναι επιτεύξιμο αν απλά προγραμματίσεις το μυαλό σου ώστε να πιστέψει ότι μπορείς  – και θα τα καταφέρεις. Ένα αγαπημένο μου ρητό είναι αυτό του Henry Ford : “Είτε πιστεύεις ότι μπορείς, είτε πιστεύεις ότι δεν μπορείς, έχεις δίκιο”.

Ποιο είναι το αγαπημένο σου μέρος για να παίζεις πόκερ; Είναι κάποιο μέρος που δεν έχεις πάει αλλά θα το ήθελες;

Σίγουρα, το Las Vegas. Αδύναμοι παίκτες, πολλές συμμετοχές στα τουρνουά, μεγάλα buy-ins – όλα αυτά είναι ελκυστικά . Δεν είμαι και τόσο ερωτευμένος με την ίδια την πόλη, αλλά σίγουρα – όσον αφορά το πόκερ – είναι αξεπέραστη, αν και ίσως να έχω την άποψη αυτή εξαιτίας των αποτελεσμάτων μου. Παρολαυτά, αν μείνω στο Las Vegas για παραπάνω από λίγες εβδομάδες, αρχίζω να τα χάνω. Είναι πολύ σημαντικό να γυμνάζομαι, να τρώω σωστά και να κοιμάμαι αρκετά, όσο βρίσκομαι εδώ. Δεν έχω ταξιδέψει ακόμα στην Ευρώπη, αλλά κάτι μου λέει πως θα μου αρέσει περισσότερο η Αυστραλία. Λατρεύω τη φύση και οι γυναίκες με την Αυστραλέζικη προσφορά με σκοτώνουν! Ανυπομονώ λοιπόν να επισκεφθώ το Σύδνεϋ και τη Μελβούρνη.

Πές μας κάποια πράγματα για τη ζωή σου εκτός του πόκερ. Πολλοί παίκτες λένε πως η ζωή αυτή δεν είναι τόσο ρομαντική όσο φαίνεται. Τι γνώμη έχεις εσύ;

Η ισορροπία είναι η απάντησή μου σε όλα. Να παίζετε αρκετά ώστε να αυξάνετε τις πιθανότητές σας για να κερδίσετε χρήματα, αλλά δώστε στον εαυτό σας αρκετό ελεύθερο χρόνο για να απολαύσετε τη ζωή, να εκπαιδευτείτε, να ταξιδέψετε, να ερωτευτείτε κλπ. Η ζωή πέραν του πόκερ είναι ό,τι πιο σημαντικό, όπως και το να κατανοήσετε πώς να βάλετε τις σωστές προτεραιότητες. Αν δεν είστε ικανοποιημένοι με τη ζωή σας μακριά από το τραπέζι, πώς είναι δυνατόν να παίξετε όσο καλύτερα μπορείτε; Λατρεύω το πόκερ αλλά, να πω την αλήθεια, δεν είναι αυτός ο τρόπος με τον οποίο θέλω να περάσω την υπόλοιπη ζωή μου. Θέλω κάτι πιο ουσιαστικό. Θα ήθελα να δημιουργήσω και όχι να εκμεταλλεύομαι, θέλω να γίνω μέρος ενός πράγματος που έχει τη δυναμική να αλλάξει τον κόσμο .

Αυτή τη στιγμή, το πόκερ είναι το μέσο που θα με μεταφέρει όπου θέλω να βρεθώ. Είμαι συνεχώς περιτριγυρισμένος από φίλους που μπορώ να επιστευτώ, χωρίς το φόβο του να με κρίνουν ή να με γελοιοποιήσουν. Είμαι τυχερός που έχω μια μεγάλη οικογένεια, η οποία στηρίζει τις αποφάσεις μου – σωστές ή λανθασμένες. Χωρίς αυτές τις σχέσεις, δεν θα είχα τις φιλοδοξίες ή το πάθος που έχω.

Ο κόσμος παραπονιέται πως το πόκερ δεν προσφέρει τον τρόπο ζωής που υποτίθεται ότι θα μπορούσε, αλλα πιστεύω πως τα πάντα είναι θέμα αντίληψης. Συνεχώς επικεντρώνομαι στα θετικά και στο πόσο ευγνώμων είμαι για αυτά που έχω : την υγεία μου, την οικογένειά μου, τους φίλους μου, την ελευθερία μου. Υπάρχουν τόσα πολλά για τα οποία πρέπει να είμαστε ευγνώμωνες. Όταν τα πράγματα δυσκολεύουν, ή υποχρεώνομαι να κάνω κάτι που δεν μου αρέσει και τόσο, θυμάμαι πάντα την κουβέντα του Bill Hicks : “Είναι μια εμπειρία!”