Η πρώτη μου επίσκεψη στην αίθουσα πόκερ του Regency Casino Mont Parnes, έγινε την έκτη ημέρα λειτουργίας του. Ήδη δηλαδή, είχαν προηγηθεί δια τηλεφώνου πολλές συζητήσεις με παίκτες πόκερ που πήγαν στην Πάρνηθα πριν από μένα και οι εντυπώσεις τους, κατά γενική ομολογία, κατέληγαν θετικές! Ακόμη και οι πλέον ταξιδεμένοι παίκτες που μίλησα, πριν ανέβω με… πλήρη “εξάρτηση πόκερ” (γυαλιά, κουκούλα, ακουστικά κλπ) για πρώτη φορά στην Πάρνηθα, είχαν γνώμες που θα μπορούσαν να συμπτυχθούν σε μια φράση: “Για αρχή, όλα καλά!”.
Όσοι με γνωρίζουν, ξέρουν καλά πόσο εκτιμώ τον επαγγελματισμό, την οργάνωση και την ειλικρινή προσπάθεια για το καλύτερο, που σιγά σιγά (και με δουλειά) μπορεί να αγγίξει κάποτε το τέλειο. Πόσο από την άλλη σιχαίνομαι την τσαπατσουλιά, το “άρπα κόλλα” και το ελληνικότατο “ωχ, βρε αδερφέ”. Το πόκερ είναι στη χώρα μας από τον περασμένο Σεπτέμβριο, ίσως με πολλές γκρίνιες για ελλείψεις σε οργάνωση, τεχνογνωσία και καταρτισμένο ανθρώπινο δυναμικό. Πολλές; Σε δεύτερη σκέψη ίσως όχι και τόσες…
Περιμέναμε όλοι τόσα χρόνια αυτό το παιχνίδι στην Ελλάδα που όταν τελικά ήρθε, μας συνεπήρε ο ενθουσιασμός σε τέτοιο βαθμό, που βαλθήκαμε όλοι να δώσουμε ένα χεράκι για να ανέβουν τα standards. Κυρίως οι παίκτες το έκαναν αυτό! Αγκάλιασαν το παιχνίδι, γέμισαν τις αίθουσες, ενδιαφέρθηκαν και έδωσαν τα “φώτα” τους βοηθώντας στο να αποφασιστούν και να εφαρμοστούν διορθώσεις προς το καλύτερο.
Κατά κάποιο τρόπο υποχρέωσαν (με το ενδιαφέρον τους και με την αθρόα προσέλευση τους) τα υψηλά κλιμάκια των καζίνο να μεριμνήσουν για καλύτερες συνθήκες, οργάνωση και υπηρεσίες πάνω σε αυτό το νέο προϊόν, το πόκερ. Θέλει βέβαια δουλειά ακόμη για να αγγίξουμε το τέλειο, αλλά σιγά σιγά βελτιώσεις αρχίζουν να γίνονται ορατές και πίστωση χρόνου φαίνεται ότι δίνεται απλόχερα από τον κόσμο.
Όσον αφορά την Πάρνηθα όμως, ο πήχυς ήταν ήδη ψηλά, από τη στιγμή της πρόσληψης του Γιώργου Τσονούλη ως διευθυντή της αίθουσας πόκερ. Η πρόσληψη του Γιώργου δημιούργησε στον κόσμο υψηλές προσδοκίες που σε αυτό το άρθρο θα εξετάσουμε αν πράγματι εκπληρώθηκαν. Πέρασε ο κ. Τσονούλης τον πήχυ; Η γνώμη μου είναι ΝΑΙ, τον πέρασε με άνεση και προχωρώ αμέσως στην επιχειρηματολογία μου, περιγράφοντας παράλληλα την πρώτη μου επίσκεψη στην αίθουσα πόκερ του Regency Casino Mont Parnes.
Ξεκινώντας λοιπόν την περασμένη Πέμπτη από το σπίτι μου, δεν σταμάτησα για καφέ σε πλαστικό ποτήρι, δε γέμισα το ντεπόζιτο με βενζίνη, ούτε καν κοίταξα τα λάστιχα! Δεν προετοιμάστηκα δηλαδή για ταξίδι. Ξεκινώντας για την Πάρνηθα δεν έχεις την αίσθηση ότι θα ταξιδέψεις, νιώθεις ότι βρίσκεσαι στην πόλη σου. Σε περίπου 25-30 λεπτά από τη στιγμή που γύρισα τη μίζα, πάρκαρα στην είσοδο του τελεφερίκ, χωρίς το κοντέρ του αυτοκινήτου μου να έχει ξεπεράσει τα 80 χιλιόμετρα καθ” όλη τη διάρκεια της μετάβασης μου. Εντελώς ξεκούραστα.
Ένα σημαντικό πλεονέκτημα της Πάρνηθας, είναι ότι γνωρίζεις πως όταν τελειώσει το παιχνίδι, θα κοιμηθείς σπίτι σου! Δεν χρειάζεται να ψάξεις για δωμάτιο, ή να λείψεις από την οικογένεια. Πολύ θετικό αυτό, ειδικά στις εποχές μας, που ο χρόνος είναι πολυτιμότερος από… τα πάντα. Η αίθουσα πόκερ στην Πάρνηθα προσφέρεται άριστα για τον περιστασιακό παίκτη που θα προσθέσει στην ψυχαγωγία του ένα απόγευμα ή μια βραδιά πόκερ, για 3-4 ώρες, χωρίς να χρειαστεί να λείψει την επομένη από τη δουλειά, ή το βράδυ από το σπίτι.
Η άνοδος προς το καζίνο με το τελεφερίκ, όπως και να το κάνουμε, είναι ωραία εμπειρία. Προσωπικά με “έφτιαξε”, με χαλάρωσε, ένιωσα σαν να πήγα εκδρομή. Δεν ξέρω αν θα έχω την ίδια αίσθηση την 65η φορά που θα ανέβω, αλλά αυτή την πρώτη φορά, η θέα της Αθήνας από εκεί ψηλά και το πράσινο του Eθνικού Δρυμού με ηρέμησαν, για τα 7-8 λεπτά της ανόδου προς το Regency.
Registration
Όταν έφτασα στο γκισέ με τις ταυτότητες και τα εισιτήρια, είχα μια μικρή αγωνία, μήπως δεν με αφήσουν να μπω. Φορούσα τζιν, κοντομάνικο t-shirt (αν και Ιανουάριος), φούτερ με κουκούλα, αθλητικά παπούτσια. “Στολή πόκερ” δηλαδή, άνετα ρούχα για πολύωρο “καθισιό” στην καρέκλα του cash game. Ευτυχώς δεν μου είπαν τίποτα και επειδή ρώτησα, το dress code δεν είναι αυστηρό, αρκεί να μην υπάρχουν σκισμένα τζιν και ακρότητες. Casual ντύσιμο δηλαδή, “περνάει”.
Η είσοδος της αίθουσας και το registration (από εδώ ξεκινά το “εγκώμιο Τσονούλη”, lol) δεν έχει σε τίποτε να ζηλέψει τα poker rooms του εξωτερικού. Μπορείς να μπεις στη λίστα αναμονής χρησιμοποιώντας την κάρτα σου (ή τον αριθμό του εισιτηρίου σου στο καζίνο, που btw, είναι 6 ευρώ), σε ηλεκτρονικό μηχάνημα. Αμέσως το όνομα σου φαίνεται σε οθόνες, με τη σειρά προτεραιότητας που έχεις και μπορείς ανά πάσα στιγμή να βλέπεις που βρίσκεσαι στη σειρά. Το μπαρ είναι ακριβώς δίπλα και κάνει την αναμονή πιο ευχάριστη.
Έξι τραπέζια λειτουργούσαν (6 παρά 20 το απόγευμα), σε λίγη ώρα θα άνοιγαν άλλα δύο, βρισκόμουν στο νούμερο 14, η ειδοποίηση στο κινητό μου ότι πλησιάζει η ώρα που θα παίξω δεν άργησε. Θα σταθώ λίγο ακόμη στη διαδικασία του registration γράφοντας τα παρακάτω:
Είναι πολύ σημαντική για ένα poker room η αυστηρή τήρηση της σειράς προτεραιότητας στις λίστες αναμονής. Σε μια χώρα που “μαστίζεται” από “κολλητιλίκια”, ρουσφέτια και κουμπάρους, εδώ που έχουμε πήξει στους VIPs της πλάκας, που όλα υπολογίζονται με το “τι βίσμα έχεις”, η αγανάκτηση αυτού που βρίσκεται “στην απ” έξω” έχει φτάσει στο κόκκινο!
Με ευχαρίστηση είδα κατά τη διάρκεια της αναμονής μου ότι οι υπεύθυνοι στην Πάρνηθα τηρούν τη σειρά με αυστηρότητα. Είδα δηλαδή δύο “VIPs” δύο “επαγγελματίες” (της πλάκας, αλλά αυτό είναι δική μου εκτίμηση) να έρχονται μετά από μένα (που είχα τηρήσει incognito στάση) αλλά και μετά από 13 άλλους “απλούς” παίκτες- επισκέπτες, χωρίς τουπέ και χαϊλίκι.
Είχα στήσει καραούλι για να δω αν οι “VIPs” θα προσπεράσουν τη σειρά, πράγμα που ευτυχώς δεν έγινε. Οι “VIPs” το δοκίμασαν, το ζήτησαν, αλλά δεν έγινε. Αναγκάστηκαν να περιμένουν τη σειρά τους και με ικανοποίησε πολύ αυτό. Δείχνει επαγγελματισμό και τυπικότητα στην οργάνωση, δύο χαρακτηριστικά ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ για μια αίθουσα πόκερ, νομίζω θα συμφωνήσετε όλοι (εκτός ίσως αν είστε VIP της πλάκας, αλλά… who cares about you? LOL).
[Συνέχεια στο Β Μέρος]