Το πρωί εκείνης της ημέρας, ο Beal ζήτησε να του μεταφέρουν, μέσω εμβάσματος, 15 εκατομμύρια δολάρια στο Bellagio. Στη συνέχεια, μετέβη στο HorseShoe Casino, όπου και διεξάγονταν satellites για το WSOP Main Event. Πήρε μέρος, μάλιστα, σε τρία από αυτά, θέλοντας να κερδίσει τη συμμετοχή του μέσω αυτών στο Main Event ! (σ.σ. δεν είχε πρόβλημα να παίξει Limit $100K/$200K, αλλά δεν ήθελε και να πληρώσει τα $10Κ για το Main Event…).
Σε κανένα από τα τρία όμως δεν κατόρθωσε κάτι, και κατάλαβε πως αν ήθελε να πάρει μέρος στο Main Event, θα έπρεπε να βάλει τα χρήματα από την τσέπη του. Ο Michael Craig αναφέρει χαρακτηριστικά : “Στο πρώτο satellite έπαιξε καλά. Στο δεύτερο, αποφάσισε πως δεν του αρέσει το NL Hold’em. Στο τρίτο, θυμήθηκε γιατί μισεί τα ring games : ήταν μια πολύ κουραστική, για τον ίδιο, εμπειρία την οποία ο ίδιος έζησε από περιέργεια”.
Στο HorseShoe, εκείνη την ημέρα, βρισκόταν και ο Ted Forrest. Τόσο πολύ τον είχε πειράξει που δε συμμετείχε στην ομάδα των pros , σε αυτή την επίσκεψη του Beal, που “αυτοτιμωρήθηκε” : αφενός μεν , μένοντας μακριά από το rail της heads-up αναμέτρησης , αφετέρου… λαμβάνοντας μέρος στο $1.500 ΝL Hold’em event – ένα event με 834 συμμετοχές!
Επιστρέφοντας στο Bellagio, ο Beal πήρε 4 εκατοστάδες από μάρκες των $25.000 – 10 εκατομμύρια, στο σύνολο. Ο Brunson πήρε περίπου 11.9 εκατομμύρια, αλλά 2 εκατοστάδες μάρκες των $25.000 – το Bellagio δεν είχε περισσότερες! Τα υπόλοιπα χρήματα τα είχε σε μάρκες των $5.000 – τα οποία όμως δεν προορίζονταν για παιχνίδι, αφού τα blinds θα ήταν $50Κ / $100Κ.
Με τις “μικρές” μάρκες, ο Brunson θα “αγόραζε” από τον Beal αυτές των $25Κ, αν του τελειώνανε… Φυσικά, και μόνο η σκέψη να του… τελειώσουν φάνταζε εφιαλτική. Και δεν ήταν μόνο η πίεση που ένιωθε ο ίδιος : ένα μέλος της ομάδας του είπε χαρακτηριστικά : “Αν χάσεις, θα αυτοκτονήσω!”
Ο Brunson, πάντως, ξεκίνησε ιδανικά : μετά από μισή ώρα παιχνιδιού, κέρδιζε 3-4 εκατομμύρια δολάρια. Το παιχνίδι ήταν loose, με την πλειοψηφία των hands να έχει raise preflop εξασφαλίζοντας $400Κ στο τραπέζι πριν καν ανοίξει το flop…! Tα hands που παίζονταν ήταν αρκετά. Το τραπέζι είχε αυτόματο μηχάνημα ανακατώματος τράπουλας , με τον dealer να ανακατεύει και αυτός αν ένα hand ολοκληρωνόταν και η μηχανή ανακάτευε ακόμα. Η συνέχεια όμως είδε τον Beal να ανακτά το χαμένο έδαφος, και μάλιστα να κερδίζει κάποια εκατομμύρια. Τουλάχιστο δύο φορές, ο Brunson αναγκάστηκε να δώσει δύο εκατοστάδες των $5.000 στον Beal σε ανταλλαγή 40 μαρκών των $25.000 . Ο Beal βρέθηκε να κερδίζει 7 εκατομμύρια.
Ο Brunson δεν πτοήθηκε. Μαθημένος – ή, χάρη στα … γονίδιά του! – να μη σκέφτεται ότι παίζει με εκατομμύρια, κατόρθωσε να ανακάμψει αργά στο session, εξαλείφοντας τις ζημίες του και σημειώνοντας μικρά κέρδη της τάξης του 1.1 εκατομμύριου – ποσό που , για τα stakes αυτά, θεωρείται προφανώς μικρό…
Λίγο πριν τις 10 το βράδυ ο Beal αποφάσισε να σταματήσει. Δεν ήθελε να επαναλάβει λάθη του παρελθόντος, παίζοντας κουρασμένος και δίνοντας πλεονέκτημα στον Brunson. Παράλληλα , είχε ακόμα ένα αρνητικό στην διάθεσή του : τον πληγωμένο του εγωισμό, εξαιτίας της ανάκαμψης του Brunson στο τέλος της ημέρας . “Ήταν πολύ αναστατωμένος. Πίστευε ακράδαντα ότι θα με κερδίσει, δεν πίστευε ότι θα ανακάμψω . Δεν καληνύχτησε καν, όταν έφυγε – ήταν η πρώτη φορά που τον είδα να φέρεται έτσι” θυμάται ο Brunson.
Πλέον οι pros είχαν άνω των 6 εκατομμυρίων ως κέρδη από τον Beal. Πάντα όμως υπήρχε η επόμενη μέρα – και εκεί, τέθηκε και πάλι το φλέγον ζήτημα : ποιος θα παίξει με τον Beal;
Ο Lederer , δεν επιτρεπόταν. Ο Brunson ήταν εξουθενωμένος. Η Harman ήταν άρρωστη. Ο Chau Giang θα έπαιρνε μέρος σε WSOP Events, θέλοντας να ικανοποιήσει την επιθυμία του παιδιού του να τον δει στην τηλεόραση. Ο Doyle Brunson δεν άντεχε να ξυπνήσει στις 7 το πρωί. Είχε υποβληθεί σε εγχείριση στο στομάχι του και ένιωθε πολύ κουρασμένος.
Ο Barry Greenstein θα το ήθελε – όμως κανείς δεν τον πρότεινε. Δεν είχε κερδίσει ποτέ τον Beal και, εκτός των άλλων, ο εκ των προτέρων θυμός κάποιων για την απόφασή του για αύξηση των stakes θα τον έκανε τον “αποδιοπομπαίο τράγο” αν κάτι δεν πήγαινε καλά… Ο Phil Ivey; Δεν το ήθελε. Δεν είχε παίξει ξανά με τον Andy Beal, δεν ήξερε το στυλ του – και δεν είχε σκοπό να το μάθει παίζοντας $100K/$200K !
Ο “κλήρος” έπεσε στον Chip Reese. Ήταν , μετά τον Brunson ο γηραιότερος και πιο αξιοσέβαστος παίκτης. Ο “ιδανικός” για να βγάζει … το φίδι από την τρύπα σε δύσκολες περιστάσεις. Στις 7 το πρωί της Πέμπτης, 13 Μαϊου 2004, Reese και Beal ξεκίνησαν την … τιτανομαχία τους.
Αμφότεροι φορούσαν γυαλιά ηλίου στο τραπέζι – κάτι που … κολάκευσε τον Beal, ο οποίος θεώρησε πως ο Reese τον έχει ικανό να τον “διαβάσει” και για αυτό φόρεσε τα γυαλιά στο τραπέζι! Ίσως να έφταιξε αυτό – ίσως και όχι, αλλά ο Beal δεν πτοήθηκε καθόλου από τον Reese και τη φήμη που τον συνόδευε ως ένας εκ των καλύτερων παικτών πόκερ του κόσμου.
Ο Beal, λοιπόν, ξεκίνησε θετικά και συνέχισε έτσι. Στο μεταξύ, γύρω από τραπέζι οι… ενδιαφερόμενοι σιγά σιγά συγκεντρώνονταν σε απόσταση αρκετή, για να παρακολουθούν τα τεκταινόμενα. Αρχικά εμφανίστηκε ο David Gray και ο Lee Salem. Στη συνέχεια ο Gabe Kaplan και ο Gus Hansen – o τελευταίος εμφανώς αγχωμένος. Και πώς να μην ήταν άλλωστε;
Ο Beal τα πήγαινε πολύ καλά. Τα τηλεφωνήματα από και προς τους pros πλήθυναιναν συνεχώς – το ίδιο και ο κόσμος γύρω από το τραπέζι (μάλιστα, κάποιοι και με τις πυτζάμες τους!). Τελικά, λίγο πριν τις 12 το μεσημέρι η αναμέτρηση διεκόπη για γεύμα με τον Beal να έχει κερδίσει 8 εκατομμύρια , ώντας κερδισμένος 2 εκατομμύρια , μέχρι εκείνη τη στιγμή, απέναντι στους pros, μαζί με τις ζημίες του τις προηγούμενες μέρες.
Ο Chip Reese αποχώρησε, δεχόμενος – αναμενόμενα – την κριτική κάποιων. Άλλος τον κατηγόρησε ότι έπαιξε επιθετικά, άλλος ότι … δεν έπαιξε αρκετά επιθετικά. Όπως και να είχε, το πλήγμα στους pros ήταν μεγάλο. Και φυσικά… ποιος θα αναλάμβανε τώρα το βάρος του να σταθεί απέναντι στον Beal, έχοντας στο μυαλό του και τις απώλειες των 8 εκατομμυρίων;
Όταν ο Beal επέστρεψε στο τραπέζι, είδε στη θέση του αντιπάλου να κάθεται ένας άγνωστος παίκτης στον ίδιο – κάτι που ξένισε τον τραπεζίτη. Οι κανόνες δεν επέτρεπαν αλλαγή παίκτη κατά τη διάρκεια της ημέρας… Παρολαυτά, ο Doyle Brunson του θύμισε πως είχαν, επίσης, και τον εξής κανόνα : ο καθένας μπορούσε να αποσυρθεί από το παιχνίδι όποτε ήθελε. Αν λοιπόν ο Beal είχε αντίρρηση με την αλλαγή του παίκτη, θα μπορούσε να φύγει.
Ο Beal δεν ήθελε να τα παρατήσει εκείνη τη στιγμή… Ποιος όμως ήταν ο νέος του αντίπαλος;; Ο εν λόγω κυρίος δεν ήταν άλλος από τον παγκόσμιο πρωταθλητή του 1992, τον Hamid Dastmalchi. Ο Hamid θεωρούταν κορυφαίος στο high-stakes heads-up πόκερ. Επίσης κάπνιζε, έπινε, ήταν απότομος ως χαρακτήρας και μπορούσε να παίζει για ημέρες! Έχει μείνει στην ιστορία η φημισμένη του μονομαχία με τον Τed Forrest, εκεί όπου μετά από 100 ώρες παιχνιδιού $600/$1.200 στο Mirage ο Hamid αποχώρησε… μέσα σε ασθενοφόρο!
Λίγο πριν ξεκινήσει η αναμέτρηση και πάλι, ο David Gray έστειλε μήνυμα με τις εξελίξεις στην Jennifer Harman. Αυτή αναστατώθηκε : “O Ηamid; Τι είναι αυτό πάλι; Έρχομαι από εκεί. Θα παίξω εγώ αν χρειαστεί”.
Beal και Dastmalchi παίξανε από τις 2 ως τις 4.30 το μεσημέρι. Αρχικά, ο Hamid κέρδισε 5 εκατομμύρια ενώ παράλληλα έπινε ασταμάτητα. Αυτό δεν ήταν και τόσο ασυνήθιστο για τον Hamid, έκανε όμως κάποιους στο rail να προβληματιστούνε. Πώς είναι δυνατόν κάποιος να παίζει στο ακριβότερο παιχνίδι στην ιστορία του πόκερ και να μπεκροπίνει;! Τη στιγμή που η Harman κατέφτανε στο Bellagio, τα μάτια της πέσανε πάνω στον Hamid ο οποίος κρατούσε στο ένα χέρι ένα μπουκάλι μπύρα και στο άλλο ένα ποτήρι. “Υπέροχα”, σκέφτηκε. Την ίδια στιγμή, η σερβιτόρος του έφερνε επιπλέον ποτά…! Το αποτέλεσμα; ο Beal πήρε και πάλι τον έλεγχο της αναμέτρησης, κερδίζοντας πίσω τα 5 εκατομμύρια μέχρι τις 4.30.
Ο Doyle Brunson απελπίστηκε. Σταμάτησε την αναμέτρηση και είπε στους Gus Hansen και Jennifer Harman πως ένας εκ των δύο θα πρέπει να αναλάβουν. Το πως ακριβώς συνεχίστηκε και ολοκληρώθηκε αυτή η συγκλονιστική μάχη, θα το δούμε στο τρίτο και τελευταίο μέρος της ιστορίας… !
[Συνέχεια στο Γ Μέρος…]