Αν και μόλις 26 ετών, η Patty «BabyTes» Beaumier έχει ήδη πτυχίο νομικής στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης, πτυχίο δημοσιογραφίας σε Ανώτατη Σχολή του Παρισιού κι ένα συμβόλαιο χορηγίας με την PKR!

Η παρουσία της στο High Roller event του French Poker Series στη Ντωβίλ μπορεί να μην συνοδεύτηκε από κάποιο cash, αλλά η ίδια έδειχνε ν’ απολαμβάνει την εμπειρία της.

Λίγο πριν πάρει το τρένο της αναχώρησης για το Παρίσι μίλησε για πολλά και διάφορα θέματα στο Pokernews, σε μια συνέντευξη που δεν περιορίστηκε σε αμιγώς ποκερικά θέματα.

«Δεν είχα επισκεφθεί ποτέ τη Ντωβίλ στο παρελθόν, αλλά φοβάμαι πως δεν έχω πολύ χρόνο ώστε να γνωρίσω το μέρος,» ανέφερε αρχικά η Beaumier, που είδες τις ντάμες της να εξουδετερώνονται απ’ το AK του αντιπάλου της στα πρώτα levels της Day 2 του FPS High Roller.

«Ήρθα για 1-2 μέρες, έπαιξα μόνο στο high roller event και θα φύγω. Δεν είχα την ευκαιρία ούτε την θάλασσα να δω,» προσέθεσε.

Πριν μερικούς μήνες έγινε μεγάλος ντόρος για το κλείσιμο του ACF και του Cercle Cadet με την εισβολή των αστυνομικών αρχών στο poker room. Τι πιστεύεις ότι συνέβη;

Για να σας πω την αλήθεια οι άνθρωποι δεν γνωρίζουν ακριβώς τι συμβαίνει εκεί και γίνονται πολλά στο… παρασκήνιο.

Το ACF και το Cadet φέρεται να έκλεισαν καθώς ένας μεγάλος όμιλος ανθρώπων θέλει ν’ ανοίξει ένα άλλο καζίνο στ Παρίσι και προφανώς το ‘λουκέτο’ των συγκεκριμένων θα βοηθούσε το δικό τους project.

Τι συνέπειες είχε αυτό για το παιχνίδι; Μετακινήθηκαν όλοι στο Barrière casino πλέον;

Το συγκεκριμένο καζίνο υπάρχει, αλλά απ’ την στιγμή που έγινε η έφοδος σε ACF και Cadet όλοι μετακινήθηκαν στο Cercle Clichy στην Μονμάρτη, που έχει άδεια λειτουργίας για ένα ακόμη χρόνο.

Έπαιξα εκεί πριν συμβούν όλα αυτά και μπορώ να σας διαβεβαιώσω πως ποτέ δεν είχαμε τόσους πολλούς παίκτες όσο έχουμε πλέον. Υπάρχουν στη λίστα αναμονής καθημερινά έως και 50 άτομα για τα cash games!

Το κλείσιμο του ACF σηματοδότησε επίσης και την απουσία high stakes παιχνιδιών και απ’ ότι γνωρίζω το Cercle Clichy ετοιμάζεται να παρουσιάσει κάτι σχετικό.

Τα γεγονότα στο Charlie Hebdo συγκλόνισαν όλο τον κόσμο και απ’ όσο γνωρίζουμε είσαι και συναισθηματικά δεμένη μ’ αυτό. Θέλεις να μοιραστείς μαζί μας την ιστορία;

Ήταν κάτι τρομακτικό. Όταν συνέβη μιλούσα στο τηλέφωνο με τον πατέρα μου και του έλεγα πως σκέφτομαι να καταθέσω μια αίτηση ώστε να εργαστώ στο Charlie Hebdo! Λάτρευα το περιοδικό από τότε που ήμουν παιδί και είχα αρκετά πρωτοσέλιδα στο δωμάτιο μου. Έχοντας πλέον πτυχίο δημοσιογραφίας ήθελα να εργαστώ εκεί.

Συνέβησαν όλα πολύ γρήγορα. Έλαβα ένα μήνυμα στο τηλέφωνο μου για μια θέση εργασίας στο περιοδικό. Μένω πολύ κοντά στα γραφεία και ξαφνικά άκουσα τις σειρήνες της αστυνομίας να κατακλύζουν την περιοχή. Μόλις έκλεισα το τηλέφωνο και άνοιξα την τηλεόραση δεν μπορούσα να το πιστέψω, ήμουν σοκαρισμένη.

Λίγο αργότερα άρχισαν να εμφανίζονται και τα πρώτα ονόματα στην οθόνη. Cabu, Charb, Honoré, Wolinski, Tignous – ήταν όλοι νεκροί. Δεν ήξερα τι να υποθέσω. Αναρωτιόμουν αν βρίσκομαι στο Παρίσι ή στο Ιράκ;

Συγκεντρωθήκαμε στην Πλατεία Δημοκρατίας για να εκφράσουμε την αλληλεγγύη μας και την αντίθεση μας στις τρομοκρατικές επιθέσεις. Ήταν μια πραγματικά τεράστια συγκέντρωση.

Σε αρκετούς πάντως η Πλατεία Δημοκρατίας εκείνη την ημέρα έμοιαζε ως ένα επικίνδυνο μέρος για να μεταβεί κανείς…

Συμφωνώ και αναρωτήθηκα κι εγώ. Αρκετοί φίλοι μου δεν ήρθαν τελικά επειδή φοβήθηκαν, αλλά αποφάσισα να πάω γιατί συνειδητοποίησα πως ο φόβος αυτός ήταν αυτό ακριβώς που επιθυμούσαν οι τρομοκράτες.

Ήθελαν να μας τρομοκρατήσουν και να περιορίσουν τις ζωές μας κι ήταν κάτι που δεν το επιθυμούσα. Δεν είχα κατά κάποιο τρόπο άλλη επιλογή πέρα απ’ το να βρεθώ εκεί και να ενώσω την φωνή μου μαζί με χιλιάδες άλλους ανθρώπους στον δρόμο.

Αυτό που μ’ εντυπωσίασε είναι και πως η οικογένεια μου με υποστήριξε σ’ αυτό. Γνωρίζω ότι η μητέρα μου ανησυχούσε πολύ εκείνες τις ημέρες που ήμουν στο Παρίσι, αλλά εκείνη την ημέρα μόλις της είπα πως θα πάω στην Πλατεία Δημοκρατίας συμφώνησε.

Με όσα προανέφερες μου είναι αδύνατο να μην ρωτήσω πως βλέπεις γενικότερα την συνύπαρξη πολιτικής και πόκερ;  

Πριν κάποιους μήνες είδαμε τον Olivier Busquet και τον Dan Colman στο final table του EPT Barcelona High Roller να φορούν δύο t-shirts με μήνυμα υποστήριξης στην Παλαιστίνη κι έγινε μεγάλη συζήτηση για το κατά πόσον μπορούν να συνυπάρξουν πολιτικές θέσεις εντός του πόκερ. Ας σου θέσω λοιπόν την ερώτηση κατά πόσον θα ήσουν διατεθειμένη να μιλήσεις για παράδειγμα για την επίθεση στο Charlie Hebdo ενώ έπαιζες πόκερ;

Από την μέχρι τώρα εμπειρία μου στα τραπέζια του πόκερ μπορώ να σου πω πως σπάνιες φορές έχουν τεθεί πολιτικά ζητήματα. Μέχρι την επίθεση του Ιανουαρίου μάλιστα δεν είχα ακούσει ποτέ κάτι σχετικό.

Λίγες ημέρες μετά το περιστατικό άκουσα μια συνομιλία κάποιων παικτών στο Cercle Clichy και μ’ έκανε να εξοργιστώ γιατί έλεγαν πολλά ψέματα όσον αφορά το περιοδικό.

Για να σου απαντήσω λοιπόν στο ερώτημα σου δεν νομίζω πως τα πολιτικά ανήκουν στα τραπέζια του πόκερ και δεν πρέπει να γίνονται πολιτικές αναφορές στα πλαίσια του table-talk.

Κι αν κάποιος το πράξει προκειμένου να τιλτάρει κάποιον αντίπαλο του; Όπως προανέφερες, εξοργίστηκες μόλις άκουσες κάποιες τέτοιες συνομιλίες, Θα μπορούσε λοιπόν κάποιος να θέσει ένα πολιτικό ζήτημα για να σ’ εκνευρίσει. Αν καθόμουν στο τραπέζι μαζί σου και σου έλεγα πως οι εργαζόμενοι του Charlie Hebdo έπρεπε να περιμένουν μια τέτοια επίθεση με την δημοσίευση προκλητικών άρθρων;

Πίστεψε με δεν θα υπήρχε συνομιλία εκεί. Δεν θα το συζητούσα μαζί σου, απλά θα σε χαστούκιζα! (γελάει)

Κάτι εντελώς διαφορετικό τώρα. Ανέφερες πριν πως η μητέρα σου ανησυχούσε όταν ήσουν εκείνες τις ημέρες στο Παρίσι. Πως βλέπει αλήθεια την  ενασχόληση σου με το πόκερ;

Είναι αλήθεια πως δεν της αρέσει που παίζω πόκερ και ανησυχεί αρκετά. Έχουν καλυτερέψει βέβαια τα πράγματα, ειδικά απ’ τη στιγμή που συνειδητοποίησε ότι δεν χάνω χρήματα παίζοντας.

Δεν την χαροποιεί όταν της λέω ότι παίζω σε κάποιο τουρνουά ή σε κάποιο poker room, ακόμη κι όταν κερδίζω. Μου ζητάει συνεχώς να σταματήσω.

Καταλαβαίνω ότι ανησυχεί για το θέμα των χρημάτων και γενικότερα για τον κόσμο του πόκερ, αλλά το κάνει προφανώς επειδή δεν γνωρίζει πολλά γι’ αυτό.

Φόβος πάντως πολλών είναι πως χάνεις την επαφή με την πραγματική αξία των χρημάτων στο παιχνίδι. Πιστεύεις ότι αν άρχιζαν να περνάνε πολλά χρήματα από τα χέρια σου δεν θα συνειδητοποιούσες πλέον την πραγματική αξία τους;

Όχι, σίγουρα όχι. Δεν είχαμε ποτέ οικονομικό πρόβλημα στην οικογένεια, αλλά οι γονείς μου δίδαξαν την αξία τους κι είναι κάτι για το οποίο δεν φοβάμαι.

Όταν μπαίνω σ’ ένα cash game και βάζω για παράδειγμα €300 στο τραπέζι συνειδητοποιώ πόσα χρήματα είναι και πως για ένα φοιτητή για παράδειγμα είναι ένα σεβαστό ποσό. Εν κατακλείδι, δεν θα έπαιζα ποτέ με ποσά που δεν θα μπορούσα ν’ αντέξει το πορτοφόλι μου.

Θέτεις κάποια συγκεκριμένα όρια για να το καταφέρεις αυτό;

Ναι, θα έλεγα πως θέτω περισσότερο όρια στο παιχνίδι μου παρά στόχους. Στόχος μου σίγουρα είναι να κερδίζω πάντοτε περισσότερα και δεν υπάρχει ταβάνι σ’ αυτό. Όσον αφορά τα όρια προσπαθώ πάντα να θέτω το μάξιμουμ ποσό χρημάτων που θα μπορούσα ν’ αντέξω αν χάσω.

Απ’ όσο γνωρίζουμε δεν παίζεις πλέον τόσο πολύ πόκερ όσο στο παρελθόν, ειδικά απ’ τη στιγμή που άρχισες ν’ ασχολείσαι με την Yemaya, εταιρία παραγωγής audio – visual. Όταν θα κληθείς να πάρεις την απόφαση αν το μέλλον σου βρίσκεται στον πόκερ ή στην δημοσιογραφία τι πιστεύεις ότι θα γίνει;

Το έχω σκεφτεί αρκετά κι έχω συνειδητοποιήσει πως το πόκερ είναι απλά ένα χόμπι, αν και δεν πρόκειται να σταματήσω να παίζω. Υποθέτω λοιπόν πως θα μπορούσα να εργαστώ ως δημοσιογράφος που περιστασιακά παίζει και πόκερ.

Κατά ένα τρόπο το πόκερ με βοηθάει στην δημοσιογραφία, καθώς όλα αυτά τα χρόνια είχα την ευκαιρία να γνωρίσω πολλούς σπουδαίους ανθρώπους χάρη στο παιχνίδι.

Λατρεύω την συγκεκριμένη πτυχή του πόκερ και μου δίνει την δυνατότητα να έρχομαι σ’ επαφή με κάθε λογής ανθρώπους που δεν θα γνώριζα υπό άλλες περιστάσεις. Το παιχνίδι είναι μια πραγματικά απίστευτη ‘περιπέτεια’.

Ολοκληρώνοντας, πως προκύπτει όλο αυτό το πάθος για την δημοσιογραφία;

Η ιδέα να γίνω δημοσιογράφος μου μπήκε στο μυαλό από τότε που άρχισα να καταλαβαίνω πόσα τρομακτικά πράγματα συμβαίνουν στον κόσμο και κανείς δεν μιλάει γι’ αυτά.

Θυμάμαι πριν χρόνια να μιλάω μ’ έναν άνθρωπο που ήταν στο Βελγικό Κονγκό. Μου μιλούσε για ανθρώπους που ήταν θύματα απίστευτων καταστάσεων απλά και μόνο επειδή διάφορες φυλές ήταν σε πόλεμο. Μετά απ’ αυτό δεν μπορούσα να σταματήσω να σκέφτομαι πως κανείς δεν ασχολείται με τέτοια θέματα και κανείς δεν κάνει τίποτα.

Όλες αυτές οι ιστορίες που άκουσα με οδήγησαν ν’ αγαπήσω την δημοσιογραφία. Ο μοναδικός τρόπος ν’ αλλάξεις πράγματα που δεν σου αρέσουν είναι να κάνεις κάτι γι’ αυτά και ως δημοσιογράφος λοιπόν είναι να δημοσιοποιώ πράγματα που δεν αναφέρει κανείς.

Κατανοώ πως ίσως είναι μια πολύ απλοϊκή ιδέα περί δημοσιογραφίας. Θέλω να πιστεύω πως η ελεύθερη δημοσιογραφία είναι ζωτικής σημασίας στην δημοκρατία.

Είμαι πεπεισμένη τέλος πως καθήκον ενός δημοσιογράφου δεν είναι απλά ν’ αναφέρει στους ανθρώπους τα γεγονότα, αλλά να τους βοηθάει να συνειδητοποιήσουν πραγματικά το τι συμβαίνει γύρω τους.

Ίσως να κάνω λάθος, αλλά για μένα ο δημοσιογράφος δεν πρέπει απλά να καταγράφει τις πληροφορίες, αλλά να είναι και παιδαγωγός.