«Είναι πουλί; Είναι αεροπλάνο; Όχι! Είναι ο Superman!».
Με αυτό τον τρόπο άνοιγε η εισαγωγή στα κόμικ του ομώνυμου εικονογραφημένου ήρωα και στην συνέχεια ακολουθούσαν στις σελίδες οι επικές μάχες και τα κατορθώματα αυτού του «υπεράνθρωπου». Μια ανάλογη έκφραση μάλλον πρέπει να δημιουργηθεί για τον Ήλιο Καματάκη για να περιγράψει τα κατορθώματα του για την χρονιά που μας πέρασε.
Στον πρώτο κιόλας χρόνο ενασχόλησης του με τα τουρνουά απέδειξε ότι βρίσκεται αδιαμφισβήτητα ένα επίπεδο πάνω από τους υπόλοιπους Έλληνες παίκτες, όσον αφορά τον τομέα του επαγγελματισμού και των συνολικών αποτελεσμάτων. Κατάφερε το 2009 να έχει λίγο κάτω από 300.000 ευρώ καθαρό κέρδος και τα συνολικά του κέρδη από το πόκερ τα χρόνια που ασχολείται με αυτό ξεπερνούν τo 1.000.000.
Επαγγελματίας παίκτης στο blackjack για αρκετά χρόνια, έστρεψε τις επαγγελματικές του βλέψεις, ή αλλιώς το «short-term investment plan» (βραχυχρόνιο επενδυτικό πλάνο του) όπως το ονομάζει ο ίδιος, το 2005 προς στο πόκερ. Από τότε το όνομα του ακούγεται διαρκώς στον χώρο του Ελληνικού πόκερ και η πλειοψηφία των μελών της κοινότητας τον θεωρεί ως τον καλύτερο παίκτη αναγνωρίζοντας την αξία του.
Το Pokerland.gr δημοσιεύει σε δύο μέρη τη συνέντευξη που παραχώρησε στον Μιχάλη Πυροβολάκη, ο Ήλιος Καματάκης, πρόσφατα Καλύτερος Έλληνας παίκτης της χρονιάς, για το 2009, όπως ψηφίστηκε από τα μέλη του Pokerland!
MEΡΟΣ Α
Καλησπέρα Ήλιε, πριν αρχίσουμε να συζητάμε για το κομμάτι του πόκερ πες μας ορισμένα στοιχεία και αναμνήσεις από την ζωή σου και για το αν είχες κάποια συγκεκριμένα ερεθίσματα στο να στραφείς επαγγελματικά προς τον χώρο των χαρτοπαιγνίων.
Πιστεύω ότι η οικογένεια έχει πρωταρχικό ρόλο στο τι ερεθίσματα θα έχει ένα παιδί μεγαλώνοντας και εγώ προσωπικά δεν θα ήμουν αυτός που είμαι σήμερα χωρίς την καθοδήγηση του πατέρα μου και την παιδεία που μου έδωσε στο να αντιμετωπίζω τα χαρτοπαίγνια ως παιχνίδια αρχικά, αλλά και σαν παιχνίδια που τους διέπουν αρκετοί επιχειρηματικοί κανόνες.
Ο πατέρας μου σαν εργολάβος δημοσίων έργων έπαιζε αρκετά πόκα στις περιοχές της Πρέβεζας και της Άρτας σε καρέ άλλων μηχανικών και εργολάβων. Γενικά υπήρχε η υπόνοια ότι τέλειωσε το πολυτεχνείο μόνο και μόνο για να μπορεί να συμμετέχει σε μεγαλύτερα καρέ. Δεν ήταν τζογαδόρος, ήταν ένας άνθρωπος που ναι μεν ήταν πετυχημένος στην δουλειά του αλλά του άρεσε να παίζει αρκετά. Αφού να φανταστείτε την στιγμή που γεννούσε η μητέρα μου ο πατέρας μου βρισκόταν σε κάποιο τραπέζι και όταν τον πήραν τηλέφωνο και του είπαν ότι είναι στο νοσοκομείο, αυτός απάντησε ψύχραιμα: «Εντάξει… Παίζουμε τρεις γύρες ακόμα και φεύγω».
Είχε την άποψη, ότι για να γίνουμε εγώ και ο αδερφός καλοί επιχειρηματίες θα έπρεπε να μάθουμε να παίζουμε πόκα. Οι πρώτες μου αριθμητικές γνώσεις ήρθαν παίζοντας μπλακ-τζακ, όσο θυμάμαι. Με έβαζε να κάνω την μάνα, άρα συνέχεια αναγκαζόμουν να κάνω αρθροίσεις.
Μια αστεία ιστορία που θυμάμαι από την πρώτη δημοτικού, ήταν όταν η δασκάλα μου αποφάσισε να με σηκώσει να κάνω προσθέσεις μπροστά από τα υπόλοιπα παιδιά:
3 + 5…. Οχτώ!
8 + 5…. Δεκατρία!
13 + 3…. 16!
16+8, Ήλιε; Καήκατε κυρία!!
Εξαιτίας του περιστατικού αυτού, κάλεσαν τους γονείς μου στο σχολείο. Στην συνάντηση με την δασκάλα, ο πατέρας μου της εξήγησε πολύ απλά ότι το μπλακ-τζακ είναι ένας πρωτότυπος τρόπος εκμάθησης μαθηματικών και ότι δεν γνώριζα να μετράω πάνω από το 21 (ενώ τα υπόλοιπα παιδιά της ηλικίας μου μετρούσαν μέχρι το 10 στην πρώτη δημοτικού), γιατί μου είχε αποτυπωθεί στο μυαλό ότι η «μάνα» κερδίζει και παίρνει τα χρήματα, όταν είναι το άθροισμα πάνω από το 21. Αυτή η ιστορία παραμένει ακόμα και ως σήμερα, σαν ένα μικρό οικογενειακό ανεκδοτάκι.
Αργότερα ο πατέρας μου, έμαθε σε μένα και τον αδερφό μου κάποιες από τις κλασσικές παραλλαγές της πόκας με τα 52 φύλλα. Θυμάμαι κάποιες στιγμές μαζί με τον αδερφό μου να βρισκόμαστε στο δωμάτιο μας να παίζουμε χαρτιά και να διασκεδάζουμε, ενώ θεωρητικά βρισκόμασταν μέσα ως τιμωρία, επειδή είχαμε κάνει κάποια σκανδαλιά.
Επίσης θυμάμαι από τα παιδικά μου χρόνια, κάποιες Κυριακές που έρχονταν διάφοροι φίλοι γιατροί του πατέρα μου στο σπίτι για να παίξουν πόκα και εγώ συμμετείχα στο τραπέζι μαζί τους με χρήματα δικά του. Η πλάκα είναι ότι κέρδιζα συχνά και αυτοί εκνευρίζονταν, χαριτολογώντας πάντα, που ένα παιδί έκτης δημοτικού μπορούσε και κέρδιζε.
Οι επόμενες αναμνήσεις που έχω παίζοντας πόκα, είναι στα πανεπιστημιακά μου χρόνια στην Ξάνθη. Ως φοιτητής είχα αρκετό ελεύθερο χρόνο και προσπαθούσα να παίζω κυρίως με τους ποκαδόρους της τοπικής κοινωνίας της Ξάνθης. Τα πήγαινα αρκετά καλά και ουσιαστικά είχα ένα πολύ καλό επιπλέον χαρτζιλίκι. Επίσης, εδώ στην Θεσσαλονίκη, στο Πανόραμα πιο συγκεκριμένα, έπαιζα όποτε έβρισκα ευκαιρία, αλλά μετά το τέταρτο έτος στο Πολυτεχνείο, δεν με δέχονταν εύκολα στα διάφορα καρέ.
Μετά το Πολυτεχνείο έφυγα στην Αμερική για να κάνω το μεταπτυχιακό μου και εκεί γνώρισα τον δάσκαλο μου στο Black-Jack τον Παύλο Καρύδη, ο οποίος ήταν dealer στα boat casino στην περιοχή του Miami. Μου έμαθε την τεχνική του card-counting, μου έδωσε υλικό για να διαβάσω και κάναμε μαζί πρακτική σε όσα μάθαινα. Σε εκείνη την φάση άρχισα να καταλαβαίνω ότι είναι εφικτό να βγουν αρκετά χρήματα από τα χαρτοπαίγνια.
Το πτυχίο μου δεν το χρησιμοποίησα ουσιαστικά ποτέ και δε με ενθουσίασε ποτέ ιδιαίτερα το γεγονός ότι κατάφερα να τελειώσω τις σπουδές μου. Αντιθέτως με εξιτάριζε το γεγονός ότι βρήκα έναν τρόπο να κάνω το χόμπυ μου δουλειά (αρχικά ήμι-επαγγελματικά) και άρχισα να αφοσιώνομαι σε αυτό.
Μετά που απέκτησες το πτυχίο σου δούλεψες υπάλληλος ή έκανες κάποια επαγγελματική κίνηση εκτός χαρτοπαιγνίων;
Δούλεψα στην εταιρία που έχει αδερφός μου, για χρονικό διάστημα περίπου τριών ετών. Είναι μια εταιρία που έχει εισαχθεί στο χρηματιστήριο και ασχολείται με λειτουργικά συστήματα πλοηγών προσωπικής χρήσης (navigation systems). Σε αντίθεση με μένα ο αδερφός μου πήρε τον «καλό» τον δρόμο και είναι αρκετά πετυχημένος. Επίσης είναι μαζεμένος χαρακτήρας και αρκετές από τις προσωπικές του διακρίσεις τις μαθαίνω τυχαία και ετεροχρονισμένα.
Το μυαλό το είχα διαρκώς στις «επενδύσεις μικρού χρονικού διαστήματος», όπως ονομάζω τα χαρτοπαίγνια και σε κάποια φάση έφυγα από την εταιρία και αφοσιώθηκα σε αυτό που μ’ άρεσε. Είμαι κλασσική περίπτωση κιναισθητικού ανθρώπου που βαριέται εύκολα. Το θεωρώ σαν μια καλή κατάρα αυτό. Ακόμα και πράγματα που μου αρέσουν αρκετά τα βαριέμαι εύκολα αν τα κάνω διαρκώς και αναζητώ διαρκώς νέα πράγματα να μου εξάψουν την φαντασία και το ενδιαφέρον.
Άλλα ενδιαφέροντα που έχεις και ασχολείσαι μαζί τους στον ελεύθερο σου χρόνο;
Δεν είμαι τόσο ακουστικός ή οπτικός τύπος. Είμαι άτομο της κίνησης και μου αρέσει αρκετά ο αθλητισμός. Παίζω μπάσκετ, κάνω βάρη, ασχολούμαι με το σκουός, κολυμπάω και κάνω οτιδήποτε άλλο μου κεντρίσει την περιέργεια κατά καιρούς.
Ποτέ δεν είχα επαγγελματικές βλέψεις σε κάποιο από τα αθλήματα που ασχολήθηκα αλλά θεωρώ τον αθλητισμό πολύ σημαντικό στοιχείο στην καθημερινότητα μου. Θέλω να βάλω αυτό το «μικρόβιο» του αθλητισμού και στον γιο μου, γιατί πιστεύω ότι μόνο θετικά στοιχεία μπορεί να δώσει. Σε κρατάει μακριά από ποτά, τσιγάρα και πάνω από όλα ξεσπάς με υγιή τρόπο.
Πάμε τώρα στην περίοδο που από ερασιτέχνης του μπλακ-τζακ έγινες επαγγελματίας. Τι θέλεις να μας πεις για αυτή την περίοδο;
Ήταν μια περίοδος που έβγαλα καλά χρήματα, αλλά ήταν μια περίοδος αρκετά ψυχοφθόρα. Εκτός από τις διακυμάνσεις του ίδιου του παιχνιδιού, αντιμετώπιζα καθημερινά και άλλες καταστάσεις που ήταν εναντίον μου.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα φυσικά ήταν το κυνήγι από τους διάφορους υπεύθυνους των καζίνο που δεν τους άρεζε και τόσο που ένας πιτσιρικάς 26-27 χρονών κέρδιζε γύρω στα 10.000 τον μήνα παίζοντας μπλακ-τζακ.
Το κυνήγι που αναφέρεις το βλέπεις τώρα πια ότι ήταν άκρως προσωπικό προς εσένα, ή γενικά προς όλα τα άτομα τα οποία κέρδιζαν;
Το καζίνο είναι μια επιχείρηση που θέλει να κερδίζει πάση θυσία και όχι να χάνει. Δεν έχαναν μόνο από τον παίκτη που ήξερε να μετράει και να ποντάρει μεγάλα ποσά την κατάλληλη στιγμή. Έχαναν και από άλλους παίκτες που ακολουθούσαν στα μεγάλα πονταρίσματα τους.
Το ίδιο κυνήγι το αντιμετώπισαν και άλλοι γνωστοί πρώην επαγγελματίες παίκτες του μπλάκ-τζακ, όπως ο John Τάραμας. Άρα, δεν ήταν κάτι το προσωπικό απέναντι μου, αλλά προς όλους όσους κέρδιζαν σεβαστά ποσά.
Στην συνέχεια έβαλαν τις μηχανές συνεχούς ροής και μείναμε όλοι μας ουσιαστικά χωρίς δουλειά. Τότε άρχισα να σκέφτομαι ότι πρέπει να ασχοληθώ σοβαρά με το πόκερ. Επίσης ήταν η περίοδος που παντρεύτηκα και έτσι κάποια δεδομένα άλλαξαν στην καθημερινότητα μου.
Όταν άρχισες να ανακαλύπτεις το πόκερ, ποια ήταν τα πρώτα σου θετικά ερεθίσματα και είχες κάποια επιρροή από κάποιο πρόσωπο;
Το μπλακ-τζακ είχε αρκετά χρήματα και δεν γνώριζα πόσα χρήματα θα μπορούσα να βγάλω παίζοντας πόκερ και για αυτόν τον λόγο δεν το θεωρούσα απαραίτητο να ασχοληθώ μαζί του τα προηγούμενα χρόνια. Έπρεπε να κλείσει το κεφάλαιο του μπλακ-τζακ για να αρχίσω να μελετάω το παιχνίδι του hold ‘em.
Πιο πριν δεν είχα ασχοληθεί πρακτικά με το πόκερ αλλά στα ταξίδια μου στο Βέγκας είχα παρατηρήσει ότι γινόταν χαμός με αυτό. Άλλο ένα ερέθισμα ήταν η ταινία Rounders που με είχε αρέσει αρκετά όταν την είχα πρωτοδεί.
Ο φίλος μου ο Νίκος Πανόπουλος είχε αρχίσει να παίζει ήδη πόκερ λίγο πριν ασχοληθώ και εγώ και έτσι είχαμε αρκετές συζητήσεις πάνω στο θέμα. Στην συνέχεια διάβασα τα δυο πρώτα βιβλία του Harrington και ανέλυσα μόνος μου τα concept που περιγράφονται μέσα σε αυτά πριν αρχίσω να παίζω.
Τα πρώτα μου χρήματα τα έβγαλα παίζοντας στην Partypoker παίζοντας σε τραπέζια με χρήματα σε όρια 3/6 και 5/10 δολάρια. Τον πρώτο μήνα ενασχόλησης μου έβγαλα περίπου 40.000 δολάρια, ενθουσιάστηκα με το παιχνίδι και άρχισα αμέσως να παίζω σε μεγαλύτερα όρια. Την δεύτερη, όμως, βδομάδα του δεύτερου μήνα σχεδόν έχασα όλο μου το κέρδος. Εκεί άρχισα να συνειδητοποιώ ότι και στο παιχνίδι του πόκερ υπάρχει διακύμανση. Επικεντρώθηκα στο να παίζω 3/6 κυρίως και άρχισα να συλλέγω μεγάλο δείγμα από παρτίδες προς ανάλυση.
Αν συγκρίνεις το τότε με το τώρα, όσον αφορά το επίπεδο της πλειοψηφίας των αντιπάλων, ποια είναι η άποψη σου;
Την πρώτη μου χρονιά παίζοντας hold ’em, την έκλεισα με κέρδη 250.000 δολαρίων. Τώρα, σκέφτομαι ότι αν ήξερα τότε το hold ’em που γνωρίζω τώρα, σίγουρα θα είχα κέρδη άνω των 750.000 δολαρίων. Δεν θα ντρεπόμουνα και δεν θα δίσταζα να παίξω στα μεγαλύτερα τραπέζια που υπήρχαν.
Υπήρχαν πάρα πολλά λεφτά και ο κόσμος ήταν ανίδεος. Με οποιοδήποτε Άσσο στα αρχικά του φύλλα, η μάζα των παικτών έκανε call για παράδειγμα σε οτιδήποτε ποντάρισμα και μόνο με ένα ζευγάρι συμπληρωμένο έδινε απλόχερα ένα ολόκληρο buy-in (80-100ΒΒ). Εκείνη την περίοδο είχα αγχωθεί μην τυχόν χαθεί αυτό το «πανηγύρι». Ανησυχούσα ότι οι παίκτες θα μάθαιναν γρήγορα και άρα έπρεπε να παίζω όσο το δυνατόν περισσότερο πριν γίνει αυτό. Έπαιζα cash games τουλάχιστον για 6 ώρες κάθε μέρα σε 6-8 τραπέζια ταυτόχρονα.
Σε κάποιες φάσεις πάθαινα ένα είδος υπερκόπωσης και δεν μπορούσα να παίξω για ένα δεκαήμερο περίπου. Πάντα έλεγα στον εαυτό μου ότι θα το πάρω λίγο πιο ψύχραιμα το θέμα, αλλά τα χρήματα ήταν τόσο γλυκά που πάλι μετά από τρείς μήνες, από την παύση μου, πάθαινα πάλι το ίδιο. Τώρα το βλέπω ότι ζόριζα λίγο την υγεία μου παραπάνω από όσο έπρεπε, αλλά έβγαλα τουλάχιστον άξιζε τον κόπο.
Εφόσον τα χρήματα από τα cash games ήταν τόσο γλυκά και πολλά όπως αναφέρεις, τότε για ποιόν λόγο τώρα πια παίζεις αποκλειστικά τουρνουά;
Μετά από τρία χρόνια που ασχολήθηκα αποκλειστικά σε τραπέζια με χρήματα παρατήρησα ότι άρχισε να πέφτει το κέρδος μου. Αυτό όμως ήταν κάτι που δεν το παρατήρησα μόνο εγώ.
Σε συζητήσεις που είχα με κάποιους φίλους και «συναδέλφους» από την Σουηδία, την Γερμανία και άλλες χώρες, διαπιστώσαμε ότι τα κέρδη μας ετησίως είχανε μειωθεί κατά 30 με 40 τοις εκατό. Μερικοί κιόλας από αυτούς άρχισαν να παραδέχονται ότι το παιχνίδι έχει δυσκολέψει αρκετά και το επίπεδο της μάζας έχει ανέβει.
Οι παίκτες όντως είχαν αρχίσει να πονηρεύονται και οι “regulars” είχαν αυξηθεί δραματικά σε αριθμούς, σε σχέση με τα αρχικά χρόνια. Με βάση αυτά τα στοιχεία άρχισα να φλερτάρω σιγά σιγά με την ιδέα των τουρνουά, μετά από παρότρυνση κιόλας μερικών φίλων.
Αρχικά, δεν έβλεπα κάποιον λόγο για να αρχίσω να παίζω τουρνουά. Ήμουν της άποψης: «Εφόσον έχω μια δουλειά που πάει καλά, γιατί να την αφήσω για να κάνω κάτι άλλο;». Επίσης, σε ερωτήσεις που έκανα σε φίλους για τα ποσά που μπορεί ένας επαγγελματίας παίκτης τουρνουά να βγάλει τον χρόνο, έπαιρνα απαντήσεις του στυλ: 80 με 90 χιλιάδες δολάρια. Ε, εγώ έβγαζα τα διπλάσια με τριπλάσια τον χρόνο από το cash game και άρα δεν είχα κάποιο λόγο να προσανατολιστώ στα τουρνουά.
Κάποια στιγμή όμως, έγινα λίγο πιο διαλλακτικός και έτσι άρχισα να δοκιμάζω στα πρώτα τουρνουά.
Αντιμετώπισες κάποιες δυσκολίες προσαρμογής μιας και ήσουν παλιότερα αποκλειστικά παίκτης τραπεζιών με χρήματα (cash games);
Στην αρχή είχα μεγάλες δυσκολίες στο να προσαρμόσω την σκέψη μου με βάση το πώς σκέφτονται οι περισσότερες παίκτες στα τουρνουά. Έπρεπε να κάνω πιο απλό τον τρόπο σκέψης μου.
Στα cash games ένας καλός παίκτης λειτουργεί πάνω κάτω με αυτό το σκεπτικό: «Πριν έκανα αυτό, άρα ο αντίπαλος μου θα σκεφτεί τώρα αυτό, αλλά επειδή έκανε στην συνέχεια αυτό, τότε μάλλον σε αυτήν την παρτίδα έχει αυτό». Δηλαδή μια διαρκής αναπροσαρμογή στον τρόπο παιξίματος με βάση τον αντίπαλο σε ένα συγκεκριμένο session. Adjust στο flop, adjust στο turn, re-adjust στο river και αμέτρητα notes για κάθε regular ξεχωριστά. Αφού να φανταστείς είχα πάνω από δυο σελίδες notes για κάποιους παίκτες για να μπορώ να αναγνωρίζω όλες τους τις συνήθειες και τα betting patterns.
Ενώ στα τουρνουά από την άλλη το μόνο που μπορείς να δεις σε γενικές γραμμές, μιας και οι παίκτες είναι αμέτρητοι και διαφορετικοί, είναι από το OPR αν είναι κερδοφόροι ή όχι παίκτες και έτσι να τους κατατάξεις σε τι ranges φύλλων έχουν ανά θέση. Αν κάποιος είναι κερδοφόρος παίκτης μπορείς να σκεφτείς και σε δεύτερο επίπεδο πως θα τον αντιμετωπίσεις, ενώ αν είναι χαμένος παίκτης τότε παίζεις απλά και ξεκάθαρα μαζί του.
Η μεγαλύτερη ικανότητες μερικές φορές, είναι το να καταλάβεις ότι πρέπει να σκεφτείς απλά.
Πόσο γρήγορα προσαρμόστηκες και πες μας περιληπτικά την πορεία σου για τον χρόνο που μας πέρασε που έπαιζες αποκλειστικά τουρνουά.
Πρακτικά, το κέρδος που έχει κάποιος από τα τουρνουά είναι ο τζίρος του επί το ROI του. Αυτό είναι το προσδοκώμενο κέρδος. Αρχικά δεν τζίραρα πάρα πολλά χρήματα, δηλαδή δεν έπαιζα πάρα πολύ, αλλά είχα κέρδος στον πρώτο μήνα ενασχόλησης μου γύρω στις 30.000. Πήρα μια γεύση δηλαδή και είδα ότι υπάρχει ψωμί.
Σε κάθε session που έκανα, που διαρκούσε από της 8 το βράδυ ως της 2-3 το πρωί, έπαιζα 6-8 τουρνουά αρχικά. Στην συνέχεια όταν προσαρμόστηκα περισσότερο, αυτοματοποίησα τον τρόπο σκέψης μου και τις αποφάσεις που έπαιρνα σε διάφορες καταστάσεις και άρχισα να παίζω περισσότερα τουρνουά ανά session.
Η μεγαλύτερη μου χρηματικά επιτυχία τον χρόνο που μας πέρασε ήταν στο τουρνουά του Sunday Millions, τον τρίτο με τέταρτο μήνα ενασχόλησης μου με τα τουρνουά, όπου βγήκα 4ος και με deal πήρα το ποσό των 109.000 δολαρίων. Εκεί γλυκάθηκα αρκετά φυσικά.
Στους μήνες που παίζω έχω έναν μόνο μήνα που βγήκα χαμένος γύρω στα 10.000 δολάρια, 2-3 μήνες που είμαι είτε λίγο χαμένος είτε λίγο κερδισμένος (+3000, -4000,+2000 αν δεν κάνω λάθος), δηλαδή ισοπαλία και όλοι μου υπόλοιποι μήνες είναι όλοι κερδοφόροι πάνω από 10.000. Είμαι αρκετά ικανοποιημένος γιατί έκλεισα τον χρόνο με γύρω στις 300.000 δολάρια κέρδη.
Όσον αφορά το ranking system στο pokerstars, είχα μια διακύμανση τον τελευταίο μήνα του χρόνου και από την 10η – 11η που είχα καταφέρει να είμαι τους περισσότερους μήνες έκλεισα τελικά την χρονιά μου στην 21η θέση. Τον Δεκέμβριο δεν πήγα καθόλου καλά στην stars, αλλά κατάφερα επιτέλους να βγω κερδοφόρος στην Full Tilt, με κάτι αποτελέσματα που είχα, μετά από έναν χρόνο που ήμουν χαμένος συνολικά στην συγκεκριμένη εταιρία.
{mos_fb_discuss:13}